رضا دانشمندی
هفته گذشته خبرگزاری فرانسه به نقل از رسانه‌های اسرائیلی نوشت که ژنرال «آموس یادلین» رئیس اداره جاسوسی نظامی اسرائیل گفته است «استراتژی ایران این نیست که جامعه جهانی را بر ضد خود تحریک کند، بلکه محتاطانه تسلیحات هسته‌ای را بدون رد شدن از خطوط قرمز دنبال می‌کند».
پیشتر نیز یادلین به همین کمیته گفته بود که ایران توان ساخت بمب را ظرف یک سال دارد اما عجله‌ای برای این کار ندارد. پس از این پایگاه اینترنتی یونایتد پرس به نقل از روزنامه الوطن عربستان نوشت نیروهای نظامی ایران موشک‌های سیار زمین به هوا را در طول تنگه هرمز برای حفاظت از تأسیسات هسته‌ای کشور مستقر کرده‌اند.
این خبرگزاری نوشت «یک مقام ایرانی این نقل و انتقال را تأیید کرده و استقرار موشک‌ها را واکنشی به گزارش‌ها مبنی بر آماده شدن ایالات متحده و اسرائیل برای آغاز حمله به سایت‌های هسته‌ای ایران، دانسته است. روزنامه صهیونیستی جُرزلِم پست هم در این رابطه نوشت «این منبع گفته است که از چند هفته قبل این موشک‌ها آماده شده‌اند.
گفته می‌شود که ایران به کشورهای عرب در منطقه درباره فعالیت‌هایش توضیح داده و به همسایگانش، یعنی کویت، امارات متحده عربی، قطر، عربستان و بحرین اطمینان داده که این موشک‌ها هیچ کشوری در منطقه را نشانه نرفته است».
ارزیابی اسرائیل از توان موشکی ایران
در همین حال روزنامه اسرائیلی هاآرتص نیز 22 اردیبهشت به نقل از دو تحلیلگر اسرائیلی که در مورد توان موشکی تهران تحقیقاتی انجام داده‌اند، اعلام کرد که «ایران در حال حاضر می‌تواند اسرائیل را مورد حمله موشکی غیراتمی قرار دهد، و این امر به معنی تهدید واقعی است.»
این تحلیلگران زرادخانه موشکی ایران را عامل بازدارنده اصلی ایران در نظر گرفته و در مورد سرمایه‌گذاری‌های قابل ملاحظه ایران در زمینه فن‌آوری موشکی توضیح می‌دهند. این تحقیق توسط «یوزی روبین»، رئیس پیشین «پروژه هما در وزارت دفاع» [مربوط به سیستم ضد موشک بالستیک موسوم به اَرُو] و «تال اینبار»، رئیس مؤسسه مطالعات استراتژیک هوا - فضای «فیشر» انجام پذیرفته است.
نیروی هوایی یا توان موشکی؟
هاآرتص به نقل از «روبین» نوشت «در حالی که دولت‌های میانه‌رو عرب بر توان هوایی تأکید دارند، ایران و سوریه (و به همین نسبت حماس و حزب‌الله) دکترین «مقاومت» را برگزیده و به موشک‌ها و راکت‌ها به عنوان بهترین واکنش نسبت به برتری هوایی غرب، اولویت داده‌اند.
روبین که به ادعای هاآرتص، در تحقیقاتش به منابع آشکار متکی بوده است می‌گوید «ایران در هر فرصتی موشک‌هایش را به نمایش گذاشته است در حالی که هواپیماهای نظامی ایران بقایای دوران شاه است، سیستم‌های موشکی به طور چشمگیری مدرن‌ترند و طی رژه‌ها به نمایش درآمده‌اند و آزمایش‌های موشکی ایران پوشش رسانه‌ای شگفت انگیزی پیدا می‌کند.
نویسنده گزارش این روزنامه صهیونیستی می‌افزاید که موشک‌های ایران با این هدف به نمایش عمومی در می‌آیند که عزم نظام برای حفاظت از مردم را نشان دهند. موشک‌ها برابر سازهایی هستند، که برتری هوایی نیروی هوایی اسرائیل را تعدیل می‌کنند.
روبین می‌گوید ایران افتخار خود می‌داند که به میزانی که خودروسازان اتومبیل تولید می‌کنند، توان تولید موشک داشته باشد. «بنابراین منطقی است که فرض کنیم ایران خواهان دستیابی به حداقل صدها موشک شهاب است و به شهاب به عنوان نوعی سوپرکاتیوشا تکیه خواهد کرد».
روبین در پاسخ به هاآرتص، از برآورد تعداد موشک‌های دوربرد در زرادخانه ایران اجتناب کرد. اما او بر این باور است که قدرت تخریبی موشک‌های ایران بیش از آن چیزی است که محقق آمریکایی «آنتونی کوردزمن» سال گذشته در سخنرانی‌اش در اسرائیل اعلام کرده بود؛ او مدعی شده بود که تعداد موشک‌های ایران که قادر به حمله به اسرائیل‌اند بسیار محدود است.
پروژه موشکی ایران
هاآرتص ریشه تمرکز ایران بر موشک را به آسیب‌های بمباران‌های عراق طی جنگ هشت ساله بازمی‌گرداند. پس از جنگ ایران و عراق، با کمک کره شمالی، چین و روسیه به سرعت به توسعه زرادخانه موشکی خود پرداخت. این روزنامه تخمین می‌زند که ظرف دو سال، ایران قادر خواهد بود که موشک‌هایی با برد 3 هزار کیلومتر تولید کند.
رئیس مؤسسه مطالعات استراتژیک هوا - فضای «فیشر»، پیشرفت ایران در پروژه موشکی را «غیرمداوم» می‌داند، که «گرفتاری‌ها و خلأ‌هایی» داشته اما تبلیغات مفرطی از آن حمایت کرده است.
او می‌نویسد که موشک‌ها به عنوان «جاده کمربندی عمودی» ایران تلقی می‌شوند، که این کشور را قادر می‌سازند تا بردفاع هوایی اسرائیل غلبه کند.
نظر شما