بی‌بی مروارید پیشتر از آنکه پیرزنی باشد که تمام زمین کشاورزی، دامداری، خانه و هستی‌اش را در واقعه سیل روستای چم‌مهر لرستان از دست داده، نمادی از همت و تلاش دوباره‌ای از صلابت زنانه است که در غیرت بسیاری از شیرزنان این سرزمین نهفته است.
او معاشش از تهیه و فروش زغال تامین می‌شود. زغال‌هایی که همچون مرواریدهایی درخشان امید به زندگی دوباره را برایش به ارمغان می‌آورند.
بی‌بی مروارید هر روز می‌رود، چوب جمع می‌کند، پشته سنگینی از چوب ها را بر دوش می‌کشد، می‌آورد و آنها را آتش می زند. چوب ها که سوخت و زغال شد، خردشان می‌کند، بعد روی زغال ها آب می ریزد و می گذارد در آفتاب تا خشک شوند.
زغال ها دو روزه خشک می شوند و دوباره بی‌بی، پشته‌ای از همتش را می برد بازار، تا نان، آذوقه و معاشش را بسازد. و چه مهربان هستند این مرواریدهای سیاه. بی‌بی مروارید در خانه پسرش زندگی می کند، خانه‌ای که کمی پایین‌تر از زمین کشاورزی از بین رفته و خانه ویران شده‌اش است.
عکس‌ها: فارس
61282
نظر شما