او با این که با گروه اول به خط پایان رسید اما مدالی نصیبش نشد.سهرابی که بعداز ضیافت شام سفارت ایران آلرژی گرفته،تا قبل از مسابقه جاده از دارو استفاده می کرد.این قضیه او را حسابی کلافه کرده بود.خودش می گوید:«سه روز بعداز ضیافت شام،من درگیر بیمارستان هستم.کارم شده سرم و آمپول زدن.قبل از مسابقه جاده هم آخرین آمپولم را زدم.به خاطر بیماری ام هم دو روز تمرین نکردم.همین مساله روی کارم تاثیر گذاشت .آنها می خواستند به طلایی ها هدیه دهند ما را هم سیاهی لشکرمراسم کردند.»
او در مسابقه دور امتیازی تا دور 80 نفر اول بود اما به خاطر ترکیدن لاستیک چرخش و تعویض آن متوقف شد و از گروه عقب افتاد.همین توقف طلا را از او گرفت تا سهرابی در این مورد بگوید:«شانس من است.در دور امتیازی به خاطر شکسته شدن طوقه وترکیدن لاستیک از گروه عقب افتادم ومدال طلا را از دست دادم.بد شانسی است.در جاده هم که مریض بودم.»او حالا نگران مسابقه های قهرمانی آسیای پیست است:«ما یک ماه دیگر مسابقه های قهرمانی آسیا را داریم.اما معلوم نیست که کجا باید تمرین کنیم.در کدام پیست. مشکل پیست مهمترین مشکل ماست که 13 - 14 سالی از آن می گوییم اما کو گوش شنوا. در این شرایط همین برنز هم از سرشان زیاد است.»
دوچرخه سوار زنجانی که برای داشتن پیست چوبی در تهران خیلی ناامید است ادامه می دهد:«بالاخره سازمان اگر در سال های آینده از پیست مدال بخواهد ،باید پیست چوبی بسازد.وگرنه باید دوچرخه سواری پیست را تعطیل کند.البته من فکر می کنم با این شرایط که پیش می رود ،پیست چوبی به نوه ،نتیجه های ما برسد.در حالی که چین یکساله پیست چوبی می زند.اما سطح دو چرخه سواری اش از ایران هم پایین تر است.» او از توجه زیاد به فوتبال و بی توجهی به بقیه ورزش ها دل پری دارد:«وقتی قرار به سرمایه گذاری باشد همه فوتبال را می بینند اما به وقت مدال همه از ورزش های غیر از فوتبال توقع دارند.»
نظر شما