فرهاد عشوندی: قبل از جام، همه این‌هایی که امروز شعارهای‌شان را علیه فوتبال دفاعی تیم ملی فریاد میکنند، می‌گفتند ایران در گروه مرگ بازی‌ها بدترین نتیجه را می‌گیرد. شمشیرهای شان تیز بود برای گردن زدن مربی تیم ملی. برای اینکه بگویند دستاوردش هیچ بوده. او که تا می توانستند دلال ، دزد ، خائن و هر آنچه که فکرش کنید نامیده بودندش. سرمربی اما که تیمش را با کمترین تمرین ممکن ، با کمترین بازی تدارکاتی و بدترین آماده سازی ممکن با خود به مسابقات جام جهانی برد ، از همین نداشته هایش هم عامل انگیزشی ساخته بود. درست قبل از بازی ها بود که رشید مظاهری در جمع خبرنگاران گفت:«این تحریم ها ، این لغو اردوها و این نداشته های مان برای مان شده انگیزه.»
او این قدر برای این بچه ها از نجات سرباز رایان، از همدلی، از فقر مردم و چشم امیدشان به ساق های شان گفته بود که واقعا آنجا پشت درهای بسته کمپ باکوفکا ، بچه ها واقعا یک ضربان می شنیدند. ریتمی 80 میلیون نفری. دیگر یادشان رفته بود همه آنهایی که برای زمین خوردن شان لحظه شماری می کردند. تیم ملی با هر سبکی که بازی کرد ، وقتی مراکش را برد جس خوش سربلندی را به ملتش هدیه داد. فریاد ایران ، ایران را به این جماعت به ارمغان آورد. اینکه مشکلات اقتصادی یادشان برود. بی اختیار بریزند در خیابان و تا صبح پایکوبی کنند.
در همه این لحظات همه آنهایی که دل شان با ریتم 80 میلیونی یکی نبود ، گوشه ای خزیده بودند و از بخت بد شان می نالیدند. داشتند به شانس بی پایان مرد پرتغالی دشنام می گفتند اما جلوی این خروش مردمی چاره ای جز سکوت نداشتند و این قدر هم شهامت نداشتند که یک خسته نباشید به بچه های شان بگویند. به بچه هایی که اقلا ده نفرشان بعد از پایان بازی مثل ابر بهاری اشک می ریختند. همه بچه هایی که برای همین جنگ های حیدری- نعمتی فوتبال مان برای بازی کردن در تیم ملی زیر فشار بودند و انگار با این برد از پای چوبه دار رهیده بودند. خود را اثبات کرده بودند. مثل سیاوش از آتش بدنامی گذر کرده بودند.
اما این رفقای دوست داشتنی حتی برای اشک های کریم و دوستانش که غم مشکلات مردم هق هق گریه شان را در آورده بود هم این قدر سوزناک بود که دمت گرمی بگویند . ایستاده بودند به امید زمین خوردن این گروه چند نفره در مصاف با قهرمانان دنیا.
مصاف با اسپانیا و آن مقاومت جانانه . آن نمایش بی نظیر بعد از گل خوردن که باعث شد بزرگترین کارشناسان دنیا ، از گلن هادل تا سید لو و مایکل چرچ بگویند ایران ستودنی بود هم برای شان دلیلی نبود تا بخواهند بگویند دمت گرم اما جو مثبت کردمی فقط باعث می شد در همان کنج خلوت شان پناه گرفته باشند.
این همان رفتاری بود که دوستان جان بعد از بازی سوم داشتند. از آن مربی سرشناسی که گفته بود اگر بازیکنان تیم کی روش به سطح رویارویی با رونالدو برسند ، از سرمربی تقدیر می کند تا بقیه ، همه خاموشی مطلق گرفته بودند تا اینکه از میان شان سرانجام بعد از حذف تیم ملی با مساوی برابر پرتغال ، در شرایطی که حریف بالای 20 دقیقه جلوی ایران داشت وقت کشی می کرد و لحظه شماری می کرد برای فرار از چنگ ایران ، علی کریمی که فوتبالی تر از همه این طیف منتقدهاست ، خسته نباشیدی گفت!
در این شرایط و در لحظاتی که ایران سراسر از غرور و افتخار به سربازان ملی اش بود اما باز خودتان اشتباهی استراتژیک داشتید آقای کی روش. شما که بی تردید بیش از همه در این 9 ماه از زندگی تان زدید برای این موفقیت. اینکه هنوز درک نمی کنم چرا تنها مربی جام بودید که بعد از کنفرانس مطبوعاتی بر می گشتید به میکسد زون تا با خبرنگاران باز هم صحبت کنید. چرا باید با 37 سال تجربه حرفه ای که این همه کمک تان کرده است ، اینچنین رفتاری داشته باشید.
واقعا نمی شد دو روزی صبر کنید تا در تهران باشید و بعد به سوی منتقدانی که گفته بودید از آنها نمی گذرید ، آتش بگشایید؟ چرا باید با این همه تجربه بعد از آن بازی سخت و پر فشار ، انتقاد را شروع کنید تا برانکویی که برخلاف وینفرد شفر حتی کلامی از بازی های تیم ملی تمجید نکرده بود ، به قولش درباره عقب نشینی برابر تیمی که بتواند در حد رونالدو باشد ، پایبند نمانده بود ، شروع کند به انتقاد و شما باز تاب نیاورید.
شما این بار هم همان اشتباهی را کردید که با پیامک تان به برنامه 90 عادل فردوسی پور در حضور علی کریمی انجامش داده بودید. شمایی که بیشترین تلاش را کردید و بهترین نتایج ممکن را برای ایران با تیم تان گرفتید. باعث شدید افتخار کنیم که ایرانی هستیم اما در مدیریت زمان انتقاد ، کاری کردید ، پروژه نجات سرباز رایان ، بعد از عملیات موفقیت نجات و در مسیر بازگشت به خانه با یک سانحه غیر جنگی شکست بخورد.
با تمام احترام ، باید گفت این بار شما مقصرید آقای سرمربی. ممنون از تمام تلاش تان. ممنون از همه حس غروری که برای این تیم ملی هدیه مان کردید. بگذارید عقده گشایی کنند و از صعود ژاپن حماسه بسازند. از برد کره برابر آلمان داستان بنویسند و باز برای مان از فوتبال اتوبوسی بنالند. همان هایی که خودشان پدر علم فوتبال اتوبوسی در این کشور بوده اند. فوتبال اتوبوسی و کند و بی جان بدون قلبی که نتیجه اش هم باخت بود.
این تیم ملی ما روح داشت. ریتم داشت . ضربان قلب یک ملت بود و حداقل حقش یک هفته پایکوبی بدون استرس و جنجال بود اما متاسفانه این بار خود شما روی پل فرستادیدش.
256 41
نظر شما