به ایشان میدان داده می شود که در این موارد و منشاء های فساد صحبت های بعضا قابل شنیدن بگویند و مخاطبان خود را با استفاده از حساسیت های شرایط اقتصادی و روحیه ظلم و فساد ستیزی شیفته سخنان خود کنند. فیلم های متعددی در فضای مجازی منتشر می شود که با ادبیات انقلابی گرا، در آن سخن از افشاء فساد سازمان یافته و مبارزه با فسادهای اقتصادی می شود.
تمام اینهایی که امروز آنها را به نام و نشان مفسدان می بینیم و می شنویم و یا در دادگاه مورد محاکمه قرار می گیرند نمی گویم همه اما خیلی از اینها از انقلابیون انقلابی نماهای دو آتشه اول انقلاب بودند که خیلی آتشی تر از اینها بر علیه سرمایه داری و از کجا آوردی و ثروت های نامشروع حرف و داد می زدند و ظاهرا خیلی پای کار بودند و اتفاقا آنها همه اهدافشان همین مدیریت آینده کشور بود. اما متاسفانه می بینیم که پس از سالها اینگونه و به همین شکل، آلوده شدند و در ادامه رفتارهایشان، جامعه را مایوس کردند.
همان انقلابی نما ها که با حرف های موجه و زیبایشان که از حق و حقوق مردم و کاخ ها و ساختمان های آنچنانی و ثروت های بی حد و اندازه و چیزهای دیگر می گفتند و مایه می گذاشتند، مردم را نردبان رشد و کسب ثروت های مشکوک خود کردند.
همین انقلابی نما ها که با شبیه به این نوع گفتمان فقط برای مردم مارهایی را نقاشی می کردند و علی الظاهر امروز همان داستان تکراری دارد با مدل دیگری تکرار می شود و این وسط هم مردم هستند که برای رهایی از طناب های دست و پا گیر نوع جدید برده داری اقتصادی دنباله رو طناب قدرت به این سو و آنسو میروند و سالهاست بلاتکلیف اند.
اما حقیقت پشت این پرده های نقاشی نوعی تلاش خاموش برای جایگزینی و تصرف صندلی های قدرت است که در انتهای این فرآیند همین آش و همین کاسه خواهد بود چون متاسفانه اینها مثل همان اسلاف خود، هیچ برنامه ای برای خدمت به کشور ندارند و فقط با کلمات بزک کرده و زیبا مشغول رنگ آمیزی اذهان مردم هستند ؟
اما مردم تجربه کرده مجددا گول این گونه حرف ها و مزخرفات و فریب کاری ها را نمیخورند که یک عده آدم سازمان یافته تریبون بدست بیایند و به اسم مبارزه با فساد فقط حرف بزنند و پا بگذارند جای پای مفسدان قبلی و باقیمانده ثروت کشور را چپاول کنند . تجربه تاریخی و تحلیلی نشان می دهد که اگر این عزیزان قصد گرفتن صندلی هایی از قدرت را دارند باید برنامه قابل دفاع داشته باشند که در ادامه به آن اشاره خواهم کرد
فقط به این نکته نیز اشاره کنم که اگر این عزیزانی که مدت هاست از مفاسد و زنجیره های فساد میگویند و مطمئنا بدون پشتوانه و فقط حرف نیست و حتما هم مدارک قوی و قابل استناد در دست دارند، چرا رسما به دادستان کل کشور شکایت نمی کنند و از ایشان نمی خواهند طبق وظیفه ذاتی مسئولیتش به موضوع وارد شوند .
برای مثال در کنار موضوع رسیدگی به شهرک های ثروتمند نشین که بودن و نبونشان دردهای مهمی از کف جامعه را کم و حل نمی کند ، چرا به موضوع زنجیره های سازمان یافته گرانی های بی حد و حصر در همه جا و همه چیز که اتفاقا قابل ریشه یابی و کنترل هم هستند و بر سفره های معیشتی مردم و در کم کردن آلام مردم اثر مستقیم دارد، توجه نکردند؟ یا شاید در بین صحبت های ایشان به آنها بصورت گذری اشار شده اما مثل خانه های لواسان و سایر جا ها ارزش شکایت و پیگیری نداشته اند؟
ما دو نوع حجاب داریم که یک نوع آن همین حجاب ظاهری است که پوشش بانوان محترم و نجیب و غفیف ایران زمین است و نوع دیگر حجابی است که برای استفاده از ابزار قدرت و اقتصاد و نظارت بر مفاسد است .این نوع حجاب ریشه در ساختارها و اشخاصی که خود را قانون می دانند دارد؟ یعنی این نوع حجاب به شما اجازه نمی دهد که بر قدرت و اقتصاد و عملکردها نظارت داشته باشید .این نوع حجاب با بگیر و ببند و دورباشید و... تشکیل جلسات پنهانی کاری در داخل و خارج شکل گرفته و شما نمیتوانید سرمنشاها و ریشه های مفاسد را ببینید و نتیجه اینکه هر چه می بینی و می شنوی خرده پا هستند و مهره های سوخته بدرد نخور.
