به گزارش خبرآنلاین، وی از موضع خانواده امام موسی صدر به 32 سال تلاش برای آزادی رهبر شیعیان لبنان می‌نگرد و در گفت و گو با "دیپلماسی ایرانی" به این سوال پاسخ می دهد که خانواده صدر در مقامی نیست که طرحی برای پایان اسارت 11680 روزه او بدهد و آن را وظیفه دولت میداند. فیروزان همچنین عضو هیات مدیره مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر است که مدیریتش را حورا صدر، همسرش و دختر امام صدر بر عهده دارد.
گزیده سخنان وی را در ادامه میخوانید:
- عواملی که به ربوده شدن امام موسی صدر انجامید، هنوز پابرجاست و مادامی که این عوامل به قوت خود باقی است، ایشان در زندان های لیبی می مانند. این عوامل عبارت است از مساله توطین(اسکان دادن) فلسطینی‌ها در یک سرزمین.امام موسی صدر مخالف تقسیم لبنان بود؛یکی از کلیدی ترین دلایل ربوده شدن امام موسی صدر،مساله توطین فلسطینی ها در لبنان است چون او با این طرح مخالف و معتقد است باید آنها به سرزمین هایشان برگردند و معتقد است که تقسیم لبنان به ضرر کیان عربی-اسلامی است. دومین عامل پیروزی انقلاب اسلامی ایران و نقشی است که امام موسی صدر در هویت و شاکله آن می تواند بازی کند. عامل سوم اتحاد منطقه ای اسلام و نیروهای پیشرو و تفکر نوین اسلامی است که همواره جز معضلات این منطقه است.
آزادی امام موسی صدر در گرو همه این عوامل است،اما این کوتاهی دولت ها را توجیه نمی کند.من معتقدم اقدامی متناسب با شان امام موسی صدر برای آزادی ایشان صورت نگرفته وگرنه او آزاد می شد.- لبنانی ها در پیگیری پرونده امام موسی صدر غیورانه تر عمل کردند.دادگاه عالی لبنان احکام قاطع و کم نظیری همچون حکم دستگیری قذافی و 16 تن از مقامات لیبیایی را صادر کرده است. دادگاه در ابتدا مقامات لیبیایی را به دادگاه های لبنانی احضار کرد که پس از غیبت آنها،این مقامات را مجرم شناخت و حکم اعدام آنها را صادر کرد؛ لبنان در واقع ربودن امام موسی صدر را مساله ای علیه امنیت ملی خود تعریف کرد، نه یک مساله خانوادگی و طایفه‌ای.
- هر چه پیشتر می رویم خانواده به حیات امام موسی صدر مطمئنتر می شود، چون دستگاههای امنیتی دنیا مدت زمان معینی برای حفظ اسناد و اسرارشان تلاش می کنند و بعد به تدریج اطلاعات به بیرون سرایت پیدا می‌کند.
- چند واقعیت تردید ناپذیر وجود دارد؛ اول اینکه امام موسی صدر طی دعوتی رسمی به لیبی رفت، دوم اینکه در لیبی توسط حکومت قذافی ربوده شد، سوم اینکه حکومت قذافی ادعا کرده که ایشان از لیبی خارج شده و به ایتالیا رفته اما دستگاه قضایی ایتالیا در رم این ادعا را بررسی کرده و حکمی صادر کرد که امام موسی صدر هرگز وارد ایتالیا نشده است.
- در سال 2002 حدود 300 زندانی از لیبی آزاد شدند که کمترین آنها 18 سال و بیشترین آنها 30 سال در زندان بودند، لیبیایی و غیر لیبیایی. آنهایی گفتند در ماه رمضان سال پیش از آن (2001) امام موسی صدر را در زندان ابوسلیم دیده و با او گفت و گو کرده‌اند. حتی وزارت اطلاعات ایران هم چنین اعتقادی داشت و در زمان آقای یونسی که ما پیگری کردیم، کارشناسان وزارت اطلاعات گفتند اگر ما نسبت به این اخبار اطمینان کسب کنیم، قطعا امروز امام در قید حیات است.
- با این حال برخی مقامات ایران و لبنان درباره حیات امام صدر تردید دارند؛ تردیدی که پایه اش نه بر خبر که بر نظر استوار است. اشکال ما به متفکرین و رجال و دولتمردان ایرانی و لبنانی این است که بخاطر اینکه پیگیری نکنند و پرونده را سیاسی ببندند، احتمالات منفی می دهند.
- من بارها به کسانی که مذاکره می‌کردند، در ایران، لبنان و کشورهای دیگر این تئوری ها را پیگری می‌کردند گفتم این سناریوی لیبی است، نه سناریوی خانواده امام موسی صدر. پذیرفتن اخبار غیر مستند و منفی درباره حیات امام موسی صدر سناریوی لیبی است. اگر پیگیر آزادی امام موسی صدر هستیم باید مبانی ما، غیر از مبانی دیکته شده لیبی باشد که به شخص قذافی برای تبرئه خود از ربودن امام موسی صدر و دوستانش کمک می کند.
- سیاست خارجی دولت آقای احمدی‌نژاد به گونه دیگری تعریف شده است و آن ارتقای روابط با لیبی به موازات پیگیری مساله امام موسی صدر است. طی این 5 سال ارتقای روابط اتفاق افتاده اما درباره امام موسی صدر هیچ اتفاقی نیفتاده است؛بنابراین معتقدیم این سیاست باید مجددا ارزیابی شود.
- ما می گوییم وقتی لابی سیاسی به نتیجه نرسید و لیبی با شما همکاری نکرد پس چرا دیگر روابط را ادامه می دهید؟ با قطع شدن روابط رسما اتفاقی نمی افتد و حتی با قطع روابط مذاکره و ملاقات انجام می شود،کمااینکه درباره آمریکا هم چنین بود؛می شد با قطع روابط مذاکرات را ادامه داد و لااقل احترام ایرانی حفظ می شد.
- ما در مقامی نیستیم که طرح بدهیم. دولت باید از شهروندان خود دفاع کند. اگر طی این سال ها به خانواده امام موسی صدر گله و انتقاد و پیشنهادی دارند، این مسووولیت متوجه دولت ها است.مساله شخصی و خانوادگی نیست،مساله ای است که قم و نجف،ارکان حاکمیت ایران و لبنان و متفکرین و حزب الله و جنبش امل باید مطالبه کنند،این باید مساله همه باشد.
نظر شما