ارزش حماسه فوتسال را پایین نیاورید

هادی ساعی که خودش قهرمان قهرمانان المپیک است و رکورددار کسب مدال در المپیک، درباره بحث پاداش ملی‌پوشان جمله جالبی دارد: «هیچ ورزشکاری موقع مسابقه به پاداش فکر نمی‌کند، وقتی رقابت می‌کنی، پاداش آخرین چیزی است که به آن فکر می‌کنی، ورزشکار برای خودش رقابت می‌کند و نمی‌دانید وقتی موفق می‌شوی و از سکو بالا می‌روی، چه لذتی دارد. میلیارد، میلیارد پاداش با این لذت قابل قیاس نیست.» حرف ساعی درباره لذت قهرمانی حجت است اما آیا می‌توان شأن یک قهرمان را با پاداشی که اندازه پول توجیبی است، پایین آورد؟ آنچه دیروز در قالب پاداش ملی‌پوشان فوتسال اعلام شد (هزار دلار برای برد برزیل، هزار و دویست‌وپنجاه دلار برای برد پاراگوئه... دوهزار و پانصد دلار برای نایب‌قهرمانی و سه‌هزار دلار برای قهرمانی) بیشتر به پول توجیبی می‌ماند تا پاداش... اگرچه روابط عمومی فدراسیون فوتبال دیشب اعلام کرد پاداشی جدا از این دلارها به حماسه‌سازان فوتسال اهدا می‌شود اما این رقم‌ها قبل از اینکه پاداش باشد، اهانت است. نمی‌گوییم برای این جوانان برومند مجسمه‌ای از طلا بسازید که اگر هم چنین کنید، راه دوری نمی‌رود اما ارزش کار بزرگ این بچه‌ها را هم پایین نیاورید. این بچه‌ها و بزرگی‌شان را با چند هزار دلار نسنجید. حالا که بودجه‌تان، پول‌تان یا زورتان نمی‌رسد به اندازه تلاش و زحمت فوتسالی‌ها به آنها پاداش بدهید، لااقل وعده ندهید و بگذارید برای دل خودشان به این راه افتخار ادامه بدهند و به قول هادی ساعدی لذتش را ببرند.

^{* این یادداشت در سرمقاله دوشنبه ۵ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}