آینده سیاسی محمود احمدی نژاد/ سرنوشتی که کسی نمی داند چه می شود

محمود عزیزی: آینده سیاسی احمدی نژاد نه امروز که از همان آغاز دولت دومش به یک موضوع حاشیه ای جذاب برای خبرنگاران تبدیل شد. نه در ایران که در هر سفرش به نیویورک هم از میان مصاحبه های متعدد یک سوال هم درباره آینده سیاسی رئیس جمهور lمطرح می شد. سوالی که احمدی نژاد به آن پاسخ دقیقی نمی ماند و حداکثر  اشاره اش به تدریسش به عنوان استاد دانشگاه بود.

حاشیه ای که اصل شد

وقتی خانه نشینی 11 روزه رئیس جمهور در بهار سال 91 که احمدی نژاد خودش آن را «دور کاری» می خواند، رخ داد و احتمال استیضاح احمدی نژاد در بهارستان مطرح شد، بار دیگر این موضوع از حاشیه به اصل آمد و  سوال روز رسانه های منتقد رئیس جمهور شد. مدافعان  پارلمانی هم با خنده از کنار این مساله می گذشتند و آن را جدی نمی دانستند.

صریح ترین اظهار نظر خود رئیس جمهور درباره آینده سیاسی اش مربوط به سفر اخیرش به روسیه بود که در جمع گروهی از  نخبگان روسی درباره آینده کاری خود در ایران پس از پایان دوره ریاست جمهوری گفت: «ممکن است انسانی تاجر و سرمایه دار خوبی باشد، اما در سیاست نیز فعالیت داشته باشد و من می توانم در حوزه سیاسی فعال بمانم و البته در دانشگاه نیز تدریس کنم و اگر زنده باشیم در خدمت شما خواهم بود.»

دانشگاه گزینه اول

این عبارات یعنی اینکه رئیس جمهور ایران به عنوان یک فعال سیاسی حتما ادامه فعالیت خواهد داد و البته به یکی از علاقمندی هایش- تدریس در دانشگاه- هم بیشتر  خواهد رسید، همان طور که مهدی کلهر مشاور سابق احمدی نژاد هم در گفت وگویی که چندی با خبرآنلاین داشت تاکید کرد که «مطمئنم [رئیس جمهور] به برگشت به دانشگاه علاقمند است چون در این 8 سال، روزهای شنبه برای کار با دانشجویان دکترایش به دانشگاه می رفت.»

گزینه هایی که رد می شود

تاسیس یک حزب سیاسی، حضور در مجمع تشخیص مصلحت نظام، بازگشت به دانشگاه، ورود به پارلمان آینده و یا راه اندازی بنیادی همچون کاری که سید محمد خاتمی کرد گزینه های پیش روی رئیس جمهور دهم است. گزینه هایی که هر کدام را یکی یکی رد می شود و در نهایت به سوال اولیه درباره آینده احمدی نژاد می رسید. 

همچون خاتمی که عضویت در مجمع تشخیص را نپذیرفت،  ممکن است احمدی نژاد هم عضویت در شورایی که در دولت دهم  کمتر از تعداد انگشتان دست در جلسات آن شرکت کرد را نپذیرد تا از این طریق هم برای حامیانش همچنان مردمی بماند و هم امکان حضور مجددش در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 را فراهم کند.

راه اندازی بنیاد بهار گزینه دیگری است که در هفته های قبل برخی رسانه ها از  راه اندازی آن خبر داده بودند و مشایی چهره نزدیک به رئیس جمهور آن را رد کرد تا خیال خودش و  بقیه را راحت کند که یک تفاوت دولت خاتمی و احمدی نژاد در پایانش شکل بگیرد. احمدی نژاد به شیوه خاتمی اهل راه اندازی بنیاد نیست. شیوه او در ارتباط با مردم، روش سیاسی اش را از خاتمی جدا می کند.

 تشکیل یک حزب سیاسی هم موضوعی است که اگر چه احمدی نژاد قبل از ریاست جمهوری با حضور در جامعه اسلامی مهندسین تجربه اش کرده بود، اما براساس روحیات رئیس جمهور راه اندازی آن نیز کمی بعید به نظر می رسد. همچنان که در 4 سال اول دولت نهم بارها به احزاب تاخت و خیلی راحت بودجه احزاب را  وزارت کشور حذف کرد.

 یک امکان تازه

مشهور بودن احمدی نژاد در عرصه جهانی تنها امکانی است که رئیس جمهور دهم می تواند به آن بیندیشد. آن چنان که در همه 8 سال گذشته از اهمیت حضور ایران در مدیریت جهان سخن گفت. شاید همچون آنها که فکر نمی کردند احمدی نژاد از مقام شهردار یک شهر به ریاست جمهوری برسد، حضورش به عنوان یک ایرانی در صحنه مدیریت بین الملی هم یک خیال باشد که روزی محقق شود. البته شاید!

 اظهارنظرهای چهره های سیاسی در ماههای گذشته در خصوص  آینده سیاسی رئیس جمهور را در ادامه ببینید:

/27212