نمی‌توانم مسافرکشی کنم!

 «نار و نی» در سینمای ایران کار متفاوتی بود و نام ابراهیمی‌فر را به عنوان کارگردانی دارای نگاه خاص سر زبان‌ها انداخت. او بعد از نار و نی «تک درخت‌ها» و «مواجهه» را ساخت اما سینمای ایران روی خوشی به این فیلم‌ها که در خاص بودن‌شان شکی نیست نشان نداد. به سراغش رفتیم تا از احوالات این روزهایش جویا شویم.

سلام آقای ابراهیمی‌فر، چه خبر؟
هفته گذشته تصویربرداری تله‌فیلم «ایران 20 سال بعد» را به پایان رساندم. این تله‌فیلم به وقایع 15 خرداد سال 42 می‌پردازد و قرار است در سالروز این واقعه از تلویزیون پخش ‌شود. مونتاژ این تله فیلم از اواسط تصویربرداری شروع شده بود و البته همچنان مشغول تدوین آن هستم.

به نظر می‌رسد خیلی خود را درگیر تلویزیون کرده‌اید؟
بالاخره ما هم باید کار کنیم. وقتی سینما ما را بایکوت کرده است چه چاره دیگری باقی می‌ماند. سینمای ما در حال حاضر به دست باندهای مافیایی پخش، چند تا تهیه‌کننده و سینمادارها افتاده است؛ با این حساب من باید چه کار کنم؟ نمی‌توانم که بروم مسافرکشی کنم.

قصدی برای بازگشت به سینما ندارید؟
نه، چون اصلاً امکان‌پذیر نیست. من کلاً سه فیلم 35 در کارنامه خودم دارم که دو فیلم آن با اینکه پروانه نمایش دارند و در جشنواره‌های مختلف مورد ستایش قرار گرفته‌اند، هنوز اکران نشده‌اند. وقتی این فیلم‌ها اکران نشده‌اند چه فایده دارد که من یک فیلم دیگر بسازم. این فیلم هم احتمالاً می‌رود کنار دست آن دو فیلم دیگر. ما فیلم را برای گذاشتن روی طاقچه نمی‌سازیم. دوست داریم فیلم‌مان دیده شود. تا وضع سینما به این منوال است من و امثال من جایی در آن نداریم.

شما تجربه بازیگری هم دارید. نمی‌خواهید به بازیگری جدی‌تر فکر کنید.
در واقع نقش‌آفرینی من در فیلم‌ها بیشتر براساس رفاقت و آشنایی است. بازیگری دغدغه من نیست و ترجیح‌ام این است که پشت دوربین باشم تا جلوی آن.

چهار سال قبل فیلم انتخاباتی یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری را شما ساختید. چطور تجربه‌ای بود؟
متأسفانه در مملکت ما نگاه حرفه‌ای و درستی نسبت به این نوع کارها وجود ندارد. اینجا فیلمساز دخالت چندانی در کار ساخت فیلم انتخاباتی ندارد و بیشتر این مشاوران ریز و درشت فرد کاندیدا هستند که نحوه عمل را مشخص می‌کنند. کسی که در ایران از این نوع فیلم‌های تبلیغاتی می‌سازد فقط یک تکنیسین است و نه بیشتر چون هیچگونه دخالتی در محتوای کاری که می‌کند ندارد.