مهدی طارمی که می رفت برای گل دوم ، غزال تیزپایی بود که دومین گل و پنجمین صعودمان را قطعی می کرد . بیست سال بعد از آن که غزال اورجینال از غفلت مدافعان نامدار استرالیایی استفاده کرده بود تا ما را به بازی برگرداند و با دومین گل ، ایران را به جام جهانی ببرد .
در فاصله دو غزال ، از 76 تا 96 ، ما موهایمان ریخته بود و این بار کسی که آن وقتها می خواستیم شادی ناغافل صعود را با او سپری کنیم یا همسرمان شده ، یا در یک بعد از ظهر غمگین رهایمان کرده بود . پس ، وسط یک شادی عمیق یک هو یادمان آمد که چه عمری گذشته و چه روزهایی . روزهایی که بین امید و بیم و ناامیدی و شوق گذشت . روزهایی که دوستان مان رفتند و ما ماندیم . روزهایی که وسط اش ، دو صعود دیگر به جام حهانی رقم خورد اما وقتی که به خیابان زدیم ، انگار خالی بودیم از آن لبریز هشت آذری که پیاده از شرق تا شمال شهر را دویدیم بس که این مساوی ، شبیه خودمان بود. شبیه یک روزنه ، وقتی دایی توپ را به ما می رساند و ما توپ را از بغل پای بوسنیچ قل می دادیم به آن ته تور ، جایی که نوری ازآن به زندگی برمی گشت تا فکر کنیم بله ، پیروز شده ایم .
یک روز، بین آن دوره ها ،در روزنامه شرق بسیج شده بودیم برای پوشش صعود 2006 . شب ، پشت هم پیام تبریک می آمد و آقای قوچانی ، توی ستونی درصفحه آخر فونت ها را ریزترمی کرد تا جا برای همه باشد . همه مقام های عالی که هنوز این جور مثل حالا نبودند که حتی یک پیروزی ملی کنار هم جمع شان نکند . آن وقتها ، شرق پدیده روزنامه نگاری ایران بود و هرشماره اش با 70 مطلب امضادار ، سفره عیش روزنامه خوان ها بود. از همان صفحه اول تا صفحه باکسی آخر. آن وقتها در ساختمانی در الوند ، توی اتاق هایی پر از بچه های نخبه که می توانستند آینده ایران باشند اگر از یکی دوسال بعدش مهرها بالا نمی رفت و نمی خورد روی پاسپورتشان تا بروند و دیگر نیایند تا هشت سال و دوازده سال بعد حس کنیم چقدر نامردی است که توی این جشن ها کنار ما نیستند .
خب ، برای ما که زندگی را با فوتبال به یاد می آوریم ، همه چیز هشت آذر هم خوش نبود . آن وقتها ، کار صعود سلانه و سلانه آغاز شده بود . با نسلی در اندازه بهترین تاریخ اما با مربی ای عجیب و دوست نداشتنی که البته حمایت بی واسطه رییس وقت سازمان تربیت بدنی مصطفی هاشمی طبا را پشت خود داشت .پس کمی بعد از یک استارت باشکوه ، کار به یک امتیاز از سه بازی رسید تا مایلی کهن برود و ویه را بیاید و بعد ایران در موقعیتی عجیب با حذف استرالیا جهانی شود ؛ آن هم در مسابقه ای که دروازه‌بان استرالیا تا دقیقه 30 حتی یک توپ را لمس نکرد .
آن وقتها ، توی لحظات ناامیدی ، چیزی نداشتیم جز محمد مایلی کهن و البته آقای هاشمی طبا . که اسم شان را بیاوریم و خودمان را خالی کنیم.اگرچه آخر سر ، وقتی سعید فائقی معاون هاشمی طبا بیخود از موفقیت پشت خداداد می دوید ، بازهم چیزی تغییر نکرده بود . البته 20 سال بعد ، در حاشیه یک رقابت انتخاباتی ، هاشمی طبا آن سابقه را پاک کرد و کمتر حافظه ای یادش آمد که مرد منطقی و مبلغ اکسپورت اورینتد امروز ، 20 سال پیش ،سرنوشت و اعصاب ما را دست چه جنس بنجلی داده بود .
