بابک پورعالی: روی سجاده نماز مشغول عبادت و راز و نیاز بود که مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفت. سر بر خاک نهاد، زیر لب زمزمه کرد، چشمانش به آسمان خیره ماند و لب از حرکت باز ایستاد. آری. پهلوان اسماعیل اعلمی اینچنین در بیست و سه سالگی سالگی به درجه رفیع شهادت نائل شد.
خداوند فرزند پنجم قدرت اله اعلمی و حمیده شیخ جباری را در بیست و یکمین روز از شهریور ماه سال یک هزار و سیصد و سی و نه، مصادف با روز عید قربان به آنها هدیه داده بود. به همین خاطر هم نامش را اسماعیل گذاشتند. پدر و مادر آن روز نمی‌دانستند روزی اسماعیل آنها هم به قربانگاه می رود و در راه عشق به معبود قربانی می شود.
کودک آرام آن روزها، بعدها به یک جوان پرشور بدل شد و در کنار تحصیل، به رشته وزنه برداری روی آورد. پیشرفتش در وزنه برداری خیره کننده بود، به طوریکه در بیست سالگی عنوان قهرمانی کشور را به دست آورد. او این موفقیت را یک بار دیگر هم تکرار کرد و حتی در تورنمنت بین المللی آلمان شرقی هم یکی از نفرات شاخص بود. در اوج روزهای موفقیت و مدال آوری بود که دوبنده وزنه برداری را کنار گذاشت و برای دفاع از خاک وطن لباس رزم پوشید. کلکسیون مدال های اسماعیل، تنها یک مدال شجاعت و شهادت کم داشت که آن را نیز برای همیشه بر گردن آویخت و ماندگار شد.
این شهید همام در وصیت نامه اش خطاب به ورزشکاران می نویسد: «اینجانب به عنوان ورزشکار در سطح کشور به ورزشکاران اسلام توصیه می کنم که آن غل و بندها و اسارت های قلبی را بگسسته و فقط با اتکای به خدا و نیروی ایمان و سرمشق قرار دادن اسدالله الغالب علی (ع) در میدان های مسابقه که بدون شک می تواند در صدور انقلاب و شناساندن انقلاب و اسلام خیلی موثر باشد به مبارزه پرداخته تا اسم این از خدا بی خبران و کافران را از صحنه ورزش دنیا محو کنیم. بار الها خودت به ورزشکاران ما نیرویی عطا کن که به واسطه آن بر این سلطه گران شرق و غرب چیره گشته و دل های ورزشکاران ما را همواره بیدار نگهدار و یک لحظه آن ها را به حال خود نگذار.»
پیکر مطهر پهلوان شهید اسماعیل اعلمی، 16 روز پس از خبر شهادت، به زادگاهش انتقال یافت و در گلزای شهدای بهشت فاطمه (س) اردبیل به خاک سپرده شد. سال گذشته در همین روزها از کتاب زندگینامه شهید اسماعیل اعلمی رونمایی شد؛ کتابی با عنوان «بادهای موافق از سرزمین آشنا می وزد». روحش شاد و راهش مستدام
256 251
نظر شما