تو پور موسی کاظــــــــم، ملقبی تو به عالِـــم
تو عالــِــمی به عوالـِـــم، تو راهِ حق بنمـــــــائی
امیـــــدِ ملت ایران، تو سرور همه شاهـــــــان
به درگهت چو فقیــــران، تو شاه ارض و سمــائی
نگویمت که تو قبله ، بگویمت دو سه جمـــــله
تو عـــارف همه نحــــله ، نه چونی و نه چـرائی
که قبله زان خدایست، که سجده گاه ورا هست
مقـــام تو به او پابست، تو عبد خوب خــــــدائی
به رأفتی تو ملقب، به خُلق و خو تو مهــــــذب
به راه و رســـــم مودّب، ز ماســـوا تو ســـــوائی
عدو صحنه بیاراست، که بُود خـــائن و ناراست
قضا آنچه خـــداخواست، پس او کجا توکجائی
ز شرق و غرب و ز اقصی، فقیــــه بیـــامد و ملّا
که تا کننـــــد تو رسوا ، نه حُجبی و نه حیـــــائی
تو پاسخ همه دادی، به خوش بیــــــانی و شادی
حقیقت آنچه نهـــادی، نه بحثی و نه نــــــــدائی
نمود خبط و فضیحت، ز آنکه هِشت نصیــحت
بزاد رنج و مصیـــبت، چه ظلمی و چه جفــــــائی
به اذن حق تو شفــــــائی، تو اهـل حب و ولائی
مگو مگو نه ز مـــــائی، به درد هــــــــا تو دوائی
منم اسیـــــــــر زمانه، به نـــــــاروا چـــو روانه
بخوانمت به تــــــرانه، که حاجتـــــــم تو روائی
کسی که گشت مجـــــــاور، اگر چه بود مسـافر
امید ز نو شود حائــــــر، که اوست بر تو فــــدائی
که اوست زائــــر مهرت، نیــــاز کُنیش تو رأفت
امید در گَـــــهِ حسرت، به دیــــدنش تو بیــــائی
توئی مقــــــرب یزدان، توئی امیـــــــر به دوران
«رضا»ی سر به گریبان، بکن همیشه دعــــــــائی
نظر شما