هیچ‌چیز جای پرده سینما را نمی‌گیرد

وحید موسائیان یکی از معدود کارگردانان سینمای ایران است که همچنان عقیده دارد فیلم‌های فرهنگی نیاز جامعه هستند و بی‌توجه به المان مهم و تأثیرگذاری چون جذب مخاطب به هر قیمت، همچنان به سینمای مورد علاقه خود می‌پردازد. او مدت‌هاست که درگیر ساخت مستند «سمفونی ایران» است. به همین مناسبت با او تماس گرفتیم.

سلام آقای موسائیان، چه خبر؟
من نزدیک دو سال است که درگیر یک پروژه مستند هستم به اسم «سمفونی ایران» و اکنون در مرحله اجرای موسیقی آن قرار داریم. آهنگسازی و رهبری ارکستر را در این مستند آقای فریدون شهبازیان بر عهده دارند. موسیقی این مستند بسیار پیچیده است و تعداد زیادی از نوازندگان محلی برای اجرای این سمفونی باید به تهران بیایند.

در این دو سال به غیر از این مستند مشغول انجام کار دیگری هم بودید؟
به هیچ کار دیگری نپرداختم و در واقع فرصت این کار را نداشتم. تمام این دو سال به تحقیق و سفر گذشت. می‌توانم بگویم در این مدت به همه ایران سرک کشیدیم. این مستند تا امروز به اندازه چند فیلم سینمایی از من انرژی گرفته است. فعلاً دچار مشکل در زمینه تأمین منابع مالی پروژه هستیم که با مرتفع شدن آن سعی‌مان بر این است تا شهریور ماه کار را به سرانجام برسانیم.

در این مدت هیچ پروژه سینمایی به شما پیشنهاد نشد؟
در این مدت دو فیلمنامه سینمایی هم نوشتم و آنها را به دو جا ارائه دادم که خوشبختانه مورد پسند قرار گرفت اما پروژه «سمفونی ایران» به قدری فکرم را مشغول خود کرده است که ترجیح دادم پس از پایان ساخت این مستند به سراغ دیگر کارها بروم.
 
در‌خصوص برنامه اکران فیلم‌های مستند بلند در سینماها چه نظری دارید؟ به این قضیه خوشبین هستید؟
اگر این اکران‌ها یک متولی ثابت مثل «مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی» را به دنبال خود داشته باشد قطعاً به استمرار و تداوم‌شان بیشتر می‌توان امیدوار بود.

از فیلم‌های اکران نشده‌تان چه خبر؟
دو فیلم «خانه روشن» و «تنهایی باد» فعلاً پشت درهای اکران منتظر هستند که متأسفانه سه چهار سال پس از ساخته شدن‌ هنوز مجالی برای اکران‌شان مهیا نشده است. برای اکران این فیلم‌ها خیلی تلاش کردیم اما به هیچ نتیجه‌ای نرسیدیم.

بسیاری از صاحبان فیلم‌هایی که پشت در اکران مانده‌اند تنها چاره را در گذشتن از اکران و ارائه فیلم در شبکه‌های نمایش خانگی دیده‌اند. در این‌‌باره چه نظری دارید؟
این کار فقط به سینما ضربه می‌زند. اگر قرار باشد این کار باب شود و به عنوان تنها راه حل به آن نگاه شود اشتیاق فیلم ساختن و فیلم دیدن را توأمان از بین می‌برد. هیچ‌چیز نمی‌تواند جای مدیوم سینما و پرده آن را بگیرد.