دلتنگی به خاطر دوری پیش می‌آید. و دوری از حرم حضرت رضا(ع) هم اینچنین است. اگرچه احساس عمومی ما ایرانی‌ها نسبت به آفتاب شرق ایران، وقتی اتفاق می‌افتد که دیدارها عقب می‌افتد. شاید برخی به فاصله اعتقادی نداشته باشند و شاید این یک تلقی جدید از دینداری باشد، اما شکل مردمی دینداری همان رسیدن، وصال و دست زدن است. واقعیت این است ما ایرانی‌ها موقعی دلمان آرام می‌گیرد که دستمان به ضریح برسد.
خوشبختانه پنجره‌ای مثل شعر و کلمه پیش ما هست و رفتن به سمت کلمات، درگیر شدن با واژه‌ها و ساختن مضمون‌های جدید و تازه یک جورهایی دلتنگی‌هایی از این دست را تسکین می‌دهد.
یقینا بنای شعر هم بر همین دلتنگی‌ها گذاشته شده است، و نیز بر این که جهان را با شاعر سازگارتر کند. غربت، دوری و مهجوری از ناسازگاری‌هاست و شعر آن را سازگارتر می‌کند.
به لحاظ موضوعی یک شعر درباره حضرت رضا(ع) داشته‌ام ولی به لحاظ مضمونی هر کاری که حس دلتنگی را دارد، به نوعی متعلق به ایشان است. مثل همین قطعاتی که اخیراً به شکل آواز خوانده شد و گزینشی است از مجموعه «از تو دورم».
چون پاره سنگی
عاشقم به گنجشکی هراسان
هر بار نومید بر می‌گردم به خاک
بر می‌گردم به خویش
جدا شده از نخ نگاهم
چون بادکنک
در همه کلمات حس مهجور بودن، دور بودن و فاصله وجود دارد.
اساساً در 70 درصد از مضمون‌های شاعرانه و عاشقانه من این فاصله نمود دارد که البته جنس این فاصله معنوی است.
البته شاید به خاطر پرداختن به موضوعات اجتماعی که ذیل عنوان حرکت‌های انقلابی و نشات گرفته از سال ۵۷ تعریف می‌شود مثلا شعر برای شهید یک شعر مذهبی حساب می‌شود اگر بر این مبنا باشد به نظرم یکی از موضوعات شاعری مذهب است البته برای کسی که به آن حساسیت دارد و باور دارد مشکلات روحی و اجتماعی بشر با پرداختن به مذهب حل می‌شود. من با اینکه شاعر فقط به موضوع مذهب توجه کند و در شعرش مذهب را موضوع کند مخالف بوده‌ام. مذهب بایست داخل روح شاعر شود. شاعر باید مذهبی باشد. شاعر اگر مذهبی باشد اگر از عشق هم حرف بزند شعر او مذهبی خواهد شد.
...با این حال دعوت برای حضور در بارگاه رضوی برایم بی‌نهایت لذت‌بخش است، البته این دعوت گاهی دلی است و به دل الهام می‌شود و جنس آن متفاوت است و گاهی بر مبنای همان اصطلاح عوام است و اینکه طلبیده شدی.
دوست دارم که به طلبیده شدن برای زیارت اعتقاد داشته باشم. اگرچه فکر نمی‌کنم امام برای پذیرش آدم‌ها گزینش و کنکور بگذارد. فکر می‌کنم این دعوت عام اولیاء همیشه هست. این دعوت‌ها در متن زندگی‌های ما همیشه ساری و جاری است و اصلاً مگر می‌شود اولیاء الهی گاهی دعوت کنند، گاهی نکنند، این بازی‌ها کار ماست و بیشتر مشکل از گیرنده‌های ماست که این دعوت را نمی‌گیریم.
نظر شما