کوثر فخری : خارج از دیدگاهی که همیشه «من نبودم، دستم بود» را تلقین می کند، فکر می کنم دست من هم بی تقصیر نبوده است! حال از خود می پرسم؛ واقعا من شهروند چه تاثیری می توانم بر منطقه ام داشته باشم؟ من شهروند چه کاری برای شهر و دیارم انجام داده ام که بتوانم به خودم اجازه دهم این سوال را مطرح کنم که؛ فرماندار من تو چه کرده ای؟ نماینده ام چرا اینگونه؟ مسئول فلان ارگان این موضوع چرا باید اینچنین باشد و...؟کوثر فخری
این روزها گفتگو در ارتباط با مرگ یک نوزاد جنینی بحث داغ روز است. هرکس به دلایلی که بیشتر خطای پزشکی و سهل انگاری ماماهای شیفت، مدیریت ضعیف و ... عنوان می کند، در تمام مجالس و محافل بویژه گروه های شبکه های مجازی به اظهار نظر می پردازد. اینکه واقعا از لحاظ تخصصی و ارائه خدمت اشتباه و سهوی صورت پذیرفته یا خیر را باید کارشناسان و بازرسان تشخیص دهند. به این بخش موضوع نمی پردازم زیرا به حد کفایت در این زمینه اظهارنظر کارشناسی و غیر کارشناسی صورت پذیرفته است. بلکه می خواهم به این نکته اشاره کنم که من شهروند چه وظایفی در قبال اینگونه مسائل و رخدادها دارم؟! هر کارمند، پرسنل و مسئولی وظیفه خدمت رسانی عالی و در حد توان را به شهروندان برعهده دارد. گاهی حتی پرسنل ساکن در مناطق محرومی مانند شهرستان پاوه باید از حد توان نیز فراتر عمل کرده و همچنان که شاهدیم با وجود کمبود متخصص و امکانات نیروی فعال در بیمارستان پاوه، توانایی عملکردی خود را تا چند برابر نیز افزایش داده اند.
گاهی جانب انصاف را رعایت کنیم و این موضوع را در نظر داشته باشیم که تعاملات دوطرفه و رعایت قوانین شهروندی بر روند اجرای مراحل اداری و درمانی بی تاثیر نخواهد بود. باز هم تاکید می کنم؛ وظایف مسئولین و پرسنل در قبال شهروندان یک وظیفه انسانی و دینی است! باید شهروند ساکن در منطقه محروم اورامانات شامل خدمت رسانی ویژه شود...
شاید نگاشتن این مطلب در زمانی که اذهان عمومی مردم منطقه ناراحت و متاسف برای خانواده آسیب دیده و داغدیده از ماجرای فوت نوزاد است، مقداری طنزگونه به نظر آید! اما هنگامی که زحمات ۳۰ ساله پدرم را در بیمارستان پاوه به خاطر می آورم و میدانم که با تمام وجود ایشان و تمام پرسنل سعی بر ارائه خدمت صادقانه داشتند، سعی خواهم کرد به وظایف شهروندی و مهارت های زندگی که متاسفانه بیشتر ما رعایت نمی کنیم گذری بزنم.
در قدم اول مراجعه من شهروند به مراکز اداری و درمانی، قدرت تصمیم گیری ام بی تاثیر نخواهد بود. اینکه در چه زمانی و چگونه و به کدام قسمت مراجعه کنم، اینکه اگر مشکلی برای من شهروند در یک بخش از قسمت های اداری و بیمارستانی پیش آمد، چه کاری باید انجام دهم و... در واقع علم به دانستن قوانین و مقررات و درست قدم برداشتن هنگام رخداد مشکلات یکی از وظایف شهروندی من است. اما واقعا چقدر این روال طی می شود و شهروندان تا چه اندازه به این قوانین تسلط دارند والبته چقدر قوانین حامی آنهاست از مشکلات پیش روی ماست و جای بحث دارد... بطور مثال من حادثه دیده باید در همان ابتدای مراجعه ام به بیمارستان، آگاهی داشته باشم که به اورژانس مراجعه کنم و بعد از تشخیص پرستار و در صورت صلاحدید به پزشک عودت داده شوم؛ نه اینکه در همان ابتدا تصمیم بگیرم که در نوبت بمانم که یک پزشک من را بپذیرد، شاید همین تصمیم اشتباه در انتظار ماندن باعث وارد شدن صدمه ای جبران ناپذیر به من شود.
