«یکی از ما دو نفر» فیلمی است برای ثبت ناموفق بودن تهمینه میلانی در ایجاد تعادل بین شعارهایش و نیاز دراماتیک داستان و شخصیت‌های نمایشی.
میلانی که چند سالی درگیر حاشیه و متن آخرین فیلمش؛ «تسویه حساب» بود، بالاخره با اکران و ورود این فیلم به شبکه نمایش خانگی سراغ یک کار جدید رفت. فیلمی درباره یک زوج جوان که رابطه‌ای مخرب دارند و جز رویارویی این دو به اصطلاح قدرت، دغدغه دیگری در فیلم دیده نمی‌شود.
زوجی که لجبازی و کل‌کل‌های آنها در فیلم‌های قبلی میلانی بخصوص «آتش‌بس» دیده شده و حالا قرار است یک خوانش جدی از این رابطه داشته باشیم تا احتمالاً دغدغه‌ای تأمین شود و ارتباطی با زمان حال پیدا کند.
ولی متأسفانه اوج و فرودهای رابطه این زوج بستری جذاب و مناسب برای پیگیری ایجاد نکرده است. در واقع مسائل مربوط به دفتر مهندسی و مرمت کاروانسراها و ... که حجم زیادی از دیالوگ‌ها و موقعیت‌های مکانی و رفت و آمدها را به خود اختصاص داده به همین منظور طراحی شده که این رابطه عاطفی بیمار، بستری برای جاری شدن پیدا کند و مفاهیم خاصی را تداعی کند.
اما متأسفانه این اتفاق هم نیفتاده و فیلم تبدیل شده به تک‌گویی‌های شعارگون آدم‌هایی که بی‌جهت -واقعاً بی‌جهت- با هم خوب یا بد هستند و به هیچ وجه قصه و فیلم نمی‌تواند به چرایی آن پاسخ دهد.
در واقع پاسخ همه این چراها در ذهن فیلمساز بوده و احتمالاً به قدری واضح و مبرهن که دلیلی برای طراحی منطق داستانی و پردازش شخصیت‌ها نبوده است. البته به جز مهارت کاراته‌بازی دختر جوان که به خوبی می‌تواند امتیازات او را برجسته کند!
«یکی از ما دو نفر» از آن دسته فیلم‌هایی که حتی در انتخاب ساختار روایی هم باری به هر جهت عمل کرده و معلوم نیست روایت مقطع میانی داستان از گذشته با آغاز و پایانی که در زمان حال هستند چه ویژگی مهمی به فیلم داده است؟
جز این است که این شیوه استفاده از فلاش‌بک کهنه‌ترین شکل آن است که تنها بهانه‌ای برای شکست زمان می‌خواهد؟ نکته مهم درباره این روایت هم اینکه وقتی پس از فلاش‌بک دوباره به زمان حال برمی‌گردیم انتظار داریم نگاه ما به شخصیت‌ها و داستان بسط پیدا کرده باشد اما این هم نیست چرا که تنها می‌دانیم این زوج رابطه‌ای بیمارگون را در گذشته تجربه کرده‌اند و حالا به تنهایی و احتمالاً آرامش رسیده‌اند.
اگر در فیلم‌های قبلی میلانی یک داستان دراماتیک و پر اوج و فرود، کارگردانی هوشمندانه و ... می‌توانست تا حدی ضعف‌های عمده بخصوص در نوع نگاه اغراق شده فیلمساز را پوشش دهد، در «یکی از ما دو نفر» کاستی در همان وجوه باعث شده این ضعف‌ها بیشتر به چشم بیاید. مهمتر از همه آنکه تهمینه میلانی واقعاً حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد و عجیب است که نمی‌خواهد کمی حرکت کند و از موقعیتی متفاوت به جهان و آدم‌هایش نگاه کند!
54
نظر شما