بیست سال البته زمان زیادی است اما بعضی چیزها همیشه در خاطر می ماند . چیزهایی مثل انتقال قدرت دولت در مرداد 84، کمی بعد از صعود به جام جهانی ، وقتی که هنوز نمی دانستیم رییس جمهوری مردمی با تیم ویژه همراهان و نوابغ دررکاب جام جهانی 2006 را به چه مصیبتی تبدیل می کنند . مصیبتی ادامه دار تا 4 سال بعد ، شبیه به وضعیت همه جای ایران که صبح به صبح همگام با اخبار ارز و قیمت دلار فقیرتر می شدیم .آنقدر که فوتبال یادمان برود و برای مان مهم نباشد که چه کسی با یک تلفن علی دایی را سرمربی تیم ملی کرد و بعد با شکستی در نوروز دوسال بعد ، دستور عزل فوری را صادر کرد . آنقدر درگیر وگرفتار و بی تفاوت که اگر مناظره های 92 به خودمان نمی آورد ، شاید انرژی مثبتمان را از تیم کی روش دریغ می کردیم و حسرتمان باز ادامه پیدا می کرد . اما موج بنفش امیدوارمان کرده بود ، پس جشن انتخاب روحانی و صعود تیم ملی را با هم گرفتیم . وقتی که فکر می کردیم تدبیر و امید از راه رسیده و وقت جشن است . جشنی در غیاب همه آنهایی که تحمل نکرده و گریخته بودند ، اما فکر می کردیم حالا که این 8 سال تمام شده ، شاید برگردند .
وقتی که سردار آزمون دفاع ازبک را جا می گذاشت ، صدای جواد خیابانی می آمد که از غزال تیزپا به توصیف عجیب اسب ترکمن فروغلتیده بود . گزارشگر تازه نفس 20 سال پیش که قدیمی ها را کنار می زد و اطلاعات و گزارش های میدانی اش هوای تازه ای بود. او بیست سال مسن تر ، حالا طعمه جوان های توییتری سختگیری است که در انتظار گزارش های او هستند .جوان هایی که نسل شان مقتدرترین صعود به جام جهانی را رقم زد اما همیشه نگران یک چیزی هست ؛ چیزهای کوچک(کی روش نرود؟) ، چیزهای معمول ( معیشت و کار) و چیزهای اساسی ( ...) . جوان هایی که حق شان است یک کی روش بالای سرشان باشد تا هدایتشان کند و نظم شان بدهد و سرشان داد بزند و نازشان را بکشد تا پشت هیچ دیواری نمانند. تا بمانند .
توی این 20 سال ، چه داستان هایی از سرگذرانده ایم . قصه های شاید باورنکردنی برای نسل های بعد . نسلی که شاید هرگز درک نکند توی همین انتخابات آخری چرا تا اولین اعلام رسمی آرا دل توی دلمان نبود. نسلی که شاید شوق صف بستن برای انتخاب را درک نکند و سردر نیاورد که چه مان بود وقتی که قرار بود خداداد پاس علی دایی را بو کند و از دفاع استرالیا بکند و توپ را از عجیب ترین جای ممکن به قعر دروازه حریف بفرستد . وقتی که بعد بازی توی آن ساعت غیر معمول همه با هم به خیابان رفتیم که فریاد بزنیم .آن روزکه بی قرار و نقشه و فکر قبلی سرازیر شدیم به شهر تا امید بورزیم .
ما اینطور مردمانی بودیم . امیدوار. امیدوار به آینده ای که آنطور که می خواستیم نشد اما چراکه نه . برای آنهایی که امروز شبیه 20 سال پیش مایند ؟ پس مثل همه این 20 سال، وقت به خصوصش که رسید رقصی چنین میانه میدان . درست مثل میانسال های 20 سال پیش که شاید در تماشای ما جشن فتح خرمشهر را مرور می کردند و به آینده نسل بعد امیدوار می شدند.
4141
نظر شما