امید سلیمی بنی: دکتر پیروز حناچی، معاون شهرسازی و معماری وزارت راه و شهرسازی در حاشیه همایش روز جهانی اسکان بشر به سئوالات سرویس مشکلات مردم درباره پروژه های پیاده راه سازی در تهران، پاسخ داد.
پیش از این، پروژه های پیاده راه سازی در خیابان ۱۷ شهریور و پامنار تهران با واکنش اعتراض آمیز مردم و کسبه همراه شده بود. (اینجا)، (اینجا)، (اینجا) و (اینجا)
حناچی درباره رفع مشکلات مردم و کسبه همجوار این پروژه ها معتقد است در صورتی که پروژه های پیاده راه سازی در تهران به صورت کامل و همراه با پروژه های مکمل اجرا شود، برای مردم و ساکنان مناطق بهتر خواهد بود. البته این مقام مسئول و استاد دانشگاه تاکید کرد که شهرداری های مناطق، قادر به انجام این کار نیستند و سازمانهای مرکزی که به صورت تخصصی درباره این مسایل اقدام می کنند، باید رهبری این پروژه ها را در دست گیرند.
شما در سخنرانی خود به فضاهای موفق عمومی در شهر تهران اشاره کردید. چرا برخی از مردم درباره پیاده راه سازی به عنوان یک فضای عمومی در تهران، نظر مساعدی ندارند و شاکی هستند؟
منظورتان کجاهاست؟
مثلا درباره پیاده راه سازی در خیابان ۱۷ شهریور مردم خیلی شاکی هستند؟
پیاده راه سازی ها متفاوتند. در مکان یابی، شاید مکانهای بهتر و با اولویت بیشتری می توانست وجود داشته باشد. خیابان ۱۷ شهریور از این موارد است. اگر به آیتمهای ایجاد فضاهای عمومی توجه شود، این فضاها از جمله پیاده راه ها با حوزه قلمروی عمومی مردم متناسب می شوند و اگر مورد توجه قرار نگیرند، جواب نمی دهد. یکی از این آیتم ها، همراهی مردم در ایجاد فضاهای عمومی است. دوم پتانسیل و بستری است که می خواهیم در حوزه قلمروی عمومی وارد کنیم.
مردم می گویند این پیاده راه محل تجمع معتادان شده و مشاهدات ما نیز همین را نشان می دهد. حتی قهوه خانه ها در این خیابان بیش از سایر اصناف به چشم می خورند؟
یکی از اصلی ترین نکات ساخت فضاهای عمومی از جمله پیاده راه سازی، موضوع امنیت است. امنیت شهرسازی باید متوجه شود. ما نباید کاری کنیم که به فضاهای ناامن شهری دامن بزنیم. اگر شما نقطه را درست برای پیاده کردن طرحهای خود انتخاب نکنید، به جای اینکه جمعیت بیشتری پیدا کند، ممکن است جمعیت کمتری حضور یابد. هدف از توسعه قلمروی عمومی این است که جمعیت بیشتری در آن حضور پیدا کنند. اگر به آیتم های ساخت فضای عمومی توجه نشود، ممکن است این فضا به عکس خودش تبدیل شود.
در حوزه بازار و خیابان پامنار هم قرار است این پیاده راه سازی ها انجام شود. خیلی از کسبه تجمع می کنند و معترضند. چرا کار پیاده راه سازی تداوم پیدا می کند؟
جنس واکنشهای مردم به این موضوع فرق می کند. مثلا در خیابان ۱۵ خرداد که پیاده راه سازی شد، اوایل کسبه کاملا مخالف بودند، الان کاملا به جهت اقتصادی موافقند، ولی شما کیفیت زندگی در آنجا نمی بینید. پروژه پیاده راه سازی نیازمند پروژه های مکمل است. مثلا در حوزه های گردشگری یا آرام کردن فضا و اقدامات نرم افزاری که کیفیت فضای عمومی را بالا ببرد باید این کارها انجام شود. چون این اقدامات صورت نمی گیرد، پروژه در حد بازده ۴۰ درصد باقی می ماند. بعد آن پروژه های مکمل را باید داشته باشیم تا دستفروش درجه ۳ و ۴ نباید حضور پیدا کند. این مسئله نیاز به مدیریت دارد. این مدیریت در اراضی عباس آباد که پروژه های فضاهای عمومی خوبی دارد، اتفاق افتاد.توسعه فضاهای عمومی، یک کار نرم افزاری است و از شهرداری های مناطق برنمی آید. در دنیا نیز اینطور است. باید یک مغز متفکری روی این پروژه ها باشد که تاثیر اقدامات کیفی آن را ببینید. مثلا می بینید یک ارکستری کنار خیابان مشغول نوازندگی است که حد آن کنار خیابانی نیست. این ارکستر انتخاب شده تا در کنار خیابان نوازندگی کند. اینجاست که مدیریت نرم افزاری را به شهرداری های مناطق می سپاریم. تفاوت موفقیت پروژه فضاسازی عمومی در اراضی عباس آباد با سایر مناطق تهران این است که یک سازمانی مستقلا و مستقیما دارد به این موضوع فکر می کند. دیگر مشکلات و دغدغه زباله و مسایل جاری شهری را ندارد.
۴۵۲۳۱
نظر شما