در شرایطی كه درآمد نفت ایران به اندازه‌ای كاهش یافته است كه كمتر از دستمزد كارمندان دولت ویارانه سراسری است، رهبران كشورهای اروپایی و مدیران غول‌های بزرگ صنعتی چرا مقام‌های ایرانی را دعوت به همكاری می‌كنند.
روزی نیست كه یك مدیر دولتی خبر از ورود یك هیات اقتصادی خارجی و عقد قرارداد با شركت‌های خارجی ندهد. خودروسازان ایرانی از دیگران سبقت گرفته‌اند و همزمان با پژو، رنو، فیات، چینی‌ها و به تازگی ژاپنی‌ها مذاكره و تفاهمنامه امضا می‌كنند. در سوی دیگر شركت‌های پتروشیمی نیز قراردادهای چند میلیارد دلاری بسته یا در حال گفت‌وگو هستند. هتل‌سازان و فرودگاه‌سازان نیز بیكار ننشسته‌اند و به نظر می‌رسد قطارهای ایران می‌خواهند نوسازی را تجربه كنند. این آمد و شد گسترده خارجی‌ها به ایران پرسش مهمی را مطرح می‌كند؟ در ایران آینده قرار است خبری باشد كه خارجی‌ها زودتر تشخیص داده‌اند؟ آیا در هیچ كشور دیگری كاری وجود ندارد كه شركت‌های خارجی رایكسره به ایران كشانده است؟
ركود موجود در اروپا و ژاپن كار را به جایی رسانده است كه آنها از هیچ سرمایه‌گذاری كوچكی در مقیاس كارهای بزرگ قبلی نمی‌گذرند؟ واقعیت این است كه اقتصاد تركیه روندی نزولی را تجربه می‌كند، برزیل و چین كه موتور توسعه تلقی می شدند در گرداب ركود و رشدهای پایین افتاده‌اند و روسیه و ژاپن نیز روزگار ناخوشی دارند و در حال حاضر ایران وضع خوبی دارد. آیا آن‌طور كه منتقدان دولت می‌گویند پای پورسانت از خارجی‌ها در میان است و آیا مدیران ایرانی به اینجا رسیده‌اند كه چند تا سفر خارجی هم بد نیست؟ پرسش‌های یاد شده در آینده پاسخ عملی خود را خواهند گرفت اما به هر حال این پرسش را نمی‌توان بی‌پاسخ گذاشت؟ چه چیزی در ایران هست كه چشم خارجی‌ها را گرفته است؟
22539
نظر شما