ماجرای کیارستمی و دنیایی که برای پزشکان دار مکافات شده

برای آنکه این نوشتار خاطر پزشکان را آزرده نکند و من نیز متهم به سیاه نمایی نشوم از همین ابتدا جا دارد که بگویم هنوز بسیارند پزشکان بی ادعا و زلالی که در کارشان مشغول باز کردن گره ای در کار خلق اند.
برای اینکه نوشتار مستند تر شود و این بند اول تعارف و محافظه تلقی نشود، به مصداقی اشاره می کنم.


گروهی از پزشکان هستند که با نیت خیرخواهی سازمان مردم نهادی را تاسیس کرده اند، به نام نورآوران سلامت. اعضای این سازمان مردم نهاد عمدتا پزشکان حاذق چشم پزشکی و دندان پزشکی هستند که در تهران مراجعه کنندگان زیادی دارند و به طبع آن از سطح درآمدی خوبی برخوردارند. 

اما آن نکته ای که این گروه از پزشکان را با سایر هم لباسان خود متمایز می کند این است که این پزشکان با صرف هزینه شخصی چند دستگاه تریلی را خریداری کرده اند. کانتیر های تریلی را تبدیل به اتاق عمل های سیاری کرده اند. استارت تریلی ها را می زنند و به مناطق محروم می روند و خدمات دندانپزشکی و چشم پزشکی به مردم می دهند، بدون آنکه چشم داشتی مالی از دولت یا نهاد حاکمیتی ای داشته باشند.
 تا این لحظه که این یادداشت نوشته می شود نیز 105 هزار معاینه چشم پزشکی انجام داده اند، 6109 عمل جراحی چشم انجام داده اند و 40149 عمل دندانپزشکی برای مردم محروم انجام داده اند.


اما روی سخن این نوشتار با گروهی دیگر از پزشکان است که طی 15 سال اخیر، ضعف بیمارستان های دولتی به دلیل افزایش تقاضا، باعث شد به فکر تاسیس بیمارستان ها و کلینیک های خصوصی بیافتند. اتفاقی که فی نفسه دارای ایراد نیست اما راهی که برای خدمات درمانی در بخش خصوصی پیش گرفتند راه روشنی نبود.
هجمه ای که امروز افکار عمومی در دادگاه های فضای مجازی علیه پزشکان به راه انداخته و با ماجرای پرونده پزشکی عباس کیارستمی پر حرارت تر شده است، در واقع مکافاتی است بر عمل دیروز و امروز پزشکان زیاده خواه.


این مکافات از زمانی شروع شد که برخی پزشکان، بیماران خود را در بیمارستان های دولتی ویزیت می کردند و در بیمارستان های خصوصی عمل کردند.

 از روزی که دیدند مردم برای نجات جان عزیزانشان صرفه جویی نمی کنند و دستیارهای آنها شماره کارت پزشکان را برای همراهان بیمار اس ام اس می کردند.

از روزی که در بیمارستان های خصوصی اتاق های دیپلمات و وی آی پی ساخته شد.

از روزی که تا پول به حساب بیمارستان واریز نمی شد، درهای اتاق عمل به روی بیماران بد حال باز نمی شد.

از روزی که انتقادات رسانه ها را سیاه نمایی خواندند و مدیران مسئول در رسانه ها را تهدید به شکایت کردند.

از روزی که اشتباهات پزشکی همکارانشان را هجمه علیه قاطبه پزشکان خواندند، مختلفان را به دادگاه های پزشکی نبردند، تا نکند روزی مردم عادت به شکایت کنند.

از روزی که نظام پزشکی عنوان کرد اگر بیماری به ناحق از پزشکی شکایت کند و ادعای بیمار ثابت نشود، سازمان نظام پزشکی ورق را بر می گرداند و از آن بیمار شکایت می کند.

از روزی که سهامدار بیمارستان های خصوصی شدند واز همه مهم تر و حیاتی تر گمان کردند این تحرکات اقتصادی در کار پزشکی به چشم مردم نمی آید و مردم توان قضاوت ندارند.
همه اینها پزشکی را در افکار عمومی از یک خدمت اجتماعی، انسان دوستانه و خداپسندانه، تبدیل به یک بیزینس چراغ خاموش کرد: بیزینسی بدون نظارت، بدون مالیات و بدون مسئولیت اجتماعی.


حالا پزشکان اعم از پزشکانی که خدمات اجتماعی می دهند و پزشکانی که بیزنس چراغ خاموش دارند، در دادگاه های فضای مجازی به یک چوب رانده می شوند و مکافات عمل خویش را مشاهده می کند. طبیعی است که آن چیزی که عوض دارد گله ندارد.

۴۲۴۲