ما آدم ها به این خاطر اشرف مخلوقات نشدیم که خیر سرمون، سری ازشون سواییم یا نسبت به اونها توفیر داریم و یا مثلا در مقایسه با حیوونها خیلی تحفه ایم. چون گاه گداری رفتارهایی ازمون سر زده و می زنه که روی هر چی موجوده و ناموجود، سفید کردیم. مثلا هیچ تنابنده ای به جز آدمیزاد نمی تونه سر جیک ثانیه همنوعانش رو بمباران شیمیایی؛ اتمی ؛ هیدروژنی ، میکروبی و نوترونی بکنه و بعدشم بدون اینکه به روش بیاره در مورد بدی بمب و جنگ و تفنگ و آلودگی های میکروبی، شب شعر و کنفرانس ضد جنگ بگذاره!
نه بابا، با همچین کارنامه ای، یه اشرفی هم به آدم نمی دن چه برسه به اشرفیت عالم. راست و حسینی اش رو بخواین این خلعت به تنمون خیلی گشاده و اصلا هم به ریخت و قیافه امون نمیاد. لابد می گید، پس چرا هنوز هم اشرف مخلوقاتیم؟
چون ما تنها حیوون ناطقیم و با همین یه مثقال زبون سرخ، می تونیم بعد از اینکه صد تا سر سبز رو به باد دادیم توضیح بدیم که چرا سرشون به تنشون زیادی می کرده. یعنی می تونیم بعد از هر گندی که بالا میاریم کلی زبون بریزیم و کارهای شده رو نشده بکنیم و نشده ها رو هم، ختم به خیر. حتی پیش اومده که با یک کلمه «ببخشید» سر و ته داستانی، هم اومده و به قول یارو گفتنی، روی اونجایی که می سوزه آب ریخته شده و بعدش هم، تا زدن گند بعدی، در مصرف آب صرفه جویی شده. اینجوری هم خر رو داریم و هم خرما رو. اصولا وقتی نوشابه هست چه حاجت به آب است؟! رو هست اما خیلی زیاد هست!
بطورکلی بشر به همین خاطره که متخصص استفاده از آپشن «توبه کردن بعد از گناهه!» .
با همچین وضعی اگه یه روزی صندوق صدقات رو بردارند، «اصن می شه یه وضعی،» چون دیگه چیزی نیست که گناهانمون رو باهاش سبک کنیم و با این اوصاف، باید رفت در تور ته جهنم ثبت نام کرد!
البته بعضی وقتها هم می شه گناه نکرد و بهشون جا خالی داد. اینطوری دردسرش هم کمتره. ولی هنوز معلوم نیست، چه کرمیه که دربشر وجود داره تا همیشه کار سخت تر رو انتخاب کنه یعنی اونی که دردسرش بیشتره و آبروریزیش خفن تره!.
نظر شما