فهیمه حسن‌میری: با وجود این که ممکن است تصور شود دوره ترکه زدن و فلک کردن محصلان به سر رسیده و دانش‌آموزان امروزی با اینگونه مسائل درگیر نیستند و از تنبیه بدنی در مدارس خبری نیست، هنوز هم خبرهای وحشتناکی از انواع تنبیه‌ها و اهانت‌ها به دانش‌آموزان به گوش می‌رسد.
این در حالی است که در قانون به صراحت بر منع تنبیه بدنی دانش‌آموزان در مدارس تاکید شده و بر اساس آیین‌نامه آموزش و پرورش هرگونه تنبیه بدنی، اهانت و تعیین تکالیف درسی به منظور تنبیه دانش‌آموزان، ممنوع اعلام شده است. در فصل پنجم و ششم این آیین‌نامه که مسایل انضباطی و تشویقی را مطرح می‌کند، طی مواد 68 تا 85 به مساله تنبیه پرداخته شده و در ماده 76 درباره ممنوعیت تنبیه بدنی، خصوصا در دوران دبستان به شدت تذکر داده شده است. در مقابل این ممنوعیت‌ها، تکلیف معلمان در مواجهه با دانش‌آموزان خاطی هم مشخص شده به طوری که بر اساس همین ضوابط، روشهای تنبیه مورد تایید آموزش و پرورش، تذکر و اخطار شفاهی، تغییر کلاس، اطلاع والدین، اخراج موقت با اطلاع ولی دانش‌آموز به مدت حداکثر 3 روز و درنهایت انتقال به مدرسه دیگر عنوان شده و همانطور که مشاهده میشود در هیچ جا نامی از تنبیه بدنی آورده نشده است.
با این حال و با وجود آن که تنبیه بدنی در نظام آموزشی ایران جایگاهی ندارد، آنچه مشاهده میشود خلاف این است. از موارد تنبیه و اهانتی که آثار ماندگاری بر جسم دانش‌آموز نداشته، گزارش داده نشده و در رسانه‌ها مطرح نمیشود که بگذریم، آمار تنبیهاتی که اثرات غیر قابل جبرانی بر روح و جسم دانش‌آموزان باقی میگذارد و منجر به شکایت والدین دانش‌آموزان میشود کم نیست.
با این که واضح است که چنین مواردی را نمیشود به همه معلمان و مدارس تعمیم داد، اما حتی همین مقدار موجود هم نگران‌‌کننده است و نباید به سادگی از کنارشان گذشت. موارد مشاهده شده در این زمینه، لزوم آموزش روشهای برخورد با دانش‌آموزان خاطی به معلمان را نشان می‌دهد و در کنار آن برخورد قاطع با معلمان متخلف و آشنایی خانواده‌ها و دانش‌آموزان با حقوق خود برای شکایت و پیگیری از هر نوع تنبیه بدنی، سبب خواهد شد کمتر شاهد چنین خبرهای ناگواری در صفحه‌های حوادث روزنامه‌ها و مجلات باشیم.
4244
نظر شما