یکی از پادشاهان قرون وسطی در این قرن؟

پایگاه اینترنتی گلوبال ریسرچ در مقاله‌ای به قلم "شرود راس" به توصیف وضعیت اقتصادی حال حاضر آمریکا پرداخته و رواج فقر در این کشور را همانند شیوع بیماری واگیردار سریع و پرشتاب عنوان کرد.

در این گزارش آمده است: گسترش فقر در آمریکا به علت تنبلی و بی‌دست‌و‌پایی مردم آمریکا نیست بلکه به علت خیانتی است که هم از جانب کارفرمایان به سبب عدم ذره‌ای وفاداری به کارکنان و هم از جانب دولتمردان به سبب دروغ‌های بسیار درباره جنگ‌های پرهزینه در حق آنها شده است.

راس شهر کمدن را که روزی یکی از مراکز صنعتی قابل توجه در آمریکا بوده است، نماد فروپاشی پساصنعتی در آمریکا دانست و افزود: 70 درصد دانش‌آموزان دبیرستانی این شهر به علت آمار 30 درصدی بیکاری از مدرسه اخراج شده‌اند و شهر مملو از آدم‌های بیکار است. وی همچنین آمار فحشا، تجارت مواد مخدر و جرائم خشونت‌آمیز مسلحانه را بسیار بالا توصیف و اعلام کرد:

کمدن بالاترین آمار جرائم را در سال 2009 داشته است. یعنی در هر هزار نفر 2 هزار و 333 جرم اتفاق می‌افتد، در حالی که متوسط آمار ملی 455 جرم در هر هزار نفر است.

این گزارش در ادامه با اشاره به نرخ فقر در شهرهای مختلف آمریکا نرخ فقر در کمدن را 52 درصد اعلام کرد، یعنی بیش از نیمی از ساکنان این شهر در فقر زندگی می‌کنند تا جایی که کمدن در سال 2006 چهارمین شهر آمریکا بوده است که با جمعیت زیر 250 هزار نفر 35.6 درصد از جمعیتش در فقر به سر می‌برند.

پس از آن برونزویل با 40.6 درصد و کالج استیشن با 37.3 درصد، ادینبورگ در با 35.4 درصد در ایالت تگزاس، بلومینگتون با 34.7 درصد در ایندیانا، فلینت با 34.1 درصد، کالامازو با 33.4 درصد در میشیگان، فلورنس گراهام با 33 درصد در لس آنجلس کانتری، گری با 32.8 و مونسی با 32.6 در ایندیانا به ترتیب در رتبه های بعدی قرار دارند.

راس ادامه داد: نرخ فقر در اکثر شهرها به همین منوال است. دیترویت با 32.5 درصد، بوفالو با 29.9 درصد، سینسیناتی با 27.8 درصد، کلولند با 27 درصد، میامی با 26.9 درصد، سنت لویس با 26.8 درصد، ال پاسو با 26.4 درصد، میلواکی با 26.2 درصد، فیلادلفیا با 25.1 درصد و نیوآرک با 24.2 درصد10 شهری هستند که بالاترین نرخ فقر را دارند. 

این تحلیلگر سیاسی نرخ بالای فقر را ناشی از بیکاری ساختاری دائمی دانست و گفت: طبق آماری که روزنامه واشنگتن پست در ماه ژانویه اعلام کرد؛ سیاه‌پوستان بیش از سایرین از فقر رنج می‌برند. مثلا نرخ بیکاری سیاهان در ایالت میشیگان که مهد مشاغل صنعت خودروسازی است به 27 درصد رسیده است. همچنین نرخ بیکاری سیاه‌پوستان در ایالات آلاباما، ایلینویز، ‌اوهایو و کارولینای جنوبی به 20 درصد می‌رسد.

راس خاطرنشان کرد: اگرچه قرارداد مدیریت پروژه‌های کاری جدید در کمال ناامیدی 8 میلیون فرصت شغلی جدید ایجاد کرد، امروز خبری از آنها نیست. زیان‌های اقتصادی، نرخ فقر 34 درصدی کودکان سیاه پوست در سال 2008 را به 50 درصد در سال 2010 رسانده است. در حالی که آمارها از مشکلات شهروندان آفریقایی- آمریکایی حکایت دارد، اکثریت بیکاران در آمریکا قفقازی‌ها هستند و نرخ واقعی بیکاری در آمریکا که از سوی واشنگتن 10 درصد اعلام شده، 20 درصد است.

وی آمار بالای جرائم در شهرهای با نرخ بیکاری بالا را تصادفی ندانسته و با اشاره به آمار FBI در سال 2009 دیترویت را که بالاترین نرخ بیکاری را دارد، با بالاترین نرخ جرائم در حدود 19.67 درصد در هر هزار نفر حائز رتبه اول می‌داند و سایر شهرها نظیر ممفیس 18.06 درصد، اکلند 16.79 درصد، بالتیمور 15.13 درصد، بوفالو 14.59 درصد، کلولند 13.95 درصد، کانزاس سیتی 13 درصد، استاکتون 12.67 درصد، واشنگتن دی سی 12.65 درصد و فیلادلفیا 12.38 درصد در رتبه‌های بعدی اعلام می‌کند.

این مقاله‌نویس با اشاره به اینکه جمعیت زندانیان آمریکا در حال حاضر 2.3 میلیون نفر است، نوشت: این در حالی‌ست که مشکلات اقتصادی در این کشور هر روز بیشتر از پیش گریبان مردم را می‌گیرد، به طوری که گفته شده ایالت کالیفرنیا به تنهایی20 میلیارد دلار کمبود بودجه دارد.

راس در پایان مقاله خود با طرح این پرسش که دلیل این همه بدبختی چیست؟ علت آن را در این حقیقت یافت که اوباما نیز مثل روسای پیشین آمریکا و حتی بدتر از پادشاهان قرون وسطی بیش از آنکه به فکر مدیریت قلمرو جغرافیایی خود باشد، به گسترش آن می‌اندیشد و افزود: از هر دلار مالیات اخذ شده در آمریکا، 52 سنت صرف هزینه‌های جنگ می‌شود. چندین نسل است این وضعیت در آمریکا وجود دارد. حتی پیش از جنگ عراق و افغانستان این وضعیت در زمان جنگ ویتنام هم وجود داشت.

 حتی در آن زمان یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری گفت: "به ازای هر بمبی که در ویتنام فرود می‌آید، یک خانه در آمریکا بر اثر غفلت ویران می‌شود" اما در کمال تاسف ریچارد نیکسون در انتخابات پیروز شد. واضح است آمریکایی‌ها امروز هم در انتخابات اخیر دقیقا همانند انتخابات سال 1972 این واقعیت را که جنگ بیماری اصلی آمریکاست، نمی‌فهمند.

 آنها نمی‌فهمند با قربانی کردن فرزندان خود در قربانگاه‌های صنعتی ـ نظامی ‌چگونه مزارع فقر را آبیاری می‌کنند! نوجوانان آمریکا برای ادامه زندگی دو راه بیشتر ندارند یا باید به فروش مواد مخدر رو آورند یا وارد ارتش شوند.

161/ن