حقیقتاً چگونه می‌توان از میان انبوه اطلاعات سرسام‌آور موجود، اثری را یافت که حداقل بخشی از نیاز ما را برآورد؟ روشن است «مرجعیت»، «استناد» و «به‌هنگام بودن آثار» از جمله شرایط موثر است با این حال باید کسی یا کسانی باشند که به معرفی اثر یا آثار قابل اتکا بپردازند تا با اعتماد به آنان به سراغ منابع برویم. این‌جاست که کلاس و سمینار و رسانه و شخصیت‌ها جایگاه خود را نشان می‌دهند. با این حال، دانش جدید حالا «دانسته‌ها» نیست؟ بلکه دانستن دانسته‌هاست بدین معنی که چه کسی در چه رشته‌ای چه اطلاعات موثری در «اکنون» دارد؟ تفصیل این نکته در رشته‌های مدیریت رسانه و سیستم‌های اطلاعاتی مدیریت قابل ارائه است، اما در این مختصر تنها به نقش جوایزی می‌پردازیم که به‌نام «چهره‌ها» و شخصیت‌های شاخص عرصه علم و هنر و فرهنگ ارائه می‌شود.
صرف‌نظر از تأثیر و تأثر اجتماعی این جوایز موارد ذیل از جمله برکات آن است:
۱. برگزیدن اطلاعات مفید و ضروری و ارائه آن به مخاطب از میان انبوه اطلاعات ناساز و غیرلازم
۲. منبع‌گزینی برای اهالی فکر و نظر، مدیران، سیاستمداران، دانشجویان و محققان
۳. کمک به بهبود شیوه گزینش و انتخاب بهترین آثار از طریق ایجاد زنجیره تأمین منابع با برگزیدن آثار برجسته به‌نام استادان
با این حال مرجعیت، استناد و به‌هنگام بودن موردنظر بیش از اطلاعات، به معرفی کنندگان و برگزارکنندگان چنین جوایزی برمی‌گردد. چرا که اگر نهاد یا سازمانی تنها به قصد «پول» و یا کپی رداری و سهل‌انگاری اقدام به برپایی چنین مراسمی کند نه فقط هیچ فایده‌ای ندارد که خود موجب سرگردانی و عدم اعتماد مخاطب می‌شود.
جهان امروز مملو از اطلاعات، برنامه‌ها، شخصیت‌ها و امکانات است که به دلیل همین گستردگی مغفول واقع می‌شوند. اگر تا چند دهه پیش کسی مایل بود از معارف اسلامی بهره ببرد و چند مرکز مثل «حسینیه ارشاد»، «مسجد هدایت» و «مهدیه» می‌توانست تا حدود زیادی نیازهایش را براورده کند یا در خصوص علم و هنر و کتاب و فیلم امکانی به عرصه محصولات اندک اما قابل اطمینان برای مخاطب عرضه می‌کردند، اکنون در عصر اطلاعات که در هر لحظه صدها کتاب و فیلم و متن و تحقیق روی گوشی‌های هر فرد حاضر و آماده است، مشکل دیگری رخ می‌نماید: «انتخاب».
کد خبر 809955
نظر شما