مرسی عباس

ژان کلود کریر*

عباس كيارستمي به داد ما رسيد وقتي كه اروپا از سينماي مولف ناامید شده بود، سينماي شخصي و بلند پرواز، سينمايي كه در رديف ساير هنرها قرار مي‌گرفت. فيلم‌هايش را بارها و بارها ديديم و هر بار شگفت زده شديم و لب به تحسين گشوديم. عباس از كشور و فرهنگ ديگري مي آمد اما آشنا مي‌نمود. عباس چشمان ما را گشود و قوت و اميد را به ما بازگرداند. سينماي او از جاي ديگري مي آمد اما چه فرم چه محتوايش بلافاصله مسحورمان كرد. آخرين ميوه تمدني كهن بود. سينماي او سينمايي نو بود. فيلم‌هايش به ما مي‌گفت كه سينما نمرده و نبايد سوگوار بود، كه سينما هنوز تسليم بازار نشده، كه سينما هنوز به دام ميان مايگي نيفتاده، كه نگاه كنيد ببينيد كه در ايران به معناي حقيقي كلمه فيلم مي‌سازيم، كه بي‌آنكه دنباله رو شما باشيم دريچه هاي جديد مي‌گشاييم، كه زبان و ريتم جديد ابداع مي‌كنيم، كه ترس به دل راه ندهيد، كه ما در كنار شماييم. مرسي عباس كه چنين به فرياد رسي آمدي. مرسي براي عشقت به سينما و ايران. آرام بگير كه زين آمدنت زمين بهره برد.