ابوالفضل کریمی: سیستم آدرس‌دهی فعلی اینترنت در دهه 1980 راه‌اندازی شد که در آن حداکثر امکان اختصاص 4.1 میلیارد آدرس مجزا وجود داشت.
به گزارش دیلی‌میل سازندگان اولیه وب در ابتدا تصور می‌کردند سیستم ارتباطی آن‌ها فقط برای اهداف علمی و دانشگاهی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و به همین دلیل هیچ‌گاه فکرش را هم نمی‌کردند روزی دنیا با کمبود آدرس‌های اینترنتی روبه رو شود. اما روند استفاده از اینترنت آن‌قدر گسترش پیدا کرد تا این که در نهایت امروز تمام آدرس‌های پروتکل اینترنتی نسخه 4 به پایان رسید و به این ترتیب باید پروتکل اینترنتی نسخه 6 را به جای آن جایگزین کرد.
آدرس‌های IP درست مانند شماره تلفن عمل می‌کنند و به کاربران اینترنت این اطمینان را می‌دهد که سایت‌های مورد نظر خود را پیدا کنند و هم‌چنین ای‌میل‌های آن‌ها به مقصد اصلی خود برسند.
یکی از مراجع سطح بالا که آدرس‌های اینترنتی را مدیریت می‌کند آخرین آدرس‌های باقی مانده را بین متقاضیان توزیع می‌کند.
مرجع شماره‌های اینترنتی واگذار شده (Internet Assigned Numbers Authority) که مدیریت سطح بالای این سیستم را بر عهده دارد، دیروز کنفرانسی را در میامی برگزار کرد و به گفته یکی از اشخاص قرار است آخرین پنج دسته ( بلاک) آدرس‌های آی‌پی باقی‌مانده بعد از این کنفرانس توزیع شود.
این بلاک‌ها که هر کدام شامل 16.8 میلیون آدرس بودند بین دفترخانه‌های محلی توزیع خواهد شد. این بدان معناست که گروه‌های منطقه‌ای دارای آدرس‌های آی‌پی برای توزیع در بین سایت‌ها و فراهم کنندگان سرویس‌های اینترنتی خواهند بود تا این که در نهایت این آدرس‌ها نیز به پایان برسند.
مهندسان سال‌هاست که از پایان یافتن آدرس‌های آی‌پی آگاهی دارند. به همین دلیل سایت‌ها و فراهم کنندگان سرویس اینترنتی در این مدت سرگرم آزمایش فناوری جدیدی بودند که امکان اختصاص دادن آدرس‌های بسیار بیش‌تری را به کاربران اینترنتی داشته باشد.
اما متاسفانه روند جایگزینی فناوری جدید در این مدت به کندی پیش رفته است. عده از کارشناسان معتقدند شاید پایان یافتن آدرس‌های آی‌پی نسخه 4، فشار روی این شرکت‌ها برای استفاده از فناوری جدید بیش‌تر کند.
در حال حاضر فقط 2 درصد از سایت‌ها از پروتکل اینترنتی نسخه 6 پشتیبانی می‌کنند که التبه بسیاری از آن‌ها نیز سایت‌های پر بیننده مانند گوگل و فیس‌بوک هستند.
به محض آن‌که آدرس‌های IPv4 شرکت‌های فراهم‌کننده اینترنت به پایان برسد، آن‌ها مجبورند از نسخه IPv6 استفاده کنند. در اصل IPv4 و IPv6 زبان‌های متفاوتی هستند. اگرچه تاکنون فناوری‌های ترجمه مختلفی طراحی و ارائه شده‌اند اما روی هیچ کدام در مقیاس بزرگ آزمایش انجام نشده است.
50132
نظر شما