سر منشاء این نوع حجاب ها در اشخاص است اما برای انحراف گفته شده که در موضوع زنجیره های فساد و مفاسد مشکل ما فرد نیست بلکه ساختار است اما حقیقت امر این است که اساس فساد در افراد است و ساختارها کمک میکند که کار قانونی جلوه دهد و به قول معروف فرد تنها خوری نکند ؟
پس در اصل و اساس مشکلات میرسیم به ساختار هایی که ذاتا برای کسب قدرت نامشروع و فساد به مرور زمان و توسط اشخاص شکل میگیرند .در این نوع ساختارها ، قدرت اجازه شکل گیری احجاب ها و پنهان کاری ها و در ادامه زنجیره‌های فساد و ظلم ها را میدهد .
در درون این نوع حجاب ها اشخاص عالمانه و هدفمند در کنار هم قرار میگیرند و اینگونه زنجیره ها شکل و قدرت گرفته و میگیرند و فساد شکل و قوام پیدا میکند و نتیجه آن ناهنجاری و نا امیدی در سطوح جامعه است. اما ده ها سال است که میگوییم چه باید کرد؟
اول اینکه با حرف های بسیار زیبا و شعاری و تحریک احساسات مردمی که سالهاست تحت فشار و در سختی هستند مشکل مفاسد و فساد حل نمیشود و اصولا اصلاح امور اتفاق نمی افتد .
دوم اینکه جامعه ای که بدنبال اصلاح است باید این اصلاح را در یک برنامه هدفمند و ساختار صحیح و اصولی و منطقی ببیند و نهادینه کند .
در برنامه و ساختاری که در آن حق و حقوق جامعه رعایت می شود و به بهترین و ساده ترین شکل ممکن میتوان آن را نظارت کرد . آنجاست که می شود به امروز و آینده امیدوار بود .
بخشی از این برنامه حضور و ورود قدرتمند حکومت و دولت ها هستند. اما بخش مهم آن نظام قدرتمند تر با مردم بودن و شنیدن صدای مردم یعنی نظام پیشنهادات و نظارت ها است. بخش دیگر آن باید رسانه ها و مطبوعات به عنوان چشم گوش جامعه مستقل و آزاد باشند و به معنای واقعی کلمه پیگیر واقعی مطالبات مردم باشند .
البته اگر رسانه ها نیز آلوده به حل مشکلات و نیازمندی های اقتصادی صنفی و فرا صنفی نباشند و مقهور خرید تبلیغات و ........ برای تامین منابع مالی نشوند و واقعا مستقل بمانند .
در اینصورت است که برای آدم هایی که فقط و فقط بدنبال نشستن به پشت میزهای کسب قدرت و ثروت با اشکال و الفاظ مختلف برنامه ریزی میکنند و حرف های هدفمند مردم پسند بدون پشتوانه علمی و برنامه ای هیچ جا و جایگاهی وجود ندارند .
پس باید به این آدم ها بگویند بجای حرف زدن و رنگ کردن لاک پشت بجای فولکس ، برنامه هدفمند و زمانبندی شده قابل اجرا بدهید .
برنامه های بدهید که نتیجه آن تعهد عملی و الزام آور به برقراری عدالت اجتماعی و رقابت و سلامت اقتصادی و رفاه عمومی و فقر و محرومیت زدایی و در نهایت مشاهده ملموس و قابل دسترس به جریان یافتن توسعه یافتگی اسلامی با محوریت کرامت انسان و اخلاق در سطوح مختلف جوامع کشور جمهوری اسلامی ایران باشد .
راه و رمز و رسم پیروزی در این است و لاغیر. آیا ارائه این برنامه ای جامع برای اصلاح امور سخت است ؟ یا اینکه باید با پیچاندن و در هم ریختن موضوعات بگونه ای سخت و گل آلودش کنند تا مردم ندانند چه می گذرد ؟ فاعتبروا یا اولی الابصار.
نظر شما