«ساپورت» در خانه ملت!

در ظاهر مدعی ارزشگرایی و دفاع از عفاف اند، اما برای اعتراض به بد حجابی، آلبوم های متعددی از بد حجابان منتشر می کنند تا به مخاطبان بفهمانند که این، خیلی منکر است! مثالِ چنین رفتارهایی متاسفانه در حوزه سیاسی و سطح رسانه های عمومی نیز فراوان است. ارتکابِ خلاف شرع، برای رسوا کردنِ رفتارهای خلاف شرع... بگذریم.

علت بد حجابی چیست و مقصران چه کسانی هستند؟ آیا با چنین نگرشی و روشی مشکل حل می شود؟ آیا اگر ساپورت غیر قانونی شود (!) عملا قادر به اجرای این قانون هستیم و این قسم پوشاک از سطح جامعه بر چیده می شود؟ بد حجابی بد است اما دروغ و تهمت، بلیتِ یکسره به جهنم است. آیا احدی از مسئولان تا کنون به خاطر دروغ و تهمت از مجلس کارت زرد گرفته است؟
به خاطر ساپورت پوشیدنِ «برخی»، به وزیر کشور که یک «مرد» است، کارت زرد دادند. وزارت او یکی از 22 دستگاه متولی موضوع است و اصولا فرهنگی هم نیست. به مسائل و موقعیت کشور و نیز واحدهای سیاسی همجوار نگاه کنید. اولویت این است که وقت آقای وزیر کجا صرف شود؟ امنیت مرزها و مبارزه با قاچاق یا ساپورت؟!
پاسخ این سوالها هم از نظر علمی و هم تجربی روشن است و اینجا مجال آن نیست. بدتر از پدیدۀ بدحجابی، همین نمایش تصاویر فوق در مجلس بود. یاد یکشنبه ای افتادم که رئیس جمهور سابق با ژست قاهر و افشاگر، تصاویرِ پنهان ضبط شده ای از برادر رئیس مجلس را از همین مانیتورها پخش کرد و البته مقهور از «خانه ملت» بیرون رفت... هر دو کار ریشه در یک تفکر دارد. اشتباه است و پر هزینه. نتیجه عکس می دهد. دلواپسی، اگر واقعی باشد، با بی تدبیری و جنجال و برند سازی از منکرها رفع نمی شود. و اگر نباشد که؛ نقطه، سر خط!
سه شنبه، روز تلخی بود. تصاویری که رسانه ها از این موضوع منتشر کرده اند حکمت خیز و عبرت آموز است. من اینجا و این صفحه را شایسته انعکاس این تصاویر نمی دانم. قریب به اتفاق نمایندگان محترم مجلس فرهیخته و کاردانند. نمی دانم دکتر لاریجانی چقدر در جریان این بخش ها و روندها در مجلس است. آیا هر صوت و تصویری از «خانه ملت» قابل پخش است؟
چند درصدی از بانوان در چند خیابان ساپورت پوشیدند؛ «ساپورت» در خانه ملت بِرَ ند شد! در آینده خواهیم دید که عریان کردنِ دلواپسی ها به این شیوه و در منظر افکار عمومی آیا بساط ساپورت فروش و ساپورت پوش را جمع می کند، یا سفره شان را گسترده تر می کند.
ماه خدا پیش رو است. ماه قرآن که کتابِ رستگاری است. و ماه شهیدی که قرآنِ ناطق است. شب شهادت او تا صبح قرآن به سر می گیریم. هم او استخوان در گلو و خار در چشم نهج البلاغه ای به یادگار گذاشت تا «کتاب قانون» برای نگرش و رفتار فردی و جمعیِ ما باشد. و عهد نامه ای به مالک نوشت تا میثاق ما در برخورد با زیر دستان و مردمان، دوستان و دشمنان باشد. آیا هست؟!