هولیگان‌های هواداری نه، متعصب‌های قومیتی/ چرا مشکل التهاب و تنش روی سکوها حل نمی‌شود؟

محمد همتی: دو بازی هفته سوم لیگ هجدهم باعث شد تا یک بار دیگر به فقر فرهنگی عجیب در بین برخی از فوتبال دوستان پی ببریم و بار دیگر این سوال را بپرسیم که چرا مشکلات ورزشگاه ها در ایران غیرقابل حل هستند؟

* فوتبال، آیینه تمام نمای جامعه؟

«از کوزه همان برون تراود که در اوست». از مردمانی که یک روز کامل را با تنش سپری می‌کنند و حتی از برطرف کردن نیازهای ابتدایی مثل آب و برق هم محروم هستند، نمی‌توان انتظار رفتار حرفه ای و معقولانه در ورزشگاه ها داشت. بی تعارف جامعه ایران به لحاظ فرهنگی و اخلاقی با بیماری های مختلفی روبرو است؛ بر اساس گزارش "آینده پژوهی ایران 1396" مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری، 75 درصد از مردم دچار یاس و نا امیدی هستند و همچنین 30 درصد از مردم، دچار بیماری روانی اند. قصد خروج از بحث فوتبالی را نداریم اما نباید فراموش کرد که هوادارانی که روی سکوها فحاشی، سنگ پرانی و در مجموع هنجارشکنی می کنند، همان هایی هستند در طول روز باید چند ساعت زحمت بکشند تا بتوانند هزینه حضور در استادیوم را به دست آورند.

* چند درصد حواشی فوتبال هستند؟

باید باور کنیم که بخشی از درگیری های هواداران در فوتبال ایران غیر فوتبالی هستند. فصل پیش ناظر بازی پرسپولیس - فولاد هم این نکته را یادآور شد. اگر در انگلستان، اسکاتلند و... هولیگان های فوتبالی بازی ها را جنجال بکشند، این جا برخی متعصب های قومیتی هستند که در روند بازی اختلال ایجاد می کنند. برای این موضوع می توان مثال های بسیاری آورد که البته بازگو کردنشان، اتهام جهت گیری را در اذهان به وجود می اورند.

فراموش نکنیم، هواداران اهوازی در حالی برای انتقام به ورزشگاه غدیر رفتند که فیلم های منتشر شده از بازی پرسپولیس «مونتاژ» شده بودند یا این تنها از یک جایگاه بودند. اما انتشار آن توسط کانال های تلگرامی، جرقه ای را زد که اهوازی ها منتظرش بودند و انگار نمی‌خواستند باور کنند موضوع در این حد هم حاد نیست...

اوضاع در تهران که بدتر بود. پیش از مسابقه رسانه های هواداری، کانون هواداران و... همگی از «صلح» روی سکوها سخن گفتند اما آنچه که به وقوع پیوست، بسیار وحشتناک تر از هر اتفاق دیگری بود. جنگ سنگی در طول 90 دقیقه، مبارزه تن به تن با نیروهای انتظامی و... باعث شد که همگی به همان شعارهای قبلی راضی باشیم!

* گام های رو به عقب

برای حل این مشکل، مسئولان فوتبال و ورزش ایران گام هایی برداشته اند اما نکته این جاست که برخی موارد فرا فوتبالی هستند و نمی توان انتظار زیادی از آن ها داشت و البته بعضی از گام ها نیز رو به عقب بوده اند. ایجاد کانون های هواداری، مسئله بسیار خوب و به جایی بود اما حالا مشاهده می شود که سرچشمه بسیاری از مسائل، خواسته یا ناخواسته از داخل همین نهادها هستند.

* لطفا مخالف را سرکوب نکنید

ممکن است در تبریز، ده ها هزار هوادار پرسپولیس و استقلال باشند یا در تهران تراکتور هواداران بسیاری داشته باشد یا همینطور در اهواز و اصفهان و... این چه اشکالی دارد جز این که بر زیبایی فوتبال می افزاید؟ آیا در مادرید همه رئالی هستند؟ آیا تصویر شهروند اهل کاتالان که با پیراهن رئال مادرید به پای صندوق رای رفت را دیده اید؟ باور کنید این ها فوتبال را قشنگ تر می کند، اصلا همین چند صدایی است که بر هر چیزی جذابیت می بخشد. اما در شهرهای ایران، خیلی ها اعتقاد دارند که همه باید طرفدار تیم شهر باشند و هر که نباشد، برچسب های مختلف می خورد!

* چند راهکار...

در چنین وضعیتی چه باید کرد؟ سکوت و تداوم اوضاع یا اتخاذ تصمیماتی برای تغییر وضعیت؟ فراموش نکنیم در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، مسئولان توانستند بر اوضاع مسلط شده و شرایط فرهنگی را بهبود بخشند.

1) باید با شفافیت راجع به موضوعات این چنینی صحبت کنیم؛ چه رسانه ها و چه مسئولان. گاهی اوقات سانسورهای غیرتعمدی باعث برداشت نادرست از سوی هواداران می شود.

2) نیروهای انتظامی و امنیتی تلاش بسیاری در ورزشگاه ها برای ایجاد نظم دارند و تمام تلاششان را در این زمینه می کنند، اما چه بهتر که با سعه صدر بیشتری اوضاع را کنترل کنند.

3) راجع به محرومیت ها هم باید بهتر تصمیم گرفت. محرومیت از 3 بازی بعدی برای تیمی که به جز در دیدار مقابل استقلال و پرسپولیس، هواداری ندارد، چیزی شبیه به یک شوخی است و نمی تواند راهکار خوبی باشد.

4) ... و در آخر؛ انتظار این است که وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در راستای برطرف کردن این فقر فرهنگی گام هایی واقعی بردارند. از جامعه شناس ها دعوت کنند، بودجه بدهند و از همه مهم تر، اعتماد مردم را برانگیزند. این تنها راهی است که فوتبال ایران را از این بحران سکوها نجات می دهد.

عکس: محمد کرمعلی، سایت نود

256 41