با این تعریف سیاست خارجی ما چه بنویسیم؟

سال ها درباره ی سیاست داخلی و خارجی یادداشت می نویسیم تا شاید وضعیت کشور سامانی یابد،امیدها ناامید نشود و مردم روزگار خوب و شایسته ای بیابند.می نویسیم تا در فرصت کوتاهی که خداوند برای زیستن،آزمون و پندگرفتن به ما داده، علم، فرهنگ ،ادب واخلاق را تمرین کنیم.براین مبنا نوشته ای خوب و مفید از دکتر محمود سریع القلم درباره 30ویژگی سیاست خارجی کارامد دیدم که با تدوین و طرح آن بی شک از نوشتن صدها مقاله و توصیه اداری بی نیاز خواهیم شد،اگر سیاست خارجی را نتیجه و ادامه ی سیاست داخلی بدانیم به یقین این نسخه مشکل گشای ماست.نیاز امروز ما در سیاست خارجی و داخلی اخلاقی عمل کردن است،نظریه اخلاقی که فراوان و بی انتها داریم،همین ها را عمل کنیم،مردم به عمل حاکمان می نگرند و نه سخنانشان و اما متن اقتباس شده:

1. به ازای هر واحد پولی که در خارج هزینه می شود، ده برابر برای کشور و شهروندان، منفعت و پیامد مثبت داشته باشد؛
2. سیاست خارجی در همان ریلی حرکت کند که الزامات رشد و توسعه اقتصادی ایجاب می کند؛
3. شهروندان به همه کشورهای همسایه بدون ویزا سفر کنند؛
4. حداقل 10 کشور به عنوان شریک استراتژیک در حوزه های امنیتی، اقتصادی و سیاسی داشته باشد؛
5. کشورهای دیگر از رشد و پیشرفت آن هراس و نگرانی نداشته باشند؛
6. محیط بین المللی را با عینک فرصت، یادگیری، زیبایی، اثرگذاری و اثرپذیری ببیند؛
7. نظامیان آن حداقل با نظامیان 40 کشور دیگر تبادل فکر، بازدید و حتی مانورهای مشترک داشته باشند؛
8. مسؤولین بعد از ساعت 5 بعداز ظهر، سیاست را تعطیل کرده و زندگی کنند؛
9. به حساسیت های کشورهای دیگر، حساس باشد تا آنها نیز حساسیت های او را رعایت کنند؛
10. با کشورهایی که قدرت بیشتری از او دارند، همکاری و مدارا کند؛
11. موضوعات مهم سیاست خارجی در رسانه ها، دانشگاه ها و موسسات تحقیقاتی و در صحنه عمومی جامعه، توسط متخصصین سیاست خارجی بحث شود؛
12. در شریک شدن و تقسیم قدرت با همسایگان خود، سخاوت نشان دهد؛
13. آنچه که تحقق آن در کوتاه مدت و در میان مدت مقدور نیست، جزء اهداف ملی خود قرار ندهد و برای آن سرمایه گذاری مالی و سیاسی نکند؛
14. جهت گیری سیاست خارجی با روح و روان و میانگین گرایش های شهروندان سازگاری داشته باشند؛
15. هر چه سریع تر از چالش های امنیتی با همسایگان خود عبور کند؛
16. شهروندان تفاوت بین تبلیغ و تحلیل دستگاه دیپلماسی را تشخیص دهند؛
17. آمار، ارقام و احتمالات در تحلیل های سیاست خارجی به وفور مشاهده شود؛
18. معاونت اقتصادی و تجاری دستگاه دیپلماسی ، مهم ترین معاونت باشد؛
19. واژه های "صد در صد"، "حتما"، "یقینا" و "بی تردید" در تحلیل های سیاست خارجی استفاده نشود؛
20. متوجه باشد هر جمله، عبارت و رفتار در صحنه بین المللی می تواند پیامد داشته باشد هر چند پیامد دهه ها بعد خود را نشان دهد؛
21. هر اقدامی در سیاست خارجی حداقل با یک نگاه پنج ساله برای افزایش قدرت کشور باشد؛
22. به تصویر و حسی که دیگر کشورها از او دارند، حساسیت داشته باشد؛
23. با نرخ رشد اقتصادی بالا و تأمین امنیت اقتصادی و اجتماعی، زمینه سفر بدون ویزا به حداقل 50 کشور برای شهروندان خود را فراهم کند (گذرنامه مالزی برای ورود بدون ویزا به 166 کشور معتبر است)؛
24. نمایی که مسؤولین دیپلماسی از سیاست خارجی معرفی می کنند، کار آفرینان در مراودات بین المللی اقتصادی خود، احساس کنند؛
25. هیجان، احساسات و عصبانیت در ادبیات و رفتار سیاست خارجی تعطیل باشد؛
26. انتقادات و شکایات خود از کشورهای دیگر را متوجه افکار و سیاست های نادرست آنها کند و نه نمادهای ملی آنها؛
27. مشکل کشور دیگر را که در حد 5 از 100 است، برای شهروندان خود 90 جلوه ندهد: آنها هم مقابله به مثل خواهند کرد؛
28. به تناسب افزایش قدرت اقتصادی و نظامی خود، با دیگران به ویژه همسایگان بیشتر تعامل کرده، وارد چارچوب های ائتلافی شود؛
29. زبان و ادبیات تعاملی آن با جهان، حقوقی باشد؛
30. تحلیل دستگاه دیپلماسی آن از تحولات منطقه ای و بین المللی بر اساس fact باشد