مرثیه عاشورایی علی معلم دامغانی/ کربلایی است هر کجای زمین

 به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این شاعر در مرثیه خود سروده است: 
«قصه باغ جنت و حورا ، آدم و روح و نوح تا موسي ، يوشع و كارزار باعورا ، عيسي و احمد و علي و حسن و ماجراي حسين و عاشورا:

كربلايی است هر كجاي زمين/ از تو فرياد اي خداي زمين

چشمه و چشم و شبنم و باران /گريه كرديم ما براي زمين

خاك مي‌ريخت باد بر سر خود / مي‌دويد آب پا به پاي زمين

سينه مي‌زد به دست غم دريا/ خسته مي‌سوخت تب به جاي زمين

با شباهنگ غصه شب هنگام/ قصه مي‌گفت از صفاي زمين

بلبل بينواي عاشق گل / نغمه مي‌خواند در وفاي زمين

آسمان كريم بخشنده / حرف‌ها داشت در عطاي زمين

رعد مي‌گفت لذتي دارد/ واي طوفان و هايهاي زمين

طاب عليك علي الصبوح سحر/ شام شد طال علي البلاي زمين

آتش انگيخت برق و باديه سوخت/ سبز پوشيد بيشه‌هاي زمين

ماه و مهري برون شدند از ابر/ خانه عشق شد سراي زمين

مهر مي‌گفت من فداي فضا/ ماه مي‌گفت تن فداي زمين

من و تن ناگهان شدند عشقه / بلعجب رست گندناي زمين

در شَمَر ريخت بوي سير و پياز/ درد سر گشت كوچه‌هاي زمين

من به تن زد سري ز تن افتاد/ غرق خون گشت روستاي زمين

سال خونين كه قريه ابري شد /پدرم بود كدخداي زمين

سال نفرين مادرم تا حشر/ گشته چون سايه در قفاي زمين

پدرم مُرد و مادرم دق كرد/ پسري گشت پيشواي زمين

خاك كرد آن دو كشته غم را/ در زمين رسم شد عزاي زمين

پسر پير رفته شاعر بود/ شعرها گفت در رثاي زمين

آسمان سوگوار شد چون خواند/ تنگ دل گفت مرحباي زمين

با سلامش فرشته باران شد/ آسمان صيحه زد صلاي زمين

صبحدم آسمانيان بودند/ مير مهماني سراي زمين

چشم در راه آفتاب كمال/ سيد قوم مصطفاي زمين

آدم روح نوح ابراهيم/ اسحق و اسم ايلياي زمين

انبيا جملگي شده يك تن/ گشته مرآت اولياي زمين

هور و دريا و ماه و بيشه و باغ/ از علي تا علي رضاي زمين

وز علي تا محمد اند از پي/ بهر پيكار با شقاي زمين

تا بر آرند شرك را ريشه / كفر را هم زجا به جاي زمين

گرچه باور نميكني پدرم؟!/ گفت هشدار كاسياي زمين

گندم و جو ز هم نميداند/ آرد انگيزد از نواي زمين

گاهي از چوب مي‌كند ماري / تا بچربد به اژدهاي زمين

چوبها چرب كرده مي‌بينم/ به سزا محض ناسزاي زمين

ابتلاي است كار و بار جهان / تا نباشيد مبتلاي زمين

نينوايي است در زمين هر روز / تا بفهميد نينواي زمين

بسكه بيرون شدند و برجا ماند / در زمين بهر خون رجاي زمين

ديده خون گشت و خون نمي‌خسبد؟/ كه زمين است خونبهاي زمين

يا حسين علي فداي سرت / اي سر سربريده‌هاي زمين

خوار و زار است خصم خاطي تو / كه تويي عزت و علاي زمين

خصم خون ريخت خون پاك خدا/ اي خدا كيست ناخداي زمين

داو ما را به دستخون انداخت/ رخصتي ده به مرتضاي زمين

تا از او رم كنند اين ددگان / گو به پا خيز مقتداي زمين

اي خدا ، اي خداي ارض و سما/ بشنو بانگ نينواي زمين

همه روزهاست عاشورا / كربلايی است هر كجاي زمين»

۵۷۲۴۴