خلاصه مناظره‌های انتخاباتی: ما خیلی باحالیم!

حتی آمریکایی ها هم تا وقتی که نامزدان انتخاباتی شان دقیقا مشخص نشده، عرضه ندارند از پس راه اندازی یک مناظره نصفه و نیمه هم بربیایند. اما- طبق معمول- ما می توانیم .

دلیلش هم این است که دموکراسی را به معنی واقعی کلمه اجرا می کنیم. بعبارتی در کشور عزیز مان، رئیس جمهور حکومت نمی کند طبق اصل اول دموکراسی مردم بر مردم حکومت می کنند. دولت فقط دلسوز و خدمت گزار است و یکسری کارهای خدماتی مثل «قطع و وصل کردن یارانه ها» و «کارت و غیر کارتی کردن بنزین» را انجام می دهد.

پس با این اوصاف چه لزومی دارد کاندیداهای ریاست جمهوری در مناظره ها باشند؟ خود مردم با همدیگر مناظره می کنند ، خودشان تبلیغات می کنند ، خودشان در ستاد های انتخاباتی و در موقع مصاحبه با تلویزیون بد حجاب می شوند، خودشان شور و حماسه می آفرینند، خودشان غیر قابل پیش بینی می شوند و دست آخر هم ، خودشان به خودشان حکومت می کنند. البته پیشنهاد می کنیم کاندیداها ، حداقل مناظره ها را از تلویزیون تماشا کنند چون بعضی وقتها آدم خودش هم خبر ندارد چه کارهای بزرگی کرده! خوبی دیگر دیدن مناظره ها این است که نامزدان می توانند گفتگو های مناظره ها را حفظ کنند تا بعدها حرفشان دو تا نشود.

خود نفس مناظره ها هم که شاهکارند. بجای تنویر افکار عمومی بیشتر باعث تشویش اذهان عمومی هستند. طرفین مذاکره برای اینکه نشان بدهند چقدر حرفشان مستند است هر کدام یک دوجین آمار از منابعی کاملا موثق رو می کنند. نکته جالب ماجرا هم اینجاست که اعداد و ارقامشان، درست برعکس همدیگر هستند! ظاهرا باید فکری هم به سوراخ های موجود در «منابع موثق» کرد تا چیز های درست و درمان تری به آن ها رسوخ کنند و در نتیجه از کوزه همان برون تراود که باید بتراود.

مناظره کننده ها هم آنقدر با اصطلاحات عجیب و غریب و آمارهای کت و گنده تو سر و کله هم می زنند که آدم گیج و منگ و آسپیرین لازم می شود. مجری که خودش بیشتر از بقیه محو و مبهوت مناظره شده حساب وقت از دستش در می رود و به همین خاطر یکهو می بینی که همه تو حرف هم پریده اند، چون احساس می کنند اگر در این «کل کل» چند دقیقه ساکت بشینند، مردم فکر می کنند کم آورده اند. اما بعدش هم که با کلی هیجان و اصرار و «بگم بگم گفتن ها» و.... طرف مقابل را ساکت می کنند تا چیز مهمی بگویند، کسی متوجه نمی شود کجایش مهم بوده و یا اینکه جواب سوال طرف مقابل، دقیقا در کجایش مستتر بوده! خب؛ کمی هم حق دارند؛ جلسه پرسش و پاسخ که نیست، آمده اند مناظره و در مناظره هم قرار نیست کسی به حرف آن یکی گوش کند، فقط باید «ازبرکرده ها»را تحت هر شرائطی مثل ضبط صوت بیرون ریخت! اما در عین حال طرفین جوری حق به جانب و با حرارت حرف می زنند که همیشه احساس می کنی حق با آنی هست که آخرین حرف را زده! در مناظره مهم این است که به هر ضرب و زوری که شده کم نیاری، شبهات خودشان یه جورایی برطرف می شوند. مثلا گاه یک لبخند کار صد تا فحش را می کند و گاه باید فقط سرت را به نشانه تاسف تکان بدهی؛ گاه باید عینکت را به چشم بزنی و گاه باید با حرکت سریعی آنرا دربیاوری و از این گونه ژست ها... یعنی همه چیز هست به جز آن چیزی که باید باشد.

بعضی وقتها هم مناظره کنندگان برای اینکه ثابت کنند چقدر خوبند و باحال ، داد و بیداد می کنند و در سال خروس مثل خروس جنگی بهم می پرند و به نحوی از انحا از خجالت هم درمی آیند و....

آنوقت، درست در چنین مواقعی ترجیح می دهی کانال را عوض کنی . اما در آن کانال هم یکهو می بینی، عده ای با هم و درهم و البته با صدایی کاملا بلند، دارند فریاد می زنند : «اینجا خندوانه است ، ما خیلی با حالیم ... خیلی»