زیرا اولاً منشأ تولید آن ممکن است غیرقانونی باشد که عموماً این طور است و ثانیاً مالیات یا عوارض مربوطه که باید به خزانه عمومی واریز شود، اصولاً پرداخت نمیشود. در سطح جهان بیش از ۱۵ سال است که این مقوله آنچنان جدی گرفته شده که اجازه هیچ تراکنش مالی غیرشفاف را نمیدهد. زیرا پولشویی باعث تضعیف یا متلاشی شدن اقتصاد کشورها میگردد و از نظر بینالمللی هم میتواند در جاهایی به کار گرفته شود که امنیت بین‌الملل یا امنیت برخی از کشورهای جهان را به مخاطره اندازد. نگرانیهای فوق باعث شده در سه دهه گذشته کنوانسیونهایی تنظیم شود که همه کشورهای جهان به آن متعهد شدهاند. بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ که نسل جدیدی از تروریسم با برخورد هواپیماهای مسافربری به برجهای نیویورک و وزارت دفاع امریکا به ظهور رسید و در اثر آن جان هزاران نفر بر باد رفت، همگان این مقوله را جدیتر گرفته و تقریباً همه کشورها به کنوانسیونهای چهارگانه پولشویی و عدم حمایت مالی از تروریسم پیوستند. براساس گزارش محرمانه مجلس نمایندگان امریکا، مقامات رسمی عربستان در تأمین مالی القاعده در حمله به برجهای دوقلو شرکت مستقیم داشتند. اگر با همین دیدگاه به داخل کشورمان نگاه بکنیم، از سال ۱۳۸۴ تاکنون آوازه کسانی که بعضاً دارای سمت رسمی هم بودهاند، بلند شده که پول این مملکت را از کانالهایی عبور داده و سپس با کلاهبرداری، اختلاس و رشوه، یک شبه میلیاردر شده یا به کشورهای خارج فراری شدهاند. تحریمهای بینالمللی در دوران دولت نهم و دهم بستر مناسبی برای چاپیدن پول این مملکت شد که داستان بابک زنجانی تنها گوشه‌ای از آن است.
سؤال این است که چه باید کرد؟ چگونه بایستی جلوی تضییع حقوق مردم و دستبرد به خزانه عمومی گرفته شود؟ تجربه جهانی این پاسخ را ساده کرده است: بایستی از سیستم شفافیت مالی حمایت کنیم و از شفافیت نه تنها نترسیم بلکه از آن با تمام توان حمایت کنیم. همچنین نبایستی اجازه داد هیچ پول فاقد منشأ مشروع، وارد سیستم بانکی کشور شود و بر همه حسابها بایستی نظارت عالیه اعمال شود.
اکنون مدتی است ارگانهای کشور تلاش میکنند در یک هماهنگی با سیستم مالی بین‌الملل، شفافیت لازم را با پیوستن به کنوانسیونهای چهارگانه CFT در کشور به وجود آورند تا چند نتیجه حاصل شود:
اول؛ شفافیت نسبت به حفظ حقوق مردم و نگهداری خزانه عمومی تضمین گردد.
دوم؛ مردم خود در تراکنشهای مالی کشور نظارت کلی داشته و بین حکومت و مردم اعتماد بیشتری ایجاد شود.
سوم؛ بانکهای کشور قادر به فعالیتهای بینالمللی بوده و در وهله اول درآمدهای حاصل از صدور نفت و تجارت با سایر کشورها بتواند از طریق سیستم بانکی بینالمللی به بانکهای کشور انتقال یابد.
چهارم؛ در مقابل سیل بنیانکن تحریمهای ظالمانه و غیرمشروع و غیرقانونی دونالد ترامپ، ما بتوانیم حقوق خود را در دست گیریم و با دادن بهانه به امریکا خودزنی نکنیم. یقیناً امریکا، اسرائیل و عربستان بسیار خشنود میشوند که ایران به CFT نپیوندد تا بهانه جهان پسندی برای تشدید تحریمها فراهم شود.
ما چرا آب به آسیاب دشمن بریزیم؟ دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشور تلاش دارد از این معضلات به شکلی عبور کرده و انرژی خود را صرف یارگیری علیه دونالد ترامپ و برملا کردن جنایتی کند که او علیه مردم ایران روا میدارد.اگر قرار باشد ما با کنوانسیونهای پولشویی و شفافیت مقابله کرده و از واقعیت پولشویی در کشور که ممکن است با نیت و یا بدون نیت انجام میشود، گریزان باشیم نه در توسعه اقتصاد خودمان موفق میشویم و نه در مبارزه با تحریمهای ظالمانه امریکا.
نگارنده اعتقاد دارد دکتر ظریف با درک این معضل، نگران از دست دادن فرصتها و باختن قافیه به دشمن است. ایشان میخواهد از پشت جبهه خودش اطمینان حاصل کند که همه یاری میدهند و هیچ نقطه ضعفی وجود ندارد تا بتواند در جبهه بینالمللی بجنگد و ایران را از دام خطرناک تحریمها رها سازد. هر اقدامی در جهت شفافیت تراکنشهای مالی و پرهیز از پولشویی صورت بگیرد، گامی است در جهت موفقیت اقتصاد ایران و مقابله با تحریمها. وزیر امورخارجه نمیتواند پشت میز مذاکره بنشیند و طرفهای مقابل هم یادآوری کنند که ایران در جدول سازمان شفافیت مالی جهان، رتبه آخر را دارد و یا این نگرانی وجود داشته باشد که پولهای کثیف در مبارزات انتخاباتی وارد صحنه کشور شود.
حمایت قوی از وزیر امور خارجه که در ویترین سیاست خارجی و دیپلماسی قرار دارد وظیفه همگان است. اگر ایشان نگران از پولشویی در کشور است و دلیل آن را مقاومتی میداند که ماههاست وقت و انرژی کشور را به خود اختصاص داده، صرفاً ابراز دغدغه ایشان برای دفاع از منافع و امنیت ملی کشور است. در این برهه سخت و خطرناک به جای همبستگی برای مقابله با تحریمها و طرحهای امریکا و دیگران، دچار اشتباه نشویم و خودزنی نکنیم که دشمن کاملاً شاد میشود.
۲۳۳۰۲
نظر شما