مجید جویا: رابرت بلتمان، هنگامی که در سال 1999 در صحرای آریزونا در تنهایی به آینده خود فکر می‌کرد، هیچ نکته روشنی نمی‌یافت، باقی زندگی او کاملا قابل پیش‌بینی شده بود و دیگر چیزی از علاقه‌اش به هنرش باقی نمانده بود. او در آنجا دریافت که دیگر علاقه‌ای به دوربین عکاسی و فیلم‌های سیاه و سفید که 25 سال از زندگی وی را به خود اختصاص داده بودند ندارد.
به گزارش پاپ‌فوتو، در بازگشت وی به عکاسیKirlian فکر می‌کرد؛ فرایندی که شامل ارسال جریان‌های الکتریکی از اجسامی است که مستقیما روی یک صفحه عکاسی قرار دارند و به نام مخترع روسی، سیمیان کرلیان به دلیل کارهایش بر روی عکس‌ها در دهه 1930 نام گذاری شده است (هرچند قدمت آن خیلی بیش از این دهه است). در بازگشت از صحرا او به نقطه صفر بازگشته بود: عکس‌های بدون دوربین، بدون لنز، و بدون کامپیوتر.
بیشتر تجهیزات کرلیان تقریبا هم‌اندازه یک دوربین پولاروید هستند، ولی بلتمان می‌خواست که عکس‌های بزرگ با ابعاد تا 40 در 96 اینچ چاپ کند. او از یک مهندس خواست ژنراتوری بسازد که بتواند تصویری تا اندازه 80 اینچ مربع تولید کند، خود وی نیز بوم بزرگی ساخت که از صفحه‌ای از آلومینیوم شناور در محلولی از سیلیکون مایع تشکیل شده بود، و بین قطعاتی از پلکسی‌گلاس به ضخامت یک هشتم اینچ محصور شده بود.
بعد از یک سال او تنها دو قطعه را کامل کرده بود. ولی بعد از افتتاح نمایشگاهی که سارا آدامز، نوه آنسل آدامز (عکاس شهیر) راه‌اندازی کرده بود، یکی از آن عکس‌ها 150 نفر بازدید کننده نمایشگاه را هیپنوتیزم کرد. از آن زمان، کار او در بیش از 35 کشور به نمایش درآمده و به 18 زبان چاپ شده است.
بخشی از این کشش به دلیل تغییراتی است که بلتمان در این هنر قدیمی داده است. تکنیک بلتمان منابع نور مانند گزنون، تنگستن و فیبر نوری را به این هنر افزوده است. بلتمان موضوعات خود را با نوردهی آنها با حسگرهای فیبر نوری به اندازه یک تار موی انسان «نقاشی» می‌کند.
ولی کارهای مقدماتی پیش از عکاسی به هیچ وجه ساده نیستند: «در عکاسی سیاه و سفید 15 یا 16 متغیر وجود دارند؛ در این فرایند تعداد آنها بیش از 50 تا است، که برخی از آنها خیلی بغرنج هستند، مانند کدری برگ». بر خلاف ساختار کار سیاه و سفید او، بلتمان تصویر سازی بلتمان خود را با یک بداهه‌نوازی جاز مقایسه می‌کند.
البته باید بدانید که این پیشه بی‌خطر نیست. بلتمان به کرات رچار برق گرفتگی شده است؛ در یک مورد، برق 40 هزار ولت او را پرتاب کرد. «من در تاریکی مطلق با برق ولتاژ بالا کار می‌کنم؛ ترس همیشه قسمتی از این فرایند است».
کار بلتمان کاملا در کارگاه انجام می‌شود، در نتیجه دیگر کیف دوربین را با خود حمل نمی‌کند و این روزها کوله‌ای به دوش می‌اندازد که بیشتر قیچی باغبانی پیدا می‌شود تا دوربین، تا با آنها گیاهان را جمع‌آوری کند و به استودیو ببرد.
در کارگاهش، او به چاقوهای جراحی وابسته است تا پیش از قرار دادن روی بوم، به شکل و شفافیت دلخواهش در گلبرگ‌ها و شاخ و برگ درختان دست پیدا کند. یک تجهیز ضروری دیگر او یک فنس چوبی ایمنی در اطراف بوم است (که یک صفحه فلزی بزرگ هادی برق است) تا از برق گرفتگی‌های آتی اجتناب کند. روی دیوار هم یک گردنبند طبی آویزان است تا او را به یاد برق گرفتگی قبلیش بیندازد.
نظر شما