آیا نمی‌توانستید آسیب‌ها را به نحوی دیگر نشان دهید؟ آیا نمی‌ترسید که مخاطبان خارجی شما مملکت ما را سیاه و پر فساد بدانند؟
من با نگاه خودم و با تعریفی که از سینما دارم فیلم می‌سازم. می‌پرسم که این سخن چقدر منطق دارد که من به دلیل سوء استفادۀ احتمالی ببنندگان خارجی، اگر بتوانم ـ که البته نمی‌توانم چون هر کسی یک نوع فیلمسازی بلد است ـ به سراغ موضوع نروم یا اینکه نگاه خودم را عوض کنم؟ سؤال اصلی این است که اثر تخریبیِ آن سوء استفاده، آسیب‌زا است یا واقعیتی که در خود جامعه وجود دارد؟
سابقاً سینما و تلویزیون تنها راه ارتباط مردم با دنیای تصویر بود. اما امروز اتفاقات مهم جامعه در یوتیوپ و فضاهای مجازی به سرعت منعکس می‌شود. می‌خواهم بپرسم که نمایش کدام بخش از مسائل فیلم من، از آسیب‌های موجود در جامعه بیشتر بوده است؟ وقتی ما لقب «سیاه‌نما» بر یک فیلم می‌گذاریم باید معیاری برای ارزیابی واقعیت داشته باشیم. بی‌انصافی است که فیلمسازان اجتماعی که در همین مملکت فیلم می‌سازند و نیّت مصلحانه نسبت به آب و خاک خود دارند با چنین اتهاماتی محکوم شوند.
من در خارج از ایران فیلم‌هایی دیده‌ام که فیلمسازش را، نه من می‌شناسم و نه شما و نه هیچکس دیگر. کسی می‌آید و چند نمای خیابان‌های شناخته شده تهران را با قصه‌ای که به کاریکاتوری از یک موقعیت می‌ماند و در جای دیگر دنیا فیلمبرداری شده بهم می‌چسباند و به عنوان تصویری از ایران نشان می‌دهد. من خود بارها با این موقعیت روبه‌رو شده و حتی کارم به جدل با سازندۀ آنها کشیده شده است. اینها «فیلمکار» هستند و نه «فیلمساز».
17302
نظر شما