چنانچه تعریف خوب و مشخصی از مفهوم «اتحاد» و مؤلفه‌های آن شود، درمی‌یابیم که تا تحقق کامل آن کمی فاصله داریم. تأکید مقام‌معظم‌رهبری بر موضوع اتحاد را نه تنها در موضع‌گیری روز گذشته که در مواضع پیشین ایشان نیز می‌توان جست کما اینکه ایشان سالی را به عنوان «اتحاد ملی و انسجام اسلامی» نامگذاری کردند.
اما آنچه که باید به آن توجه شود، آن است که اتحاد به معنی یکی بودن صرف و لغو هرگونه تفاوت و اختلاف نیست. بهترین نوع اتحاد، وحدتی است که توجه به تفاوت‌ها و کثرت‌ها در آن به رسمیت شناخته شده باشد. این وحدت در عین کثرت است که مطلوب می‌باشد. از این رو باید به تفاوت‌ها و اختلاف‌ها ارج نهاده و به آنها اصالت بخشید. البته در عین حال باید علی‌رغم این تفاوت‌ها، ریسمان وحدتی هم وجود داشته باشد. ریسمانی که می‌تواند بر مبنای اسلام، نظام، انقلاب، تبعیت از اندیشه‌های امام، التزام به قانون اساسی و ارکان آن و ... این وحدت را شکل دهد. اما باید توجه داشت که اتحاد در کنار عنایت به کثرت‌هاست که می‌تواند پایدار باشد.
مسئله مهم دیگر در انتخابات آگاهی است. باید توجه داشته باشیم که اگر مسئله حق را برای مردم به رسمیت می‌شناسیم و فلسفه سیاسی نظام را بر مبنای جمهوری اسلامی بنا نهاده‌ایم، باید به حق آگاهی مردم احترام بگذاریم. نمی‌توان مردم را صرفاً بر اساس تکلیف دینی و سیاسی به عرصه انتخابات فراخواند.
چرا که مردم حق دارند که آگاهانه وارد عرصه شوند. با چنین نگاهی درمی‌یابیم که تکلیف هم می‌تواند گویای حق مردم باشد. چرا که مردم حق برخورداری از یک حکومت خوب را دارند. از این منظر، تکلیف ترجمانی از حق است. البته مشروط به آنکه این تکلیف ارادی باشد و نه تحمیلی.
بحث دیگر در‌آستانه انتخابات ریاست جمهوری دهم، موضوع حضور است. حضور در عرصه، تبلور حق در دو بعد جمهوریت و اسلامیت نظام ماست. چرا که مفهوم جمهوریت، حکایت از حضور مردم دارد و اگر ما واقعاً به دنبال جمهوری اسلامی هستیم باید تفسیری از آن ارائه دهیم که هر دو با هم دیده شوند. مفهوم جمهوریت، ترجمانی از همان حضور مردم در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی نظام است.
نظر شما