در قدم دوم شهروندی که به بیمارستان یا مراکز بهداشتی مراجعه می کند، باید رفتار صحیح اجتماعی را بداند و با رفتارهای افراط و تفریط گونه سعی نکند که پرسنل را به اشتباه بیاندازد! یک مثال برای روشن شدن قضیه اینکه اگر شهروندی صدمه دیده به بخش اوراژنس مراجعه می کند و سردی رفتار یک پرستار و پزشک را می بیند اگر سعی کند با داد و بیداد و سروصدا پرسنل را متوجه خود سازد، قطعا ثمره رفتارش مفید نخواهد بود و ممکن است نتیجه عکس بگیرد! اما اگر درگوشه ای آرام و بی صدا نیز بنشیند و عکس العمل آرامی داشته باشد، باز هم پرسنل ممکن است به شدت وخامت حالش آگاه نشده و کمرویی و خجالتی بودن فرد آسیب دیده به درمانگاه باعث تحمل درد و رنج و گاها صدمات جبران ناپذیر شود. پس واقعا در مرحله دوم نحوه تعامل با کادر پزشکی و توضیح دادن صحیح اوضاع و احوال بیماری بی تاثیر نخواهد بود. اگرچه کادر پزشکی هر بیمارستان یا کلینیکی باید آمادگی رویارویی با هر رفتاری از افراد بیمار و صدمه دیده را داشته باشند، اما نحوه تعامل و گفتگو بر روند درمان بی تاثیر نیست.
در قدم سوم انتظارات شهروندی قرار میگیرد. شاید در این ارتباط بیشتر هم وطنان را نیز مشمول دانست! سطح توقعات و انتظارات هر شهروند مراجع به ادارات و ارگان ها برای به انجام رسیدن کارها در اسرع وقت بالاست. هر شخصی انتظار دارد که صف های طولانی، انتظارات زیاد و ... را تحمل نکرده و هرچه زودتر به نتیجه دلخواه خود برسد، البته تا این مرحله هیچ ایرادی شامل من شهروند نمی شود مگر آنکه خودخواهانه به کارهای خود و نتایج دلخواهم اصرار کنم. هرچند در ادارات نیز، بروکراسی ها و طی کردن مراحل سخت ممکن است هر شهروندی را فرسوده کند، اما تحمل و بردباری من شهروند در مراجعه به ادارات و بویژه مراکز درمانی که سرعت عمل در راس دستورات آن قرار دارد، ممکن است بسیار کمک کننده باشد.
اشتباه در پزشکی و مراحل درمان صدمات غیرقابل جبرانی به بار خواهد آورد و اگر تعجیل و توقع در درمان وجود داشته باشد، با همه بی امکاناتی بیمارستان ها و کلینیک های درمانی، نتایج نا مطلوبی به وجود خواهد آورد. من شهروند در مرحله انتظاراتم از ارگان ها بصورت عمومی و درمانگاه ها و بیمارستان ها به صورت خاص باید این پیش زمینه ذهنی را داشته باشم که پرسنل و کارکنان منطقه با نهایت کمبود ها و امکانات و با تخصص زیادی که در اثر مراجعات غیرقابل باور به آنها می شود در حال ارائه خدمت هستند.باید این توقع را داشته باشم که معجزه ای از هیچ شخص و فردی صورت نمی گیرد، مگر آنکه امکانات و تجیهزات کافی داشته و گاهی در یک ارگانی یک سیستم پیشرفته تر کامپیوتری و یا یک دستگاه ساده اداری ممکن است سرعت عمل کارمند و کادر اداری را بالا ببرد. اگر مثال همان فرد آسیب دیده ای که به بیمارستان مراجعه می کند را در نظر بگیریم، باید این فرد پیش زمینه ذهنی داشته باشد که کادر پزشکی همه امکانات و تخصص را در اختیار ندارد و این احتمال نیز وجوددارد که نتیجه مطلوب را دردرمان کسب نمی کند. البته این انتظار باید زمانی شکل بگیرد که کارکنان و پرسنل از تمام توان خود مایه گذاشته و با وجود همه تلاش به نتیجه نخواهند رسید، بویژه در بخش درمان که با جان انسان ها سرو کار دارد...
