پزشک در فرهنگ کهن ایرانی همواره از جایگاه ویژه ای برخودار بوده است که این جایگاه به واسطه تعالیم ارزشمند اسلامی رنگ قداست به خود گرفته است. در باور اسلامی طبابت، عبادت است و وقتی دانش، تجربه، تعهد و عاطفه یک پزشک غبار غم و اندوه را از چهره بیمار و خانواده اش می زادید، می توان پزشکی را یک رسالت دانست نه یک شغل.
در سفینه البحار از امام صادق(ع) نقل شده است که مردم هر شهری به سه چیز نیازمندند که در امور دنیا و آخرت خود به آنها رجوع کنند و اگر آن سه را نداشته باشند گرفتار سرگردانی می شوند، دین شناس دانای پرهیزگار، حاکم نیکوکاری که مردم از آن اطاعت کنند و پزشک دانای مورد اعتماد.
مرور خدمات جامعه پزشکی در کشور ما نماینگر برگ زرینی در کارنامه این قشر خدمتگزار است. از تلاش تیم های اضطراری دوران دفاع مقدس و حضور آنان در صحنه های نبرد با متجاوزین به این مرز و بوم گرفته تا خدمت بی چون و چرای آنان. علی رغم برخی از بد خلقی ها و کوته فکری ها تاکنون هیچ تعللی در ارائه خدمات این خیل زحمتکش به مردم نیازمند ایجاد نکرده است.
بدیهی است که عدم رعایت شان و منزلت اجتماعی این قشر از طرف مبادی ذی ربط و بعضا همکاران، کاهش انگیزه و کیفیت سطح خدمات این قشر را به ارمغان آورده است که حاصل آن کاهش سطح سلامت جامعه خواهد شد، بنابراین شایسته است با توجه ویژه به شاغلین حوزه سلامت و جایگاه اجماعی ایشان، سبب جلب و جذب استعدادها به این حوزه و ماندگاری آنان در فضای سلامت کشور باشیم.
در خاتمه به عنوان نمایندگان مردم از زحمات و تلاش های شبانه روزی این قشر سپید پوش و سبزاندیش تشکر نموده، عزت و سلامت آنان را از خداوند منان طلب می نمایم.
نظر شما