به گزارش خبرآنلاین، پانتهآ بهرام در نشست گپوگفت «هیچ» در بخش فرهنگی کافه خبر درباره ویژگیهای بازی خود در سینما و چگونگی حضور در این فیلم صحبت کرد.
او در پاسخ به پرسش علی علایی، منتقد حاضر در جلسه در مورد تفاوتهای حضور او در سینما و تئاتر گفت: «تلویزیون و سینما مدیومهایی هستند که وقتی در آن قرار میگیری، تازه متوجه تفاوتهای آن با تئاتر می‌شوی. حتی تلویزیون و سینما نیز با یکدیگر تفاوتهای قابل توجهی دارند. قبل از «چهارشنبه سوری» سه فیلم «عینک دودی»، «غوغا» و «توکیو بدون توقف» را داشتم که به نظر خودم هر سه این کارها بیشتر در حد دستگرمی بودند. ماهیت این سه فیلم را هم نمیتوان با «هیچ»، «چهارشنبهسوری» و «بدرود بغداد» مقایسه کرد.»
او ادامه داد: «"هیچ" آنقدر کیفیت ساختاری بالایی دارد که بازیگر حتی نمیتواند متوسط در آن ظاهر شود. مهمترین ویژگی این فیلم این است که شاید تا الان ما در سینمای ایران فیلم گروتسک اینچنینی نداشتهایم. بهترین کارهای ما آثاری بودند که در طبعیترین حالت اجرا شدند و تصور میکردیم چقدر این کارها آثار خوب و مستندی هستند، در صورتیکه در «هیچ» به فراتر از این میرویم و همه چیز در عین عادی بودن، عجیب است.»
بهرام اظهار داشت: «در بطن تمامی کاراکترهای فیلم «هیچ» در عین حال که حدودی از اغراق وجود دارد، اما آن را کاملاً به صورت بیرونی نمیبینیم و از واقعیت دور نمیشویم. اجرای بازیگران پراغراق نبود و همین یکی از نکات خاص فیلم را رقم میزد. برای من بسیار جالب بود که دریابم این زن که نمیتواند صحبت کند به چه ترتیب لال شده است. درباره یکی دو اتوود با آقای کاهانی صحبت کردم و در نهایت به این نتیجه رسیدم چون این زن به دلیل ترس توانایی صحبت کردن خود را از دست داده، پس نوعی لکنت سکسکه‌گونه دارد. او نمیتواند اول واژهها را درست بگوید و بعد بهتر حرف میزند.»
این بازیگر گفت: «اگر حاصل کار من در «هیچ» قابل قبول بوده به اتوودهایی که برای نقش زدیم، صحبتهای من با کارگردان و فیلمنامهای که نوشته شده بود، بازمیگردد.»
او در مورد نگاه گروههای مختلف کارگردانان سینمای ایران به مقوله بازیگری گفت: «تعداد بازیگرانی که سینما را بشناسند در سینمای ایران کم است. اغلب کارگردانان سینمای ایران به بازیگری به شکل بازی خوب یا بد نگاه میکنند. چالشی که بین بازیگر و کارگردان به وجود میآید خود اتفاق مثبتی است که در جریان تولید یک فیلم سینمایی به وجود میآید.»
سعید قطبیزاده، منتقد، درباره ویژگیهای بازیگری پانتهآ بهرام گفت: «یک فیلمساز باید خیلی خوششانس باشد که بازیگرش برای رسیدن به نقش تا این حد تمرکز کند.»
او خطاب به کاهانی گفت: «"هیچ" مانند زندگی است و این ویژگی مهم فیلم است. اما مسئله این است که برخی شخصیتها در فیلم همانند شخصیت باران کوثری چندان مورد توجه قرار نمیگیرد و بعضی دیگر از شخصیتها بیشتر برجسته میشوند.»
کاهانی در پاسخ گفت: «دلیل این مسئله شخصیتپردازی کاراکترهای قصه است. شخصیتی که باران در فیلم بازی میکند عملاً با دیگر شخصیتها مشکل دارد و اصلاً مایل نیست در آن خانه بماند. بنابراین این شخصیت خود را از جمع دور میکند و وقتی دوربین ما در جمع میچرخد دیگر نمیتواند روی او تمرکز داشته باشد. براین اساس من تصمیم نگرفتم کدام شخصیت برجسته شود و کدام کمتر مورد توجه قرار بگیرد، من بر اساس شخصیتپردازیها این افراد با به جمع معرفی کردم.»
او ادامه داد: «باران کوثری بارها پیشنهاد داد بعضی واکنشها را نشان ندهد، چون معتقد بود وقتی با این خانواده مشکل دارد نباید در مورد بعضی نکات اظهار نظر کند. به طور کلی من در جریان تولید فیلم صحبتها و پیشنهاد بازیگران و دیگر عوامل فیلم را میشنیدم و آنهایی که به نظرم برای کار مفید بود مورد استفاده قرار میدادم.»
کاهانی گفت: «ما برای تولید این فیلم بارها دور هم جمع میشدیم و میپرسیدیم باید چه کار بکنیم. این در حالی بود که به طور کامل تعیین و روشن کرده بودیم قرار است چه کاری انجام دهیم.»
حسین مهکام در پاسخ به پرسش کثیریان در مورد دلیل استفاده از لوکیشن محدود در «هیچ» و «بیست» و کار در فضای بسته در این فیلمها گفت: «یک داستان که به ظاهر ساده است باید از نهایت چگالی آن استفاده شود و تلاش کنیم روی پتانسیل جزئیات کار کنیم و زوایای مختلف از شخصیتها نشان دهیم. این جریان ما را به محدودیتهای مکانی و زمانی سوق میدهد. از سوی دیگر در مورد طبقه اجتماعی که در این فیلم مورد توجه قرار گرفته باید به این مسئله توجه داشته باشیم که طبقه زیر متوسط همواره ویژگیهایی دارد که سینماییتر است. این قشر برخلاف قشر بالای جامعه امکان پوشاندن واقعیتهای خود را ندارد و همین قصههای مربوط به این طبقه را سینماییتر میکند.»
مسعود سلامی هم در مورد ویژگیهای فیلمبرداری این کار گفت: «کار کردن با کاهانی کار دشواری است. ما ساعتها با یکدیگر صحبت میکردیم تا در نهایت بتوانیم زوایای جدید خانه اصلی فیلم را پیدا کنیم. به نظر من انتقادی که به نتیجه کار احمد مهرانفر و باران کوثری صورت گرفته به همین مسئله لوکیشن باز میگردد زیرا اتاق آنها بسیار کوچک بودن و امکان حرکت دوربین در آن وجود نداشت.»
او ادامه داد: «یکی از سختترین کارهای ما این بود که در برخی تصاویر باید حدود 12 نفر را در کادر جای میدادیم، اما به دلیل شناختی که از کار همدیگر داریم، میتوانیم کار را نسبتاً راحتتر پیش برویم. نکته جالب اینکه آقای فرحمرزی قبل از شروع جلسه میگفتند ما گروهی هستیم که هر از گاهی سراغ کار دیگری میرویم و دوباره کنار هم جمع میشویم.»
کاهانی نیز در این مورد گفت: «در یکی از صحنههای فیلم ما از لانگشات، به مدیوم شات، تری شات و تک شات میرسیم و این نشان میدهد کار فیلمبرداری در این فیلم تا چه حد دشوار بود.»
نظر شما