سلبریتی‌های محترم این زهر را برای ملت تجویز نفرمایید!

مثلاً آقای علی کریمی از زمانی که تمرینات فوتبالش را آغاز کرد تا روزی که به خاطر مهارت‌های حیرت‌آورش از سوی مردم کشورش لقب «جادوگر» گرفت و لباس تیم‌ملی بر تن کرد و در میادین جهانی شانه به شانه‌ٔ بزرگ‌ترین قهرمانان این رشته توپ می‌زد و افتخار می‌آفرید، چقدر این موفقیت خودش را مدیون «پشیمانی» است؟

او چند بار در کنار زمین بازی ایساد و بازی‌اش ندادند و دوباره آمد و از تلاش کردن «پشیمان» نشد؟‌ چند بار تنه خورد و بر زمین افتاد و زخمی شد و از درد به خودش پیچید، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار از اطرافیان طعنه خورد و آرزو‌هایش را مسخره‌ کردند و از زخم‌ زبان‌ها به خود پیچید، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار وسط زمین نفسش بُرید و قلبش از قفسهٔ سینه‌ش برون می‌زد و دهانش خشک شد و عرق سرد بر پیشانی‌اش نشست، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار پاهایش دیگر قوت حرکت نداشت و زانوهایش می‌لرزید و پهلویش ‌گرفت و تاب ادامه دادن نداشت، اما «پشیمان» نشد؟‌ چند بار توپ‌هایش به خطا رفت؟ چند بار تیم‌ش شکست خورد؟ چند بار مربی بر سرش فریاد زد؟‌ چند بار آسیب دید و هفته‌ها خانه‌نشین شد؟ چند بار به توانایی‌های خودش شک کرد و آرزوهایش را زیر سوال برد، اما «پشیمان» نشد؟

سلبریتی‌های محترم٬ اهداف ملت ایران از آرزوهای شخصی شما کوچک‌تر نیستند. شما که موفقیت‌های ورزشی و هنری و اجتماعی‌تان را با پرهیز و گریز از «پشیمانی»‌ به‌دست آورده‌اید، این «زهر» را به عنوان «دارو» برای ملت تجویز نفرمایید.

مسیر اهدف مردم نیز بالا و پایین دارد. مردم نقد می‌کنند، انتقاد می‌کنند، اعتراض می‌کنند، گفت‌وگو می‌کنند، راه حل می‌یابند، استقامت می‌ورزند، اصلاح‌ می‌کنند، اما «پشیمان» نمی‌شوند!