منصور ارضی روایت پیامبر را حرف کفارمی داند

این کلمات خشم و تندی منصور ارضی را در پی داشته است. منصور ارضی در واکنش به کلمات حسن روحانی گفته است: «عرض کردیم برائت گاهی به صورت لعن صریحا اعلام می‌شود، یک به یک و به صورت طایفه ای لعن می‌کنی، چون آنقدر عملکردشان بد بوده مستقیم لعن می‌کنی ، این که بیان کنند امام علیه السلام خارجی است واقعا باید آنها را لعن کنیم و از آنها برائت بجوییم. حالا چه با زبان چه قلبا و چه با عمل باید برائت بجویی، چون اهانت به امام کفر است.

می‌گوید اگر می‌خواهید انتقاد کنید، می‌توانید از امام المسلمین هم انتقاد کنید!? نمی‌گوید رهبری می‌گوید امام المسلمین، یعنی شامل امام زمان علیه السلام هم می‌شود، حرف کفار را می‌زند که آمدند و اهانت کردند. شاید عقلش را از دست داده ، خدا شرشان را به خودشان برگرداند. ما باید از کسی که به امام اهانت می‌کند تا قیامت برائت بجوییم. پس یک دسته هستند که مستقیما به امام علیه السلام اهانت کردند، که می‌تواند با عملکردشان باشد یا تمکین کردن اهانت کنندگان "وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدینَ لَهُمْ بِالتَّمْکینِ مِنْ قِتالِکُمْ" . یک عده هستند که زمینه سازی می‌کنند برای بی حیایی دیگران که بتوانند راحت‌تر اهانت کنند به دستگاه خدا و دین خدا. مطبوعات مگر به وظیفه خودش به صورت کامل عمل کرده که حالا بخواهد منتقد دین خدا شود؟»

منصور ارضی کلمات حسن روحانی را به «اهانت به امام زمان»‌تفسیر میکند و آن را حرف کفار میداند و فریاد میزند که باید «تا قیامت برائت بجوییم».

بر خلاف تصور منصور ارضی، این کلمات «حرف کفار» نیست؛ بلکه ترجمه روایت است. به عنوان نمونه در کتاب کافی –از کتب اربعه شیعه- در باب « (ما أمر النبي صلى الله عليه وآله بالنصيحة لائمة المسلمين» چهار روایت ذکر شده است. نخستین بار پیامبر اسلام، عنوان نصیحت امامان مسلمین را در حجة الوداع ذکر کرد و پس از آن در روایات به عنوان یکی از وظایف مسلمین بارها گفته شد.

معنای نصیحت، انتقاد سازنده و خیرخواهانه را شامل میشود. نصیحت، شعاع وسیعى دارد و هرگونه گفتار و کردار خیرخواهانه را در بر مىگیرد :ارشاد به مصالح دینى و دنیوى، تعلیم در صورت جهل، تنبیه در صورت غفلت، دفاع درصورت عجز و ناتوانى، جلوگیرى از لغزش و سقوط، کمک به اصلاح و ...

خیرخواهى و نصحیت ، زبان خاصى نمىشناسد .و ناصح بر اساس تشخیص خود و در جهت خیر منصوح تلاش مىکند، گاه با زبان انتقاد ، و گاه با زبان تعریف و تمجید، گاه به صورت موعظه و گاه جدال احسن، گاه تاءیید و تکمیل و گاه تذکر عیب و تلاش براى رفع آن .[سروش محلاتی، نصیحت ائمه مسلمین، مجله حکومت اسلامی، ۱۳۷۵، ش ۱]

با این وصف، انتقاد از ائمه مسلمین نه تنها «حرف کفار» نیست و نیازی به برائت از گوینده اش نیست، بلکه سخن پیامبر اسلام و ائمه معصومین علیهم السلام است و مطابق دستور آنان یکی از وظایف امت است. تعبیر نصیحت ائمه مسلمین را نیز بارها رهبری گفته اند. چنانچه در دیدار با اعضای مجلس خبرگان در دوسال پیش نیز اینگونه بیان کردند: « نصیحت هم لازم است؛ النَّصیحَةُ ِلأَئِمَّة المُؤمِنین، یعنی سخن خیرخواهانه، که حالا گاهی این سخن خیرخواهانه ممکن است درشت و تند و تیز هم باشد، که طبیعت کار این است که اگر مسئولانی که مخاطب این سخن تندوتیز قرار میگیرند، درست فکر کنند، گمان میکنم خرسند باشند؛ حتّی آن سخن تندوتیز هم به نفع آنها است.»[۱۴/۶/۱۳۹۲]

در حیات پیامبر اسلام هم نمونه هایی ذکر شده است که او پس از بیان نظر اصحاب، رأی خود را عوض کرد. به عنوان نمونه در جنگ بدر پس از آنکه پیامبر دستور داد در منطقه ای فرود آیند، حباب بن منذر پرسید که آیا این دستور الهی است یا رأی حضرت؟ و پیامبر پاسخ داد نظر خود اوست و آنگاه حباب گفت بهتر است در کنار آب باشند تا همیشه به آب دسترسی داشته باشند و حضرت این نظر را پذیرفت. شبیه همین اتفاق را در جنگ احزاب میبینم که با نظر سعد بن معاذ و سعد بن عباده،‌ نظر پیامبر درباره پیش نویس صلح با کفار تغییر کرد

به هر صورت، آنچه که منصور ارضی، مداح محترم گفته است، انتقادی نادرست است و اینکه سخن و روایت پیامبر و امام معصومین را «حرف کفار» خوانده است و بر لزوم برائت از کسی که این سخن را گفته است، پذیرفتنی نیست. البته روشن است که این گونه اعتراض تنها به دلیل ناآگاهی از متون روایی است و الا در اخلاص و ارادت منصور ارضی نمی توان تردید کرد و نمیتوان گفت او روایت را رد کرده است. بلکه تنها میتوان گفت او نمیدانست و اشتباه کرد.
1717