بهروز امیران - گفته اند: «سلامتی سه تن؛ ناموس و رفیق و وطن»... رمان «روزگار تفنگ» تابلویی زیبایی از این سه آرمان است. داستان جوانی یاغی و سرکش به نام نعمت که جانش را برای ناموس و وطن کف دستش می گیرد و البته این رفیق است که جنجر را از پشت بر گرده او می نشاند.
شاید برخی ها روزگار تفنگ را داستانی تاریخی بدانند که البته درست هم می دانند اما حبیب خدادزاده در این داستان، دوست داران ماجراهای عشقی را هم راضی نگه می دارد. عشق نعمت به ریبخیر، عشق ژنرال هنری انگلیسی به همسرش ماریا، عشق میرازعلی شربتی به نجیمه، عشق نجیمه به نعمت، عشق علی هندی به صنم و عشق حسن سیاه به طلا! حق دارید!
با این لیست پر و پیمان از عشق و عاشقی ها در روزگار تفنگ حتماً خیال می کنید با فیلمنامه یک فیلم هندی طرف هستید اما همه این عشقهای زمینی در بستری هنرمندانه به کار گرفته شده اند تا عشقی فرازمینی را روایت کنند.
نثر قوی و محکم، صحنه پردازی های دقیق، داستان پر تعلیق با ریتمی سریع و شخصیت پردازی های باورپذیر از ویژگی های مثبت روزگار تفنگ است که از این بابت باید به نویسنده این رمان، دست مریزاد گفت. خصوصاً که این اولین رمان اوست.
برشی از روزگار تفنگ را با هم مرور کنیم:
«وقتی زیر درخت کُنار، باد بوی سِک ماهی شیربت را از سینه کش رودخانه بالا می آورد و در شهر می پیچاند نجیمه قالی کوچک دستبافِ خودش را زیر درخت کنار می انداخت و موهای لَخت سیاهش، پریشان شده روی سینه ژنرال، مانند یال های اسبی رام شدنی پخش می شدند. بوی سِک ماهی و طغیان رودخانه دز، در ذهن نوئل زنده می شد و سادگی و حماقت را به نام عشق از او می پذیرفت و این برای او امتیاز بزرگی بود تا دغدغه فاش شدنش را لااقل نداشته باشد.
ژنرال نوئل پررنگ ترین عشق را برگرفته از کتاب های کهنه ایرلندی برای دخترک بومی به نمایش می گذاشت تا قلی، زنذلیلی را پیش یوسفعلی برای میرزاعلی شربتی به کار برد و از اینکه نجیمه توانسته بود مردش را مانند موم توی دستش داشته باشد، پیش یوسفعلی فخر بفروشد.»
روزگار تفنگ را نشر آموت در 272 صفه و با قیمت 15 هزار تومان روانه بازار کرده است.
6060
نظر شما