وجود همین دغدغه ها است که موجب می شود تا حساسیت بر روی سخنان دولتمردان مضاعف شده و پیش از بیان هر سخنی مشاوران رسانه ای آن را مورد ارزیابی قرار دهند تا مبادا تبعاتی به دنبال داشته باشد.
هر رئیس جمهوری می تواند ادبیات خاصی را در گویش خود به کار بگیرد اما این مساله به حوزه خصوصی محدود شده و مشمول حوزه عمومی نمی شود همچنانکه ادبیات سیاسی رئیس دولت می تواند کلیه امور را تحت تاثیر قرار بدهد به همین جهت باید کلیه واژگان رئیس دولت با وسواس انتخاب شود.
از دولتمردان انتظار بیشتری وجود دارد تا لحن خود را به اصول دیپلماتیک و سیاست ورزی نزدیک کنند همچنانکه رئیس جمهور نمی تواند از لحن به کار گرفته شده توسط یک بازیکن فوتبال تقلید کند و اگر چنین اتفاقی رخ بدهد به هیچ وجه از وی پذیرفته نیست و تا مدتها به صورت تمسخر آمیز به تیتر اول رسانه ها تبدیل می شود.
سخنان آقای احمدی ن‍ژاد در جمع ایرانیان خارج از کشور به هیچ وجه شایسته ملت ایران نبود و حداقل انتظار از مشاوران رسانه ای این بود که تجدید نظری در سبک گفتمانی ایشان انجام دهند و اجازه ندهند این سخنان در جمعی که جزو نخبگان محسوب می شود بیان شود زیرا تبعات آن با توجه به جامعه هدف بسیارناگوارتر است.
مساله نگران کننده بیان این مطالب در جمع ایرانیان خارج از کشور است که همگی جزو نخبگان محسوب می شوند مساله ای که از آن روز تا کنون برای من سوال ایجاد کرده این است که نخبگان این مرز و بوم پس از بیان این مطالب چه احساسی پیدا کردند؟
نظر شما