کسی سینمای کودک را جدی نمی‌گیرد

فریدون حسن‌پور کار جدی در سینما را با دستیاری مسعود جعفری جوزانی در فیلم «شیر سنگی» آغاز کرد. اولین فیلم بلند حسن‌پور «تعطیلات تابستانی» اثری قابل قبول در حوزه سینمای کودک بود و او در ادامه، با دیگر آثارش ثابت کرد تعلق خاطرش به حوزه سینمای کودک کاملاً جدی است. مدت زمان زیادی به برگزاری جشنواره سینمای کودک همدان باقی نمانده است و همین بهانه‌ای شد برای گپی کوتاه با فریدون حسن‌پور.

سلام آقای حسن‌پور، چه خبر؟
این روزها درگیر اکران فیلم‌هایم هستم. در سه سال گذشته سه فیلم سینمایی ساخته‌ام به نام‌های «نشانی»، «پای پیاده» و «بالاتر از آسمان» که تا به امروز هیچکدام‌شان اکران نشده‌اند.

در جشنواره فیلم کودک امسال فیلمی دارید؟
قرار است فیلم «پای پیاده» در جشنواره امسال حضور داشته باشد. البته خیلی مطمئن نیستم زیرا خودم هم این خبر را در رسانه‌ها دیدم و به شکل رسمی کسی من را در جریان این موضوع نگذاشته است.

معمولاً هرساله و در آستانه برگزاری جشنواره فیلم کودک همدان شاهد تحرکاتی جهت ساخته شدن آثاری با موضوع کودکان هستیم. در این باره و برای ساخت فیلم در این حوزه کسی به شما مراجعه نکرده است؟
اتفاقاً از سوی دو سه تهیه‌کننده پیشنهادهایی در خصوص ساخت فیلم در حوزه کودک داشتم اما به دلیل اینکه قصه و داستان آماده‌ای که مورد علاقه‌ام باشد، برای شروع یک فیلم جدید در اختیار نداشتم این پیشنهادها را رد کردم.

وضعیت فعلی سینمای کودک را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
سینمای کودک از نظر شخص من سینمایی بسیار مهم و تأثیر‌گذار است اما متأسفانه این سینما در کشور ما متولی ندارد. اولین فیلم من یعنی «تعطیلات تابستانی» به لحاظ وجاهت، شأن هنری و تطابق با سیاست‌های سینمایی آن دوران فیلم قابل قبولی بود. در گیشه هم مورد استقبال خانواده‌ها و بچه‌ها قرار گرفت و حتی در خارج از کشور هم مورد توجه واقع شد. جالب است بدانید بعد از آن فیلم هیچکس به ما نگفت راهی که در پیش گرفته‌اید را ادامه دهید.

برای نجات این سینما باید چه کار کرد؟
سینمای کودک این پتانسیل را دارد که نقشی مهم در تربیت نسل‌های آینده این مملکت ایفا کند. این یک نیاز است و همه باید آن را احساس کنند. باید به این سینما به عنوان یک عنصر تربیتی و پیشگیری‌کننده نگاه شود. ما باید حداقل ماهی یک فیلم در حوزه سینمای کودک روی پرده سینماها داشته باشیم. متأسفانه مسئولان ما هنوز این نیاز را به شکل جدی احساس نکرده‌اند و تا وقتی آن را باور نکنند نمی‌توان انتظار یک تحول جدی را داشت.