فرهاد عشوندی: یکباره چون شوک بر سرمان آوار شد. خبر تلخی بود. بهمن گلبارنژاد؛ شاید خیلی از ما هم که سخت درگیر ورزشیم ، کمتر اسمش را شنیده بودیم. می دانستیم المپیک قبلی بوده اما خیلی موفق نبوده ، می دانستیم سال 2010 قهرمان آسیا شده بوده اما شاید در همین حد.
یکباره اما خبر شوک کننده رفتنش کباب مان کرد. یک شیب تند ، یک سانحه و یک خبر شوک آور. خبر را به درستی چند ساعتی نگه داشتند. خبرنگاران می دانستند اما اجازه مخابره خبر را نداشتند. چرایش ساده است، خیلی ساده . بهمن یک پدر بود ، یک مرد خانواده ، باید اول از همه خانواده اش را مطلع می کردند و این اتفاق را قبل از انتشار خبر ، به درستی انجامش دادند. بی شک سخت بوده گفتن اینکه بهمن ، دیگر نمی آید. اینکه او آسمانی شده و پر کشیده.شاید باید سال ها قبل می رفت. بهمن یک مرد جنگ. او سال ها با آثار به جای مانده از جنگ مانده بود تا نشان دهد #معلولیت_محدودیت_نیست.
شاید اگر همان روزها پر کشیده بود، نامش شده بود شهید. امروز اما در مقام یک سرباز درگذشته ، با پیراهن مقدس ملی که مزین به پرچم سه رنگ کشورش بوده است. او رفته ، یک شیب تند ، یک لغزش و گردنی که دیگر یارای تحمل تنی خسته را نداشته. بازنشر خاطرات تلخش از اتفاقات 4 سال قبل جگرسوز است.
او رفته و خبر رفتنش اشک را به چشمان ملتی هدیه کرده. همه در شوکیم. در ریو ، چند ساعت مانده به پایان رسمی بازی ها ، دو تیم فینالیست آخر کشورمان نای راه رفتن نداشتند. ماتم تمام اردوی ایران را گرفته بود. باور اینکه یکی از بزرگترهای تیم ، اینچنین در حین انجام ماموریت ، پر کشیده را ندارند.
اینجا در ایران ، خبرش چون سونامی همه جا را درنوردیده. همه بهت زده به هم نگاه می کنند و با ماتم از تلخی رفتنش می گویند. حالا او برای ما یک شهید است ، یک سرباز وطن که جان گداز اما قهرمانانه پر کشیده. مهم نیست قوانین چه می گویند ، اینکه در آیین نامه ها برای چنین مواردی چه آمده او مثل یک سرباز جنگیده ، یک عمر آثار به جای مانده از جنگ را در وجودش داشته و درنهایت هم در راه تعالی کشورش جان باخته ، او برای ما یک شهید است ، حتی اگر این قواعد و ضوابط او را واجد و مستحق چنین حقی ندانند.
4141
نظر شما