یکشنبه گذشته، کره شمالی پس‌از هفته‌ها تبلیغ برای پرتاب اولین ماهواره خود، موشک خبرساز اونها2 را پرتاب کرد. اما درحالی‌که سردمداران این کشور از پرتاب ماهواره‌بر سه مرحله‌ای خود که به معنی کهکشان است، بر سر ذوق آمده و آن‌را کاملاً موفقیت‌آمیز دانسته‌اند، نهادهای علمی و جاسوسی در سراسر جهان، این پرتاب را کاملاً ناموفق و شکست‌خورده ارزیابی کرده‌اند.
کره شمالی پیشتر اعلام کرده بود که ماهواره‌بر خود را در بازه زمانی 15 تا 19 فروردین پرتاب خواهد کرد و دو منطقه، یکی در دریای ژاپن و دیگری در اقیانوس آرام را منطقه خطر سقوط مراحل مختلف این موشک اعلام کرده بود. پس از این اعلام رسمی بود که در ژاپن حالت فوق‌العاده اعلام شد و مردم کره جنوبی در مخالفت با پرتاب این موشک که بنابه ادعای آنها می‌توانست بالستیک باشد، به تظاهرات پرداختند و دوباره این کشور کانون توجه جهانیان شد.
اندکی پس از پرتاب این ماهواره‌بر، آژانس خبری مرکزی کره‌شمالی، قرارگیری ماهواره مخابراتی این کشور را موفقیت‌آمیز دانست و گفت ماهواره کره شمالی پس از قرارگیری در مدار، آهنگ میهن‌پرستانه «نوای ژنرال کیم جونگ ایل» را پخش کرد که در رسانه‌های ایران به اشتباه «آهنگ انقلابی» تعبیر شد. کیم جونگ ایل، رئیس‌جمهور کره شمالی، واژه «عالی‌ترین رضایت‌مندی» را برای بیان شعف خودش از این پرتاب بیان کرد. در سوی مقابل، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده با فشار آوردن به شورای امنیت سازمان ملل متحد به استقبال این پرتاب رفت. مقامات کشورهای ژاپن و کره جنوبی نیز به شدت به این اقدام اعتراض کردند. اما در پس این تبلیغات سیاسی و بهره‌برداری‌های تبلیغاتی، حقایق علمی نشانی از ورود ماهواره‌ای جدید به مدار زمین نشان نمی‌دهند.
ماموریت، شکست خورده است
جاناتان مک‌داول، اخترفیزیک‌دان دانشگاه هاروارد که سال‌هاست به بررسی حرکت مداری پرتابه‌های زمینی، از موشک‌های دوربرد گرفته تا فضاپیماهای دوردست منظومه شمسی می‌پردازد؛ در آخرین نسخه خبرنامه آنلاینش به تحلیل این آزمایش کره شمالی پرداخته و دو احتمال را برای سرنوشت ماهواره «وانگ‌میونگ‌سانگ2» (به معنای ستاره درخشان) مطرح کرده است.
احتمال اول این است که مرحله اول موشک اونها2 در دریای ژاپن و مرحله دوم آن در اقیانوس آرام سقوط کرده است. این، همان ادعای ایالات متحده و ژاپن است که در بسیاری از خبرگزاری‌های جهان منتشر شده است. اما احتمال دومی هم هست که اگر جداسازی مرحله‌های دوم و سوم این موشک با موفقیت انجام نشده باشد، ماهواره در مداری با انحراف 40/8 درجه نسبت به استوا و حداکثر ارتفاع 1426 کیلومتری از سطح زمین قرار گرفته باشد.
اگر این ماهواره‌بر درست عمل می‌کرد، ماهواره در مداری بیضی‌شکل به ارتفاع کمینه490 و بیشینه 1426 کیلومتری سطح زمین با 40. 6 درجه انحراف مداری قرار می‌گرفت. اما تاکنون از رصد جرمی جدید در مدار زمین و نواحی نزدیک به مدارهای اعلام شده، گزارشی منتشر نشده است.
علاوه بر مک‌داول، کریس پیت، طراح و مبتکر قوی‌ترین سامانه آنلاین پیش‌بینی مسیر عبور ماهواره‌ها یعنی پایگاه اینترنتی هیونز-اباو (www. heavens-above. com)، در آخرین اعلام رسمی خود آورده است که برخلاف چندین گزارش جدید، پرتاب ماهواره کره شمالی ناموفق بود و محموله آن در اقیانوس آرام سقوط کرده است. وب‌سایت هیونز-اباو زیر نظر سازمان هوافضای آلمان فعالیت می‌کند. اعلام این دو شخصیت علمی که در پرتاب‌های پیشین موشک‌ها و ماهواره‌ها مانند ارسال موفق ماهواره امید و قرارگیری آن در مدار، جانب بی‌طرفی را رعایت کرده‌اند، کمتر شکی را برای ناموفق بودن آزمایش کره شمالی باقی می‌گذارد. این درحالی است که در جوامع سیاسی، جدال بر سر اثبات یا عدم موفقیت این پرتاب هم‌چنان ادامه دارد.
چهل‌تکه نامتناسب
ایالات متحده، ژاپن و کره جنوبی از این وحشت دارند که کره شمالی قصد داشته باشد به فناوری ساخت موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای دست یابد. موشک‌های بالستیک می‌توانند محموله خود را در مدار زمین قرار دهند و با کمک گرانش زمین، آن را به سوی هدفی روی زمین رها کند. چنین موشک‌های دوربردی می‌توانند حامل کلاهک‌های هسته‌ای نیز باشند. اما ساختار موشک‌های بین قاره‌ای بالستیک مشابه ساختار موشک‌های ماهواره‌بر است و نگرانی آمریکا و ژاپن، پرتاب موشک‌های بالستیک از سوی کره‌شمالی به مقصد این کشورهاست.
آمریکا تنها کشوری است که در جنگ از بمب‌های هسته‌ای استفاده کرده و ژاپن نیز تنها زخم‌خورده بمب هسته‌ای در جهان است. اما در حال حاضر و پس از گذشت نیم قرن، آمریکا و ژاپن هر دو علیه فعالیت‌های شک برانگیز کره‌شمالی قد علم کرده‌اند.
از سوی دیگر، در حالی که فقر بین مردم کره شمالی به تساوی تقسیم شده، سردمداران این کشور سرمایه‌گذاری برای دست‌یابی به فناوری فضایی را اقدامی ضروری و لازم می‌دانند. به گزارش واشنگتن پست، هزینه این اقدامات کره شمالی 300 میلیون تا 500 میلیون دلار برآورد شده است که با این پول، می‌توان بخش عمده‌ای از کمبود غذای یک میلیون ساکن این کشور را برطرف کرد. حال معلوم نیست که این اقدامات فضایی کره شمالی در جهت به فقر کشاندن باقی نقاط جهان است یا در جهت افزایش رفاه عمومی این کشور!
مک‌داول در گزارش خود آورده که بنابه گفته تحلیل‌گران غربی، مرحله اول موشک اونها2 قطر بیشتری نسبت به موشک پائکتوسان1 دارد که کره شمالی در سال 1377 / 1998 برای پرتاب آن تلاش کرد؛ اما مک‌داول به‌دلیل ناکافی بودن اطلاعات موجود، از تأیید اطلاعات منتشرشده درباره خود موشک خودداری کرده است.
نظر شما