باید تکلیف واژه «حرفه‌ای» مشخص شود

باید تکلیف مان را مشخص کنیم. اینکه قرار است دولتی باشیم یا خصوصی؟ اینکه هر روز حرفی بزنیم و سیستمی تفاوت از روز قبل را در دستور کارمان قرار دهیم ، نهایتش می شود فوتبالی 40 تکه که هیچ بخشی از آن  با بخش دیگرش تناسبی ندارد. باید بدانیم قرار است به سوی حرفه ای شدن گام برداریم یا غیر حرفه ای بمانیم. باید از این سیاست یک گام و دو هوا عبور کنیم. اگر به جایی برسیم که تکلیف مان را در این موارد روشن باشد حتما پیشرفت می کنیم. از یک سو می گوییم باید به سمت خصوصی سازی پیش برویم و از سوی دیگر حرف از تعیین سقف قراردادها می زنیم.

اگر فوتبال دولتی داشتیم ، این کار منطقی بود اما حالا که تیمی خصوصی در لیگ داریم که مالک آن از دسته پایین تر و با هزینه شخصی توانسته  تیمی را به لیگ برتر بیاورد که نباید برایش مانع تراشی کنیم. مدام می بینیم که می گویند استیل آذین ارقام نجومی هزینه می کند. صحت این گفته را نمی دانم چقدر است اما فرض را حتی اگر بر صحت آن بگذاریم وقتی تیمی بر اساس اصول حرفه ای با شرکت در بازار نقل و انتقالات سعی در جذب بازیکن دارد ، به چه حقی می خواهیم برایش مانع تراشی کنیم؟

مشکل فوتبال ما این است که مدیران دولتی ترس از بقای شان دارند و هر روز تصمیمات روزانه می گیرند و کوتاه مدت. این سبب می شود تا نتوانند با برنامه پیش بروند اما تیم غیردولتی که دیگر این مشکل را ندارد . آنها هدف گذاری می کنند و به بازار خرید قدم می گذارند. این منطق درستی نیست که بگوییم چون ما نمی توانیم بخریم پس دیگران را هم محدود کنیم. نباید به دلیل ایراد مدیریتی فوتبال مان به دنبال قربانی کردن تیمی برویم که می خواهد هدف گذاری داشته و پیش برود.

یا باید در فوتبال خصوصی را ببندیم و بپذیریم که دولت باید همه هزینه های فوتبال را بپردازد و آنگاه با تعیین سقف قرارداد برای همه تیم ها سطحی را تعیین کنیم یا اینکه پایبند به قانون تجارت باشیم. اینکه هرکه می تواند درآمدزایی کند قدم پیش بگذارد و فوتبال را پیش ببرد و این بار سنگین را از روی دوش فوتبال بردارد. اگر شعار خصوصی سازی مان به مرحله عمل برسد قطعا دیگر شاهد این اتفاقات نخواهیم بود. در این ماه ها احساس می کنم گام هایی به پیش برداشته ایم اما روند حرکتی مان کند است . امیدوارم روزی برسد که این سرگردانی مان به پایان برسد.