به گزارش خبرآنلاین به نقل از فارس، محسن رضایی در آیین نکوداشت مرضیه حدیدچی دباغ، مبارز دوران انقلاب و محافظ حضرت امام خمینی (ره)، با بیات اینکه بعدا از همسر بزرگوار امام که بانوی اول انقلاب هستند خواهر عزیزمان قرار دارند که همچنان مثل سابق ایشان را خواهر دباغ صدایشان می‌کنیم، اظهار داشت: هفتاد سال پیش زمانی که روس‌ها و انگلیس‌ها سراسر ایران اسلامی را اشغال کرده بودند و در کوچه‌های شهرهای کشور سربازان روسی و تانک‌های انگلیسی رژه می‌رفتند و ارتش به طور کامل منهدم شد، شاید هیچکسی باور نمی‌کرد روزی با چنین حادثه‌ای مواجه شود و مردم همه آن تانک‌ها و توپ‌ها را از خاک کشور بیرون بیندازند.
وی گفت: شاید کسی باور نکند دختر بچه سه ساله‌ای که در دوران اشغال ایران در کنار جیپ‌های روسی می‌ایستاد و نمی‌ترسید روزی نامه‌ای را به دست آقای گورباچف رئیس همان جیپ‌های مستقر در تبریز و همدان برساند که در آن نامه نوشته شده بود من می‌بینم روزی را که استخوان‌های کمونیست در هم شکسته خواهد شد.
رضایی ادامه داد: انقلاب این است که یک ملت تحقیر شده و اشغال شده به حدی برسد که یک بانو همراه با یک مرجع تقلیدی همچون حضرت آیت‌الله آملی جوادی نامه‌ای را به یکی از بزرگ‌ترین قدرت‌های بین‌المللی که تعداد بمب‌هایش فاقد شمارش بودند با چنین مضمونی، بدهد.
وی افزود: از آن تحقیر دوران اشغال ایران تا این سربلندی چه اتفاقی افتاد، انقلاب واقعی همین است، به عبارت دیگر در حقیقت انقلاب ما را از سر افکندگی به سربلندی رساند.
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام، بیان کرد: در بین بانوان ایران اسلامی بیشترین شکنجه‌ای که رژیم شاه مرتکب شد بر بدن یک خانم محجبه بود که با تمام وجود در چهارچوب ارزش‌های اسلامی حرکت می‌کرد، این بانوی بزرگ اسلامی ما مثل شیر مقاومت کرد به حدی که بوی تعفن زخم‌های ایشان به دیگر اتاق‌ها می‌رسید و شکنجه‌گران از این مساله معذب می‌شدند، اینها حقیقت است و در بین بانوان ما از این زن‌ها بسیار بودند.
وی خاطرنشان کرد: به برکت زنان و مردان ایران اسلامی بیش از چند هزار سال است که سرپای خود هستیم و در تاریخ محو نشده‌ایم، ایران را مجروح و زندانی کردند اما به برکت همین زنان و مردانی که ایستادند و ایستادگی کردند به حیات خود ادامه داد و به این نقطه رسید.
رضایی، گفت: درست زمانی که خواهر دباغ در دوران چهارسالگی به تماشای تجهیزات نظامی روس‌ها می‌رفت همزمان با آن خانمی به نام سردار مریم در نجف‌آباد لشکری درست کرد و به روس‌ها حمله کرد و آنها را عقب راند.
وی با تاکید بر اینکه هنر متعهد امروز این است که این صحنه را به نمایش بکشاند، اضافه کرد: چرا هنرمندان و نویسندگان و دانشمندان ما به این سرمایه‌های عظیم توجه نمی‌کنند اما برای خانم مبارزی به نام جمیله بوپاشا در الجزایر صدها کتاب نوشته می‌شود.
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام، ادامه داد: در دل ملت ایران مردان و زنانی بودند که تا امروز ایستادند و ایران و اسلام را حفظ کردند که باید معرفی بشوند، نمی‌گوییم به عنوان الگو به جوانان تحمیل شوند، اگر جوانان این افراد و اندیشه‌های آنها آشنا شوند و معرفت پیدا کنند مطمئنا خودشان این ها را الگوی خودشان قرار خواهند داد.
وی ادامه داد: خواهر دباغ در کنار مبارزه حق فرزندان و شوهر را ادا کرد، و به عبارتی هم زندگی دینی داشت هم مبارزاتش دینی بود و در مسیر امام حرکت کرد و از طرف دیگر زندگی را با همین شمشیر حجاب رعایت کرد و فرزندانش را همینگونه تربیت کرد، از چنین افرادی کم پیدا می‌شود.
رضایی با بیان اینکه خواهر دباغ از همان اول در مسیری که امام ترسیم کرده بودند حرکت کردند و امروز نیز پیرو ولایت فقیه هستند و منحرف نشده‌اند، بیان کرد: بسیاری از افراد با نام و نشان که در مسیر مبارزه منحرف شدند و هنوز هم هستند و با سوابق خوبی که داشتند به انحراف کشیده شدند.
وی ادامه داد: مسئولان دانشگاه هنر تبریز ثابت کردند که هنر در این دانشگاه تحقق پیدا کرده، چرا که هنر به نوک قلم نیست و به قدم و رفتار هم هست و چه قدم‌های زیبایی که تاریخی را تغییر داده و چه رفتارهای بزرگی که جان بشریت را به صدا درآورده است. اینها هم هنر است و از این کار هنری ماندگار به سهم خودم تشکر می‌کنم.
مرضیه حدیدچی مشهور به طاهره دباغ، از فعالان مبارزه مسلحانه ضدحکومت پهلوی است وی از بنیان‌گذاران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که عناوینی چون: «فرماندهی سپاه همدان، ریاست زندان‌های زنان تهران، اولین فرمانده سپاه غرب کشور بعد از انقلاب، یکی از سه نماینده‌ای که در سال 67 پیام تاریخی امام (ره) را به گورباچف رساند، سه دوره نمایندگی مردم تهران و همدان در مجلس شورای اسلامی، مسئول بسیج خواهران کل کشور، استاد مدرسه عالی شهید مطهری، دارنده نشان درجه 3 ایثار، مدرس واحد معارف اسلامی دانشگاه علم و صنعت و قائم مقام دبیرکل جمعیت زنان جمهوری اسلامی» رانیز در کارنامه خود دارد.
نظر شما