در نهایت قدرت حل مساله قرار می گیرد. اگر بتوانیم درست تصمیم گیری کنیم که چه زمانی و چگونه به بخش مورد نظر مراجعه کرده، با نهایت ادب و رفتار اجتماعی صحیح با پرسنل برخورد کنیم و در نهایت اجازه دهیم کارکنان و کادر فعال در آن ارگان یا واحد به روال درست فعالیت شان را انجام دهند، ممکن است تا حدی نتیجه مطلوب بگیریم اما بارها شاهد رفتارهای صحیح شهروندان قانونمدار بوده ایم که متاسفانه با اشتباهات و سهل انگاری های پرسنل و کادر آن ارگان یا واحد مربوطه روبرو شده اند. چاره چیست؟ مهارت قدرت حل مساله، در قدم نهایی رفتارهای شهروندی قرار می گیرد. اگر خدایی نکرده من شهروند حادثه دیده به یک واحد بیمارستانی مراجعه کرده، قوانین شهروندی را درست و بجا انجام دهم و با یک قصور و سهل انگاری مواجه شوم، چاره ام در قدرت حل مساله خواهد بود. اگر پرستاری کوتاهی کند به سرپرستاری مراجعه کنم، اگر سهوی می بینم به مدیریت اطلاع دهم.
اگر برخوردی نامناسب می بینم با مسئولین در میان بگذارم و هزاران اگر دیگری که باید در هنگامه مواجه با مشکل برای آن برنامه ریزی و مدیریتی خوب در نظر داشته باشم. قدرت حل مساله به من شهروند این فرصت را می دهد که در پی حل مشکل باشم، قبل از آنکه مساله بزرگ تر و لاینحل تر از آنی شود که دیگر از حل کردن آن عاجز بمانم...
در پایان امیدوارم هیچ خانواده ی شهروند منطقه، داغ از دست دادن عزیزان و مواجه با مشکلات درمانی و قصورات پزشکی را در بیمارستان ها و واحدهای منطقه نبیند. ان شاءالله شاهد اتفاقات ناگوار اینچنین در هیچ ارگان و واحد درمانی نباشیم، زیرا نتیجه عملکرد ضعیف و سهل انگاری کادر درمانی متاسفانه نمود عینی دارد و با جان انسان ها سروکار دارد.
اگر من شهروند از مسئول، نماینده و وزیرم انتظار رسیدگی به ارگان ها، واحد ها و تجهیز کردن آنها را دارم، در قبال آن باید به عنوان شهروند قانونمدار این موازنه را حفظ کرده و خود نیز به ضوابط و رفتار صحیح انسانی آگاهی داشته باشم. اگر من شهروند ندانم چگونه هنگام مواجه با مشکل در فکر راه حل آن باشم، دیگر چه انتظاری باید از مسئولی که مدیریت آن ارگان را دارد، انتظار داشته باشم به مشکلاتم رسیدگی کند. اگر من شهروند با تمول مالی و اقتصاد خوب هیچ گاه در کمک به تجیهز کردن بیمارستانم نقشی نداشته ام دیگر از مسئولینی که حتی نام شهرم را ممکن است ندانند، دیگر چه انتظاری باید داشته باشم؟ شهروندان باید به قوانین آگاهی داشته و این انتظار را هم داشته باشیم که پرسنل زحمت کش ادارات و واحدها نیز فراتر از توان برای من شهروند تلاش کنند، زیرا امکانات و تخصص ها واقعا پاسخگوی نیازهای مردم منطقه نیستند. به امید روزهای خوب و روشن...
نظر شما