تماشای انبوه اتومبیل های دانشجویان که جلوی پارکینگ های آپارتمان ها سد معبر کرده اند با منظره زشتی از پارک های دوبله و گاه سوبله که با بی اعتنایی پلیس راهنمایی و رانندگی که هر از گاهی گذارش به این کوچه می افتد همراه است. در کنارش انبوه جوانانی که توی کوچه و روی اتومبیل های مردم صبحانه می خورند . بلند بلند می خندند ، شوخی می کنند و گاهی هم فحش می دهند و دعوا می کنند.
همه این ها را می گذارم کنار فیلمی که از فحاشی یک نماینده مجلس ،یک رئیس بیمارستان ،یک سخنران ، یک........... و با خودم فکر می کنم در مملکت ما چه اتفاقی افتاده است؟ چه چیز با ارزشی گم شده؟ در بین نخبگان ( البته اگر بشود اسمش را نخبه گذاشت)ما چه چیزی از بین رفته است؟
در این دانشگاهها و دانشکده ها و موسسات علمی و پرورشی که به تولید انبوه کاردان و کارشناس و دکتر و مهندس مشغولند و از بینشان رئیس و وکیل ونماینده و وزیر بیرون می آید چه چیزی ناقص است که خروجی آنها در عرصه بروز تخصص ،چیزی جز بی اخلاقی، بی تعهدی و بی مسئولیتی نیست؟
پنج شنبه ها که از پنجره آپارتمانم به بیرون نگاه می کنم تنها یک کوچه بی نظم و شلوغ و بلبشو نمی بینم ؛از این پنجره به عمق فاجعه ای می نگرم که بی اخلاقی و بی مسئولیتی برای جامعه ما به ارمغان آورده است.
گاه فکر می کنم مراکز آموزشی ما از هر قسم و نوع باید به جای انبوه واحدهای بی مصرفی که ارائه می دهند به شرط گیر آوردن استاد واجد شرایط ،چند واحد اجباری با عنوان "چگونه انسان باشیم"، "چگونه مسئولیت بپذیریم"، "چگونه حقوق دیگران را رعایت کنیم" و" چگونه به هم احترام بگذاریم " را جایگزین کنند.
بی شک این موارد درسی بسیار بیشتر از یک تخصص با پول خریده و بی مصرف که تنها توقعات اجتماعی یک فرد را بالا می برد لا اقل برای خود فرد و جامعه کوچک اطرافش کار برد دارد.
جامعه امروز ما با مشکلات اقتصادی فراوانی دست به گریبان است . مشکلاتی که باعث می شود افراد در شرایط دشوار خود بسیاری از فضایل اخلاقی را زیر پا بگذارند . در این شرایط تنها کسانی که از فرهنگ و انسانیت بهره بیشتری برده اند می توانند نظم اجتماعی جامعه را حفظ کنند و متاسفانه به دلایل مختلف روز به روز از تعداد این افراد در جامعه ما به نحو چشمگیری کاسته می شودو جایشان با افرادی پر می شوند که بلندند خوب داد بزنند ،خوب فحش بدهند و خوب اتومبیل از نفس افتاده فرهنگ ایرانی را به ته دره سقوط هل بدهند.
۴۶
نظر شما