حرف از «سیدمحمدهادی آیت‌اللهی» است؛ نایب رییس اول اسبق فدراسیون فوتبال. او که به عنوان مرد سایهٔ فوتبال ایران همواره نقش تعیین‌کننده‌ای در انتخاب روسای فدراسیون فوتبال در ادوار گذشته داشته است. از صفایی‌فراهانی تا دادکان و کفاشیان همه با رایزنی‌ها و لابی‌های او رییس فدراسیون فوتبال شدند. داخل پرانتز بدانیم که: «سیدمحمدهادی آیت‌اللهی» سطح دو تحصیلات حوزوی دارد که می‌شود «حجت‌الاسلام».
او سال‌هاست از فوتبال دور شده -یا دورش کرده‌اند- و دیگر خبری از سید خبرساز فوتبال نیست که با صادق درودگر و احیاناً حسین هدایتی درگیر شود.
زمانی -حدود ۶ سال پیش- می‌گفت: «از بین هیات فوتبال استان فارس و نایب رییسی اول فدراسیون فوتبال قطعا اولی را انتخاب می‌کنم چون می‌خواهم فوتبال فارس را البته با کمک همه اهالی ورزش فارس به سرانجام برسانم دوست دارم آخر عمرم همین جا باشد. همین جا بمیرم.»
آن روزها شاید او گمان نمی‌کرد روزگار چنان شود که او برای -شاید- همیشه از فوتبال ایران و استان فارس دور یا شاید که برحذر باشد.
راستی چه شد آیت‌اللهی که آرزو داشت روزی، روزگاری آن قدر در فوتبال باشد تا در نهایت در همان فوتبال فارس بمیرد -و این شدت علاقه‌اش به فوتبال را نشان می‌داد- از دنیای توپ گرد دور شد و حالا تنها دلخوشی‌اش تولیت آستان امام‌زاده ابراهیم بن موسی علیه‌السلام شیراز است.
آری این است سرنوشت «آیت‌اللهی» در فوتبال ایران...
نظر شما