مثلاً آقای علی کریمی از زمانی که تمرینات فوتبالش را آغاز کرد تا روزی که به خاطر مهارت‌های حیرت‌آورش از سوی مردم کشورش لقب «جادوگر» گرفت و لباس تیم‌ملی بر تن کرد و در میادین جهانی شانه به شانه‌ٔ بزرگ‌ترین قهرمانان این رشته توپ می‌زد و افتخار می‌آفرید، چقدر این موفقیت خودش را مدیون «پشیمانی» است؟
او چند بار در کنار زمین بازی ایساد و بازی‌اش ندادند و دوباره آمد و از تلاش کردن «پشیمان» نشد؟ چند بار تنه خورد و بر زمین افتاد و زخمی شد و از درد به خودش پیچید، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار از اطرافیان طعنه خورد و آرزوهایش را مسخره کردند و از زخم زبان‌ها به خود پیچید، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار وسط زمین نفسش بُرید و قلبش از قفسهٔ سینه‌ش برون می‌زد و دهانش خشک شد و عرق سرد بر پیشانی‌اش نشست، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار پاهایش دیگر قوت حرکت نداشت و زانوهایش می‌لرزید و پهلویش گرفت و تاب ادامه دادن نداشت، اما «پشیمان» نشد؟ چند بار توپ‌هایش به خطا رفت؟ چند بار تیم‌ش شکست خورد؟ چند بار مربی بر سرش فریاد زد؟ چند بار آسیب دید و هفته‌ها خانه‌نشین شد؟ چند بار به توانایی‌های خودش شک کرد و آرزوهایش را زیر سوال برد، اما «پشیمان» نشد؟
سلبریتی‌های محترم٬ اهداف ملت ایران از آرزوهای شخصی شما کوچک‌تر نیستند. شما که موفقیت‌های ورزشی و هنری و اجتماعی‌تان را با پرهیز و گریز از «پشیمانی» به‌دست آورده‌اید، این «زهر» را به عنوان «دارو» برای ملت تجویز نفرمایید.
مسیر اهدف مردم نیز بالا و پایین دارد. مردم نقد می‌کنند، انتقاد می‌کنند، اعتراض می‌کنند، گفت‌وگو می‌کنند، راه حل می‌یابند، استقامت می‌ورزند، اصلاح می‌کنند، اما «پشیمان» نمی‌شوند!
جا دارد که از سلبریتی‌هایی که کمپین «#پشیمانم» را در شبکه‌های اجتماعی راه انداخته‌اند، بپرسیم که خودشان در منش زندگی‌شان و روحیهٔ حرفه‌شان چقدر مفهوم «پشیمانی» را راه داده‌‌اند و آن را به‌کار برده‌اند و ازش بهره برده‌اند تا به جایگاهی که امروز دارند رسیده‌اند؟
کد خبر 739993
نظر شما