۰ نفر
۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۹ - ۰۵:۳۳

پژوهشگران چینی به تازگی، فسیل‌های جدیدی از چند دایناسور پردار در مراحل مختلف رشد کشف شده که نشان می‌دهند تفاوت ظاهر دایناسورها در کودکی و بزرگسالی فراتر از تجربیات پرندگان و دیگر حیوانات امروز است.

فریبا فرهادیان: فسیل‌هایی که تصاویری از یک گونه دایناسوری را در مراحل مختلف رشدی آن ثبت کرده‌اند، نشان می‌دهند که پر و بال این گونه دایناسوری در طی مراحل مختلف رشدی دستخوش تغییرات زیادی می‌شده است. این کشف را عده‌ای از دانشمندان چینی انجام داده‌اند و نتیجه آن به صورت مقاله‌ای در نیچر به چاپ رسانده‌اند.

این محققان توانسته‌اند دو گونه دایناسور با نام علمی سیمیلیکادیپتریکس (Similicaudipteryx) را پیدا کنند که یکی از آن‌ها در دوران بلوغ و دیگری در اوایل جوانی بوده است. هردوی آن‌ها متعلق به یک گروه از دایناسورها مشهور به اویراپتوروسارس (oviraptorosaurs) بوده و به نظر می‌رسد که ازوی بلوغی خاص که در پرندگان مدرن دیده نمی‌شود، تبعیت می‌کرده‌اند.

به گفته ژینگ زو، نویسنده اول این مقاله از موسسه دیرینه‌شناسی مهره‌داران و دیرینه‌شناسی انسانی در پکن، این بچه دایناسور دارای پرهایی عجیب و غریب است که با پر دایناسورهای بزرگترش بسیار متفاوت است.پر موجود در بال و دم دایناسور بالغ‌تر شبیه به قلم توخالی است. این پرها دارای یک استوانه مرکزی هستند که در تمام طول ادامه دارد، اما در پرهای دایناسور جوان‌تر عکس این قضیه دیده می‌شود یعنی این پرها دارای یک ساقه مسطح نواری شکل در یک انتهای خود هستند و در نوک دیگرشان شباهت بیشتری به پر دایناسورهای بالغ دارند. پر در بال دایناسور جوان کوچک‌تر از پر در دم اوست؛ اما این تفاوت اندازه در دایناسور بالغ تر خیلی مهم و محسوس نیست.

این فسیل‌های 125 میلیون ساله که توسط کشاورزان محلی در غرب لیائونینگ در چین پیدا شده‌اند، دانش موجود راجع به تکامل پرها را افزایش می‌دهند.

پرواز یا خیال؟
دیرینه‌شناسان می‌گویند اگر تفسیر این گروه از فسیل‌های کشف شده صحت داشته باشد، اولین باری است که مشخص می‌شود دایناسورهای نوجوان دارای پرهایی متفاوت با والدینشان بوده‌اند. به گفته مایک بنتون از دانشگاه بریستول انگلیس، پرندگان مدرن چنین تحول و گذاری را در عمرشان تجربه نمی‌کنند. به جز پرهای کرک‌دار در پرندگان تازه متولد شده، تمام پرهایی که در دیگر مراحل رشدی در پرندگان مدرن دیده می‌شوند دارای خصوصیات پروازی یکسانی هستند. به گفته وی این مقاله اولین گام در بازکردن مراحل پیشرفت تکاملی در پرندگان و اجداد آن‌هاست.

اما برخی از پرنده‌شناسان و زیست‌شناسان تکاملی که پرها را مطالعه می‌کنند، این سئوال را می‌پرسند که آیا فسیل جوان‌تر، پر نواری شکل را نشان می‌دهد یا این‌که این پر به جای مرحله پرریزی دایناسور است؟ ریچارد پرام، پرنده شناس دانشگاه ییل، می‌گوید: «پرها خیلی پیچیده هستند و وقتی پرندگان پرهایشان را بازسازی می‌کنند، پرهای جدیدتر به دور یک غلاف لوله‌ای شکل می‌پیچند. به اعتقاد من، پرهای فسیل شده دایناسور جوان‌تر را می‌توان به صورت تصویری حفظ شده از پرهایی که از این غلاف‌ها ظاهر شده‌اند نیز تفسیر کرد؛ درست مثل پرهای جدیدی که در دوران پرریزی دیده می‌شوند».

اما زو بر اساس مقدار پرهای موجود مدعی است که این حرف درست نیست. اگر پرهای دایناسور جوان در مرحله پرریزی فعال بود، دراین صورت باید قسمت نواری شکل پرها کوتاه تر از این می‌بود.

زو همچنین با استفاده از کارهای انجام شده توسط پرام و دیگران این نتیجه را گرفت که پرهای غیرمعمول احتمالا نتیجه وجود یک سری ژن‌های تاخیری هستند که در پرندگان مدرن و امروزی کمی زودتر فعال می‌شوند.

فیلیپ کاری، دیرینه‌شناس دایناسور از دانشگاه آلبرتا در کانادا در این مورد می‌گوید: «دایناسورها حداقل 25میلیون سال قبل از این دایناسورهای مورد بحث، تجربه‌هایی از پر و یا ساختارهای پرمانند را داشته‌اند». نکته جالب توجه در این مقاله این است که مدارکی از تکامل ارائه شده که می‌تواند دیرینه شناسان، پرنده‌شناسان و زیست‌شناسان تکاملی را به جای این که به دنبال یک پاسخ ساده باشند، مجبور می‌کند به شناخت طیف وسیع‌تری از احتمالات روی آورند.

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 59503

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
6 + 4 =