به گزارش خبرآنلاین، دکتر محمد مسجدجامعی درباره اهمیت توافق میان ایران و ابوظبی گفت: اخیراً ارتباط‌هایی وجود داشته و دارد، اگرچه تفصیل آن روشن نیست. در شرائط کنونی مهم اصل این ارتباط است که از جانب اماراتی‌ها آغاز شده است. این جریان بیش از آنکه یک حرکت سیاسی باشد، نشان دهنده تغییری بزرگ در رویکرد سال‌های اخیر آنها است. آنان پس از انقلاب‌های عربی به نوعی «خودگم‌کردگی» رسیدند. به بهانه مخالفت با اخوان‌المسلمین در کمتر نقطه‌ای بود که دخالت نکرده باشند. از جیبوتی و سومالی گرفته تا سودان و تمامی کشورهای شمال افریقا و حتی در تجمع‌های اسلامی موجود در اروپا. تجمع‌هایی که از جانب دولت‌های میزبان به رسمیت شناخته شده بود. آنها متأسفانه سیاست خصمانه‌ای در قبال ایران در سالیان اخیر داشتند و از مهمترین حامیان حمله نظامی به ایران و بلکه کشیدن جنگ، به داخل کشور بودند و می‌بینیم که این رویکرد توسعه‌طلبانه، در تمامی جبهه‌ها وجود داشت.
سفیر سابق کشورمان درباره مواضع تازه اماراتی ها نیز اظهار داشت: اینکه امارات یمن را ترک می‌کند و صریحاً می‌گوید از نظر آنها جنگ یمن به پایان رسیده و به دنبال راه‌حلّی سیاسی هستند و یا در سودان صریحاً از گفتگوی میان معارضان و قدرت‌بدستان نظامی حمایت می‌کند، - در حالیکه قبلاً صرفاً از نظامی‌ها پشتیبانی می‌کرد – و یا با ایران تماس می‌گیرد، نشان دهنده یک تغییر بزرگ است و به دلائل فراوانی این جریان ادامه خواهد یافت. همچنانکه آنان و سعودیان از دخالت در امور داخلی الجزائر و پس از اعتراضات خیابانی، باز ایستادند. معترضان صریحاً از این دو خواستند از دخالت باز ایستند.
مسجدجامعی درباره تاثیر چرخش امارات بر معادلات منطقه ای نیز گفت: این تحول به نوعی دیگر در کل شیخ‌نشین‌ها و حتی عربستان هم اتفاق افتاده است و حوادث دوسه‌ماه اخیر خلیج فارس را که ایران کانون آن بود، در این میان دارای بیشترین اهمیت است. علیرغم این همه تا آنجا که به معادلات منطقه بازمی‌گردد، این ارتباط‌ها را تأثیر کوتاه‌مدت چندانی نیست. هم‌اکنون رقابت ایران و امریکا و تا حدودی انگلیس و اروپائیان است که به وضعیت موجود شکل می‌دهد، جریانی که تا مدت‌ها ادامه خواهد یافت.
این کارشناس درباره اینکه چرا امارات راهش را از عربستان جدا کرد به خبرآنلاین گفت: اصولاً شیخ‌نشین‌ها و عربستان هریک شرائط و منافع و مصالح خود را دارند. این منافع اگرچه در مواردی در یک راستا است، اما عموماً چنین نیست. مضافاً که اشتراک منافع بیش از آنکه از واقعیت‌ها ناشی شود، عمدتاً متأثر از تصمیم‌های قدرت‌بدستان و امیران است. اساساً در این کشورها سیاست از متن واقعیت‌ها و نهادها و ساختارهای طبیعی جامعه برنمی‌آید، عمدتاً توسط حاکمان است که تعیین می‌شود، چرا که به دلیل فقر تاریخی، چنین نهادهایی یا وجود ندارد و یا بسیار ضعیف است که البته کویت تا حدودی استثناء است.
وی تصریح کرد: مضافاً که امارات و عربستان اختلاف مرزی سابقه‌دار و مهمی بر سر منطقه وسیع «بریمی» دارند که انباشته از نفت است. لذا باید سؤال معکوس شود و اینکه چرا قبلاً همکاری می‌کردند و نه اینکه چرا از یکدیگر فاصله گرفته‌اند. بهرحال همکاری قبلی عمدتاً ناشی از دیدگاه‌های مشترک دو ولیعهد، و بهتر است بگوییم ایده‌آل‌های فراتر از ظرفیت آن دو، و تهدیدهایی بود که از قدرت یافتن اخوان‌المسلمین و هم‌اندیشان‌شان احساس می‌کردند. در این میان مصر اهمیت فراوانی داشت و اینکه این کشور به لحاظ سیاسی همراستای با عربستان و امارات باشد و به لحاظ اجتماعی و درونی ثبات لازم را داشته باشد. بی‌ثباتی مصر از نظر آنها به معنای بی‌ثباتی تمامی اعراب و خود آنها است.
مشروح این گفت و گو را ایــــنـــــجـــــــا بخوانید.
310311
نظر شما