هفته نامه اکونومیست در تحلیلی در مورد ظهور ترکیه به عنوان یک قدرت در جهان نوشته است:
«در اکثر سال‌های پس از جنگ ترکیه در قرن 19، این کشور با رشد اقتصادی آشفته، افزایش تورم و ورشکستگی مقطعی بانک‌ها مواجه بود.
امروز تورم در ترکیه به پائین ترین حد خود رسیده، جایگاه بانک‌ها در این کشور تثبیت شده و ترکیه سریعترین رشد اقتصادی در باشگاه کشورهای ثروتمند جهان (OECD) را تجربه کرده است.
به دلیل فقدان منابع کافی، این رشد سریع اقتصادی ترکیه بازتاب قدرت بنیادین این کشور به ویژه تولید و ساخت و ساز بوده است. ترکیه هم اکنون به یک کشور سازنده لوازم خانگی، خودرو، کفش، تلویزیون و دی وی دی پلیر تبدیل شده است. می‌توان از ترکیه به عنوان "چین اروپا" یاد کرد.
ترکیه در سیاست خارجی نیز مدت‌هاست که فعال عمل می‌کند. این کشور یک عضو ناتو است و از ارتشی بزرگ و قوی برخوردار است و به نوعی همیشه خاکریز غرب بوده است. ترکیه و نروژ تنها عضو ناتو هستند که با شوروی سابق مرز داشته‌اند.
موضع حامی غرب ترکیه منجر به این شده بود که این کشور نسبت به همسایگانش بی‌توجه باشد، اما در این راستا نیز دگرگونی‌هایی ایجاد شده است. ترکیه که پشتوانه اقتصادی قوی دارد، به یک بازیگر فعال و موثر در دیپلماسی خاورمیانه، حوزه بالکان و حتی آفریقا تبدیل شده است. با این حال همیشه در راستای فعالیت‌های دیپلماتیک خود در این مناطق، رضایت هم پیمانانش را برآورده نکرده است. در عمل، ترکیه به یک غول دیپلماتیک محلی تبدیل شده است.
شما ممکن است تصور کنید که قدرت‌های غرب از این نوع پیشرفت‌های ترکیه استقبال کنند. با این حال یک ترکیه قوی و مُرفه باعث بروز نگرانی در میان برخی کشورها شده است. اروپایی‌ها نگران چشم انداز مطرح شدن جدی درخواست پذیرش ترکیه به عنوان یک عضو اتحادیه اروپا هستند. آمریکا نیز اخیرا از سیاست خارجی ترکیه ناراضی بوده است. منتقدان در غرب این موضوع را مطرح کرده‌اند که ترکیه گرایش بیشتری به بنیادگرایی اسلامی داشته تا اصول غربی. البته به نظر می‌رسد این قضاوت اشتباه است. هرچه افراد بیشتری در غرب بر ارائه این قضاوت اصرار داشته باشند، آنها فرصت بیشتری را در روند از دست دادن ترکیه از دست می‌دهند.
در زمینه سیاست خارجی نیز دولت رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه، به طور کامل در راستای همبستگی بیشتر با مسلمانان و کشورهای اسلامی گام برداشته است. ترکیه با تحریم‌ها علیه ایران مخالفت کرده است و روابط بسیار نزدیکی با این کشور دارد. این در حالی است که روابطش با اسرائیل نیز به شدت تیره و تار است.
دولت ترکیه در حال انجام آن چیزهایی است که دموکراسی‌های دیگر انجام می‌دهند؛ انعکاس دیدگاه‌های مردم. اکثر مسلمانان جهان معتقدند که با فلسطینی‌ها رفتار مناسبی نمی‌شود.
در مورد عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا، اروپایی‌ها نگران هستند. مذاکرات در این راستا بیش از پنج سال است که به طور رسمی در جریان بوده است. تاکنون هیچ کشوری که با این مدت مذاکره برای عضویت مواجه بوده، برای عضویت ناکام نمانده است، اما رهبران آلمان، فرانسه، اتریش و هلند با پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا مخالفت کرده‌اند. با این حال اگر اتحادیه اروپا ترکیه را نپذیرد، از سریعترین اقتصاد در همسایگی خود محروم خواهد شد و همچنین امید برای افزایش نفوذ در شرق خود را از دست خواهد داد.
در زمانی که اکثر اروپایی‌ها نگران این هستند که مورد بی‌توجهی در عرصه جهان قرار بگیرند، این یک اشتباه بزرگ است که ترکیه را از دست بدهند. بهانه‌ای که برخی از اروپایی‌ها در مورد ترکیه می‌آورند، این است که این کشور در واقع غربی نیست و گرایشش به غرب در حال کمتر شدن است.
اتحادیه اروپا باید هر چه سریعتر در راستای پذیرفتن عضویت ترکیه گام بردارد، چون این موضوع به نفع اروپاست. ترکیه هم اکنون در یک مسیر درست حرکت می‌کند. ترکیه نمونه یک کشور در دنیای اسلام با یک دموکراسی درخشان و همچنین با حاکمیت قانون و یک اقتصاد بازار آزاد شکوفا و پررونق است.
این سوال مطرح است که آیا آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها آماده پذیرش ترکیه به عنوان یک دموکراسی مسلمان با فرهنگ متفاوت اما متعهد به لیبرالیسم اقتصادی و سیاسی هستند؟»
نظر شما